Deklaracja Kolumby — historyczne porozumienie Kościołów w Wielkiej Brytanii

W wigi­lię Naro­dze­nia Pań­skie­go zapre­zen­to­wa­no 15-stro­ni­co­wy doku­ment gru­py robo­czej powo­ła­nej przez dwa Kościo­ły pań­stwo­we, dzia­ła­ją­ce na tere­nie Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa Wiel­kiej Bry­ta­nii — (angli­kań­ski) Kościół Anglii i (pre­zbi­te­riań­ski) Kościół Szko­cji. Oby­dwa Kościo­ły od daw­na współ­pra­cu­ją ze sobą zarów­no na płasz­czyź­nie kra­jo­wej, regio­nal­nej i mię­dzy­na­ro­do­wej. W Dekla­ra­cji Kolum­by, któ­rej nazwa odwo­łu­je się do św. Kolum­by, misjo­na­rza Irlan­dii i Szko­cji z VI w., oby­dwa Kościo­ły stwier­dza­ją:

• poro­zu­mie­nie ws. pod­sta­wo­wych prawd wia­ry oraz wza­jem­ne uzna­nie jako Kościo­łów; nale­żą­cych do Jed­ne­go, Świę­te­go, Powszech­ne­go i Apo­stol­skie­go Kościo­ła Jezu­sa Chry­stu­sa
• wza­jem­ne uzna­nie jako Kościo­łów, w któ­rych Sło­wo Boże praw­dzi­wie jest zwia­sto­wa­ne, a sakra­men­ty Chrztu Świę­te­go i Wie­cze­rzy Pań­skiej pra­wi­dło­wo spra­wo­wa­ne;
• wspól­ne wyzna­wa­nie apo­stol­skiej wia­ry;
• wza­jem­ne uzna­nie służ­by ordy­no­wa­nych duchow­nych oraz udzie­la­nych sakra­men­tów jako instru­men­tów Bożej łaski;
• uzna­nie, iż służ­ba per­so­nal­ne­go, kole­gial­ne­go i wspól­no­to­we­go nad­zo­ru (epi­sko­pe) spra­wo­wa­na jest w oby­dwu Kościo­łów w róż­ny spo­sób i jest widzial­nym zna­kiem, wyra­ża­ją­cym jed­ność i jed­no­cze­śnie jej słu­żą­cym.

Poprzez uzna­nie waż­no­ści ordy­na­cji, względ­nie świę­ceń w każ­dej ze Wspól­not, Kościół Anglii i Kościół Szko­cji nie usta­na­wia­ją unii mię­dzy nimi, ale stwier­dza­ją waż­ność służ­by i sakra­men­tów w swo­ich Kościo­łach, zobo­wią­zu­jąc się jed­no­cze­śnie do pogłę­bia­nia wspól­no­ty w posta­ci peł­nej inter­ko­mu­nii. Cho­dzi zatem o moż­li­wość spra­wo­wa­nia służ­by litur­gicz­nej duchow­ne­go Kościo­ła Szko­cji w Koście­le Anglii i na odwrót nie tyl­ko oka­zyj­nie, ale na przy­kład poprzez wymia­nę duchow­nych na płasz­czyź­nie para­fial­nej. Takie roz­wią­za­nia ist­nie­ją już na świe­cie mię­dzy Kościo­ła­mi angli­kań­ski­mi i lute­rań­ski­mi, a tak­że refor­mo­wa­ny­mi i lute­rań­ski­mi. Na dro­dze do peł­nej wspól­no­ty sto­ją róż­ne teo­lo­gie urzę­du zwią­za­ne m.in. z rolą epi­sko­pa­tu i bisku­pa, a tak­że ordy­na­cją duchow­nych.

Dekla­ra­cja Kolum­by uzna­je sil­ne part­ner­stwo, któ­re już ist­nie­je i pomo­że nam ini­cjo­wać i wspie­rać nowe pro­jek­ty. Przy­ję­cie Dekla­ra­cji będzie zna­czą­cym kro­kiem w dłu­giej histo­rii naszych Kościo­łów — powie­dział ks. dr John McPa­ke, współ­prze­wod­ni­czą­cy gru­py robo­czej z ramie­nia Kościo­ła Szko­cji. Z kolei angli­kań­ski biskup Che­ster Peter For­ster pod­kre­ślił, że Dekla­ra­cja pomo­że oby­dwu Kościo­łom „w szcze­gól­nym cza­sie dla Wiel­kiej Bry­ta­nii”.

Część komen­ta­to­rów pod­kre­śla, że histo­rycz­ny doku­ment Kościo­łów poja­wia się po refe­ren­dum, doty­czą­cym nie­pod­le­gło­ści Szko­cji. Wpraw­dzie więk­szość Szko­tów opo­wie­dzia­ło się prze­ciw­ko sece­sji to jed­nak zwo­len­ni­cy nie­za­leż­no­ści kra­ju nie zło­ży­li bro­ni. Kolej­nym spraw­dzia­nem dla jed­no­ści kra­ju będzie zapo­wie­dzia­ne przez pre­mie­ra Davi­da Came­ro­na refe­ren­dum ws. pozo­sta­nie Wiel­kiej Bry­ta­nii w struk­tu­rach Unii Euro­pej­skiej.

Współ­pra­ca Kościo­ła Szko­cji i Kościo­ła Anglii ma rów­nież prak­tycz­ne obli­cze — Kościo­ły powo­ła­ły wspól­ny fun­dusz pomo­cy dla osób naj­mniej zara­bia­ją­cych, razem podej­mu­ją dzia­ła­nia cha­ry­ta­tyw­ne i na rzecz uchodź­ców.

W okre­sie XVI-wiecz­nej Refor­ma­cji teo­lo­gicz­ne tra­dy­cje oby­dwu Kościo­łów roz­wi­ja­ły się od pew­ne­go momen­tu w róż­nych kie­run­kach, jed­nak zasad­ni­cze zało­że­nia teo­lo­gicz­ne pozo­sta­ły wspól­ne, a wpływ jed­nej wspól­no­ty na dru­gą jest zauwa­żal­ny do dziś, szcze­gól­nie w nisko­ko­ściel­nym nur­cie Kościo­ła Anglii. Zarów­no jeden, jak i dru­gi Kościół jest Kościo­łem pań­stwo­wym (esta­bli­shed Church) z tą róż­ni­cą, że jedy­nie w przy­pad­ku Kościo­ła Anglii Królowa/Król peł­ni funk­cję zarząd­cy Kościo­ła (supre­me Gover­nor), a w Koście­le Szko­cji monar­chę repre­zen­tu­ję Wyso­ki Lord Komi­sarz, uczest­ni­czą­cy w Zgro­ma­dze­niu Gene­ral­nym Kościo­ła Szko­cji. Usta­wy podej­mo­wa­ne przez Kościół Anglii wyma­ga­ją kró­lew­skie­go przy­zwo­le­nia (Roy­al Assent).

Doku­ment musi jesz­cze zostać przy­ję­ty przez Synod Gene­ral­ny Kościo­ła Anglii (luty 2016) oraz Zgro­ma­dze­nie Gene­ral­ne Kościo­ła Szko­cji (maj 2016). Sygna­ta­riu­sze pod­kre­śli­li, że doku­ment zakła­da rów­nież eku­me­nicz­ne współ­dzia­ła­nie Epi­sko­pal­ne­go Kościo­ła Szko­cji, repre­zen­tu­ją­ce­go tra­dy­cję angli­kań­ską w Szko­cji, oraz Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Refor­mo­wa­ne­go, któ­ry dzia­ła na tere­nie całej Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Zobacz tak­że:

» Ekumenizm.pl: Nowa run­da dia­lo­gu angli­kań­sko-refor­mo­wa­ne­go

---

Gale­ria