Jubileusz Instytutu Ekumenicznego ks. prof. Hansa Künga

Rzym­ska cen­tra­la to ducho­wa dyk­ta­tu­ra i auto­ry­tar­ny sys­tem – to dość czę­sto powta­rza­ne sło­wa przez zna­ne­go teo­lo­ga kato­lic­kie­go ks. prof. Han­sa Kün­ga, któ­ry w minio­nym roku obcho­dził swo­je 75. uro­dzi­ny. W 1979 roku papież Jan Paweł II ode­brał Kün­go­wi misję kano­nicz­ną za pod­da­wa­nie pod wąt­pli­wość dogma­tu o papie­skiej nie­omyl­no­ści. Kün­ga ura­to­wa­ło nie­miec­kie pra­wo admi­ni­stra­cyj­ne, któ­re nakła­da na lan­dy obo­wią­zek zatrud­nie­nia urzęd­ni­ków pań­stwo­wych. Ponie­waż Küng nie mógł już nauczać teo­lo­gii kato­lic­kiej, posta­no­wio­no przy pomo­cy lan­du Bade­nii Wirt­tem­ber­gii wyod­ręb­nić z Fakul­te­tu Teo­lo­gii Kato­lic­kiej w Tybin­dze samo­dziel­ny Insty­tut Eku­me­nicz­ny Badań Eku­me­nicz­nych, któ­ry 24. maja obcho­dzić będzie 40-lecie ist­nie­nia.

W uro­czy­sto­ściach jubi­le­uszo­wych weź­mie udział sam Küng jako jego zało­ży­ciel oraz bp Gebhard Fürst, ordy­na­riusz Die­ce­zji Rot­ten­burg-Stut­t­gart, któ­ra od dłuż­sze­go cza­su pie­lę­gnu­je przy­ja­ciel­skie sto­sun­ki z kon­tro­wer­syj­nym kapła­nem. W mia­rę upły­wu cza­su dzia­łal­ność Insty­tu­tu wycho­dzi­ła poza kon­fe­syj­nie rozu­mia­ny eku­me­nizm. Od wie­lu lat Küng kie­ru­je pro­jek­tem “Eto­su Świa­to­we­go – Welte­thos”, któ­ry uzy­skał popra­cie wie­lu, pro­mi­nent­nych poli­ty­ków, mię­dzy inny­mi sekre­ta­rza gene­ral­ne­go ONZ, Kofie­go Anna­na, któ­ry odwie­dził Insty­tut w grud­niu 2003 roku.

Nie­prze­rwa­nie od 40 lat Insy­tut Eku­me­nicz­ny w Tybin­dze pro­wa­dzi­te­olo­gicz­ne bada­nia nauko­we, a tak­że opra­co­wu­je sta­no­wi­sko do bie­żą­cych wyda­rzeń kościel­nych i spo­łecz­nych. Dwa lata temu wraz z Insty­tu­tem Kon­fe­sjo­znaw­czym w Ben­she­im, nale­żą­cym do Ewan­ge­lic­kie­go Kościo­ła Nie­miec (EKD) oraz Insty­tu­tem Eku­me­nicz­nym Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej w Stras­bur­gu, pla­ców­ka w Tybin­dze opra­co­wa­ła doku­ment “Wspól­no­ta Eucha­ry­stycz­na jest moż­li­wa”, opo­wia­da­ją­cy się za gościn­no­ścią eucha­ry­stycz­ną mię­dzy Kościo­łem Rzym­sko­ka­to­lic­kim a Kościo­ła­mi ewan­ge­lic­ki­mi.

W uni­wer­sy­tec­kim świe­cie nauko­wym pozy­cja Kün­ga odbie­ra­na jest z mie­sza­ny­mi odczu­cia­mi. Jed­ni kry­ty­ku­ją go za zbyt roz­le­głą, a przez to mało wyra­zi­stą linię teo­lo­gicz­ną, zarzu­ca­jąc, natręt­ną twór­czość na każ­dy temat, a inni zazdrosz­czą Kün­go­wi siły prze­bi­cia. Jego książ­ki (np. “Być chrze­ści­ja­ni­nem”) sta­ły się teo­lo­gicz­ny­mi best sel­le­ra­mi, czy­ta­ny­mi tak­że przez nie-teo­lo­gów. Sam Küng coraz bar­dziej wyra­ża swo­je roz­cza­ro­wa­nie postę­pa­mi w ruchu eku­me­nicz­nym, mówiąc, że “ogar­nia go smu­tek, gdy z Rzy­mu sły­chać tyl­ko eku­me­nicz­ne sło­wa, ale nie ma eku­me­nicz­nych czy­nów.” Upra­wia­jąc kry­ty­kę rzym­skie­go kuria­li­zmu ks. Hans Küng nie wyłą­cza z niej swo­je­go byłe­go ucznia, a obec­nie prze­wod­ni­czą­ce­go Papie­skiej Rady ds. Popie­ra­nia Jed­no­ści Chrze­ści­jan kard. Wal­ter Kaspe­ra.

Gdy w 1996 roku Küng prze­szedł na eme­ry­tu­rę życie Insty­tu­tu się zmie­ni­ło. Zade­cy­do­wa­no o włą­cze­niu Insty­tu­tu w Fakul­tet Teo­lo­gii Kato­lic­kiej, któ­rym kie­ru­ją dziś współ­pra­cow­ni­cy Kün­ga: pro­fe­so­ro­wie Bernd Jochen Hil­be­rath, Karl-Josef Kuschel oraz Urs Bau­mann. Hans Küng nadal doma­ga się peł­nej reha­bi­li­ta­cji, lecz jego ape­le, a tak­że wie­lu teo­lo­gów kato­lic­kich nie znaj­du­ją zro­zu­mie­nia w Rzy­mie. W chwi­li obec­nej ks. Küng pra­cu­je nad dru­gą czę­ścią swo­jej auto­bio­gra­fii.

Zobacz tak­że:

Ekumenizm.pl: Nie­pro­szo­ny gość ks. Hans Küng