“Fronda” w obronie życia

Naj­now­szy numer “Fron­dy” poświę­co­ny jest gigan­tycz­ne­mu mor­do­wi, jaki doko­ny­wa­ny jest na całym świe­cie … Co roku — przy­po­mi­na­ją auto­rzy kwar­tal­ni­ka, na świe­cie zosta­je zamor­do­wa­nych ponad 50 milio­nów nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci.

Aby uświa­do­mić czym jest abor­cja — auto­rzy “Fron­dy” nie cofa­ją się przed krwa­wy­mi świa­dec­twa­mi. W tym nume­rze zna­leźć moż­na świa­dec­two leka­rza, któ­ry zabił 60 tysię­cy osób, świa­dec­two mat­ki, któ­ra zabi­ła swo­je dziec­ko oraz roz­mo­wy z leka­rza­mi mówią­cy­mi o syn­dro­mie post-abor­cyj­nym.

Jed­nak dla mnie naj­moc­niej­szym tek­stem jest arty­kuł Grze­go­rza Gór­ne­go i Lecha Doko­wi­cza “Moc modli­twy nie­na­ro­dzo­ne­go”, w któ­rym wska­zu­ją oni na ducho­we zna­cze­nie tak wiel­kich ofia­ry życia. Ich zda­niem cier­pie­nia owych nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci — dopeł­nia­ją cier­pie­nia Chry­stu­sa. “Otóż dzie­ci te pod­czas śmier­ci cier­pia­ły rze­czy­wi­ście udrę­ki, któ­rych nie doświad­czył Chry­stus. Jezus bowiem nie został zdra­dzo­ny przez wła­sną Mat­kę. Mary­ja trwa­ła przy krzy­żu do same­go koń­ca. Podob­nie jak świę­ty Jan. Dzie­ci te nato­miast umie­ra­ły w abso­lut­nej samot­no­ści, opusz­czo­ne przez wszyst­kich, a zwłasz­cza przez wła­sne mat­ki, któ­re je nie tyl­ko zdra­dzi­ły, ale tak­że zabi­ły. Dzie­ci te zosta­ły zabi­te przez tych, któ­rzy zosta­li powo­ła­ni do miło­ści i opie­ki nad nimi.

Chry­stu­so­wi odma­wia­no Bóstwa, ale nigdy czło­wie­czeń­stwa; tym dzie­ciom nato­miast odma­wia się nawet czło­wie­czeń­stwa — nie nada­je się im imion, nie urzą­dza pogrze­bów, ich cia­ła wyrzu­ca się do śmiet­ni­ków lub spusz­cza do ście­ków” — wska­zu­ją auto­rzy.

Wstrzą­sa­ją­ce jest rów­nież świa­dec­two jed­ne­go z leka­rzy, któ­ry poka­zu­je, że korzy­sta­nie ze spi­ra­li — jest ska­za­niem wła­sne­go dziec­ka na śmierć z gło­du …

Co zro­bić z tym gigan­tycz­nym ludu­bój­stwem? Odpo­wiedź jest jed­na — to, co Mary­ja i Jan sto­jąc pod krzy­żem — modlić się! Modlić się i pamię­tać o pra­wie miliar­dzie dzie­ci już zamor­do­wa­nych. O tym — po lek­tu­rze “Frod­ny” nie da się zapo­mnieć. W pamię­ci na zawsze pozo­sta­ną sło­wa Gali­ny Samoj­ło­wej, któ­ra stwier­dza: “Bar­dzo czę­sto śni mi się mój synek. Jego maleń­ka zmarsz­czo­na twa­rzycz­ka sta­je mi wte­dy przed ocza­mi. On, czło­wiek, zako­pa­ny gdzieś na pla­cu mię­dzy blo­ka­mi, zawi­nię­ty w brud­ną ścier­kę. Czu­ję się teraz, jak­bym sama była zawi­nię­ta w taką brud­ną ścier­kę. I nie­ko­mu, prócz Boga nie­po­trzeb­na. Pod­pi­su­je się praw­dzi­wym imie­niem i nazwi­skiem. Pro­szę o modli­twę”.