Czym jest chasydyzm?

Cha­sy­dyzm poja­wił się w juda­iź­mie w XVIII wie­ku na Wscho­dzie Euro­py jako ruch mają­cy na celu spo­pu­la­ry­zo­wać żydow­skie naucza­nia. Cha­sydz­cy przy­wód­cy, zna­ni jako „rebe” (zdrob­nie­nie od hebraj­skie­go „rabin”), byli cha­ry­zma­ty­ka­mi i wie­rzy­li, że naj­lep­szą dro­gą dotar­cia do Boga nie jest męczą­ce stu­dio­wa­nie nie­przy­swa­jal­nych for­muł, ale prak­ty­ka wia­ry i poboż­na szcze­rość.

Stu­dio­wa­nie „Tory” było więc dla nich czymś dru­go­rzęd­nym, bowiem naj­waż­niej­sze było codzien­ne życie reli­gij­ne. To dla­te­go cha­sy­dyzm, zało­żo­ny przez pol­skie­go Żyda Izra­ela Ben Elie­ze­ra, zna­ne­go jako Ba´al Shem Tov („Pan Dobre­go Imie­nia”), gło­sił mniej­szy for­ma­lizm pod­czas żydow­skich rytów, przy czym kult miał być pełen uczuć, tań­ców i śpie­wów.

Nie wszyst­kim Żydom podo­ba­ło się takie prak­ty­ko­wa­nie reli­gii. Przez nie­któ­rych cha­sy­dzi nazy­wa­ni byli nawet „Boży­mi pija­ka­mi”. Według znaw­ców juda­izmu cha­sy­dyzm nie był jed­nak odstęp­stwem od juda­izmu, lecz sku­piał się na ludo­wej mądro­ści, jak chciaż­by histo­riach, któ­re poka­zy­wa­ły prze­ło­że­nie gło­szo­nych nauk na codzien­ne życie.

Nie­ste­ty, z bie­giem cza­su cha­sy­dyzm utra­cił swo­je pier­wot­ne obli­cze i dzi­siaj jest on bar­dziej zbli­żo­ny do żydow­skiej ultra­or­to­dok­sji. Jego myśl moż­na jed­nak zna­leźć w dzie­łach nie­któ­rych współ­cze­snych myśli­cie­li, takich jak izra­el­ski filo­zof Mar­tin Buber (1878–1965).