Luteranie i episkopalianie o posłudze biskupa

Choć Kościół epi­sko­pal­ny oraz ewan­ge­lic­ko-lute­rań­ski są dok­try­nal­nie bli­skie dia­log eku­me­nicz­ny mię­dzy nimi poka­zu­je kil­ka roz­bież­no­ści w zasad­ni­czych spra­wach. Kwe­stia epi­sko­pa­tu oraz podej­ście do kon­tro­wer­syj­nych spraw z obsza­ru ety­ki i moral­no­ści, kre­ślą róż­ni­ce mię­dzy tymi deno­mi­na­cja­mi – oce­nia­ją bp Katha­ri­ne Jef­ferts Scho­ri, pry­mas Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA (ECUSA) oraz bp Mark S. Han­son zwierzch­nik Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Kościo­ła Ame­ry­ki (ELCA), któ­rzy w Chi­ca­go pro­wa­dzi­li roz­mo­wy na temat per­spek­tyw dia­lo­gu eku­me­nicz­ne­go.

Przed sze­ścio­ma laty oba wyzna­nia pod­pi­sa­ły wspól­ną dekla­ra­cję Wezwa­ni do Wspól­nej Misji (Cal­led to Com­mon Mis­sion), w któ­rej dały pod­sta­wy dla inter­ko­mu­nii oraz zobo­wią­za­ły się do wza­jem­ne­go wspar­cia w dzia­łal­no­ści spo­łecz­nej. Zda­niem Han­so­na Kościół lute­rań­ski i epi­sko­pal­ny mają przed sobą zale­d­wie zarys tego, jak ich współ­pra­ca mogła­by wyglą­dać. Tym­cza­sem w wie­lu spra­wach repre­zen­tan­ci ELCA i ECUSA nie roz­ma­wia­ją wspól­nie. Jako przy­kład wska­zał na dys­ku­sję ws. sek­su­al­no­ści, któ­ra w Koście­le epi­sko­pal­nym trwa dłu­żej niż w Koście­le lute­rań­skim. Nie­za­leż­nie podej­mo­wa­ne decy­zje wzma­ga­ją nie­uf­ność człon­ków jed­ne­go wyzna­nia wobec wier­nych z dru­gie­go.

Wza­jem­ny scep­ty­cyzm wywo­łu­ją tak­że nie­pew­no­ści teo­lo­gów lute­rań­skie­go odno­szą­ce się do histo­rii suk­ce­sji apo­stol­skiej ECUSA, nawią­zu­ją­cej do tra­dy­cji angli­kań­skich kolo­ni­za­to­rów — stwier­dza bp Scho­ri. Z kolei dla epi­sko­pa­lian trud­ny do zaak­cep­to­wa­nia jest fakt, iż pozy­cja bisku­pa w lute­ra­ni­zmie bywa tyl­ko krót­ko­ter­mi­no­wa. Zda­niem Scho­ri epi­sko­pa­lia­nie odczu­wa­ją brak odpo­wie­dzi o pozy­cję bisku­pa w Koście­le lute­rań­skim, co utrud­nia inter­ko­mu­nię i swo­bod­niej­szą wymia­nę wier­nych. Tym­cza­sem dusz­pa­ster­stwo – zda­niem Scho­ri — opie­ra się na insty­tu­cjach sta­bil­nych, a sta­bil­ność w epi­sko­pa­cie sprzy­ja sku­tecz­nej i odpo­wie­dzial­nej dzia­łal­no­ści Kościo­ła na róż­nych płasz­czy­znach.

Oma­wia­jąc rolę bisku­pów w epi­sko­pa­lia­ni­zmie bp Scho­ri stwier­dzi­ła, iż dla człon­ka epi­sko­pa­tu zasa­dą dzia­ła­nia jest skru­pu­lat­ność. Biskup musi dbać naj­pierw o naj­bliż­sze oto­cze­nie, naj­bliż­szą wspól­no­tę, by móc podej­mo­wać dzia­ła­nia na szer­szą ska­lę. “Biskup to ktoś, kto prze­wi­du­je, co może być zro­bio­ne, lecz nie prze­ocza tego, do cze­go w danej chwi­li jest zobo­wią­za­ny.” – stwier­dza Scho­ri.