Benedyktyni na rzecz pojednania w Irlandii Północnej

Mni­si nowo zało­żo­ne­go klasz­to­ru Świę­te­go Krzy­ża (Holy Cross Mona­ste­ry) zamie­rza­ją roz­bić barie­ry mię­dzy kato­li­ka­mi i pro­te­stan­ta­mi Pół­noc­nej Irlan­dii przez spe­cjal­ne ośrod­ki pojed­na­nia. Pię­ciu mni­chów (czte­rech fran­cu­skich i jeden pół­noc­no­ir­landz­ki) zało­ży­ło klasz­tor według regu­ły świę­te­go Bene­dyk­ta na pogó­rzu Mour­ne Moun­ta­ins, któ­ry ma słu­żyć zbli­że­niu pro­te­stan­tów i kato­li­ków na wspól­nej modli­twie o pojed­na­nie.

Klasz­tor na zie­mi spla­mio­nej krwią chrze­ści­jan ma być bez­piecz­nym miej­scem dla ludzi róż­ne­go pocho­dze­nia i deno­mi­na­cji do spo­tka­nia z Bogiem. Dla­te­go fun­da­men­tal­ną spra­wą jest gościn­ność. Dom zapew­nia prze­strzeń dla ośmiu gości (oprócz mni­chów). Goście mogą w spo­ko­ju medy­to­wać przez okres do sied­miu dni z ducho­wym wspar­ciem mni­chów. Każ­dy jest ser­decz­nie widzia­ny bez wzglę­du na wyzna­nie i nikt nie jest pyta­ny o sym­pa­tie poli­tycz­ne. Przez rok spo­tka­ło się w tym miej­scu 75 rzym­skich kato­li­ków i 40 pro­te­stan­tów.

Posłu­ga Świę­te­go Krzy­ża roz­po­czę­ła swo­ją dzia­łal­ność w stycz­niu 2004 roku. Poświę­ce­nia zgro­ma­dze­nia zło­żo­ne­go z krew­nych ofiar zabi­tych w Enni­skil­len i Drum­cree doko­na­li bisku­pi: rzym­sko­ka­to­lic­ki i angli­kań­ski. Zgrzy­tem w dekla­ro­wa­nej gościn­no­ści klasz­to­ru był –zda­niem jego prze­ło­żo­ne­go bra­ta Mar­ka Efre­ma Nola­na – moment Komu­nii, do któ­rej mogli przy­stą­pić jedy­nie kato­li­cy.

Dwa razy w mie­sią­cu mni­si spo­ty­ka­ją się z miej­sco­wy­mi pro­te­stanc­ki­mi księż­mi i prze­ło­żo­ny­mi wspól­not (Kościo­ła Irlan­dii, meto­dy­sta­mi, pre­zbi­te­ria­na­mi i bap­ty­sta­mi) na wspól­nych stu­diach i modli­twie. Mni­si są w spo­łecz­no­ści pro­te­stanc­kiej ludź­mi z zewnątrz. Bez zobo­wią­zań rodzin­nych i wyróż­nia­jąc się bia­ły­mi habi­ta­mi są dostęp­ni dla wszyst­kich potrze­bu­ją­cych uwa­gi i przy­czy­nia­ją się do łago­dze­nia miej­sco­wych spo­rów. Brat Nolan uwa­ża, że oży­wie­nie Pół­noc­nej Irlan­dii jest moż­li­we tyl­ko przez pomoc z zewnątrz – tak jak dys­funk­cyj­nej rodzi­ny. Nie­wąt­pli­wie cel ten wyma­ga iście bene­dyk­tyń­skiej cier­pli­wo­ści.