Ku równouprawnieniu reformowanych

Cen­tral­na Rada Żydów w Niem­czech uczy­ni­ła pierw­szy krok do uzna­nia nie­miec­kich gmin zrze­szo­nych w Unii dla Postę­po­we­go Juda­izmu w Niem­czech. Ozna­cza to koniec 5‑letniej, cięż­kiej bata­lii o rów­no­upraw­nie­nie ruchu, któ­ry naro­dził się wła­śnie na zie­miach nie­miec­kich.

Zda­niem  Die­te­ra Grau­men­na z CRŻ, refor­mo­wa­ne kon­gre­ga­cje mogą już par­ty­cy­po­wać w fun­du­szach fede­ral­nych, jakie każ­de­go roku Rada roz­dy­spo­no­wu­je wśród 84 gmin, sku­pia­ją­cych 105 tys. Żydów. Mowa jest o nie­ba­ga­tel­nej kwo­cie 4 milio­nów dola­rów. Refor­mo­wa­ni mogą ją prze­zna­czyć na pra­cę z imi­gran­ta­mi i mło­dzie­żą.

Spo­łecz­ność żydow­ska w RFN potro­iła się w ostat­nich 14 latach. Głów­nie za spra­wą imi­gran­tów z byłe­go Związ­ku Radziec­kie­go. Zda­niem Żydów refor­mo­wa­nych ich rosyj­sko­ję­zycz­ni bra­cia w wie­rze zasi­lą przede wszyst­kich libe­ral­ne skrzy­dło juda­izmu, o ile to będzie w sta­nie do nich dotrzeć.

15 nie­miec­kich gmin refor­mo­wa­nych sku­pia obec­nie ok. 3 tys. wier­nych.

Juda­izm refor­mo­wa­ny powstał w XIX wie­ku w Niem­czech. Zapo­cząt­ko­wa­ła go w 1810 roku refor­ma litur­gicz­na Izra­ela Jacob­so­na. Wpro­wa­dził on pie­śni w języ­ku nie­miec­kim i muzy­kę orga­no­wą. Skró­cił też modli­twy. Syna­go­gi refor­mo­wa­ne są okre­śla­ne jako “tem­pel” (świą­ty­nia). Nurt ten róż­ni się od tra­dy­cyj­ne­go juda­izmu rabi­nicz­ne­go przede wszyst­kim uzna­wa­niem pra­wa żydow­skie­go za histo­rycz­ne i pod­le­ga­ją­ce zmia­nom, porzu­ce­niem restryk­cyj­nych prze­pi­sów koszer­no­ści i obcho­dze­nia sobo­ty. Refor­my te mają za zada­nie uła­twić Żydom funk­cjo­no­wa­nie we współ­cze­snych spo­łe­czeń­stwach.