O kontrybucji i misji Kościoła

Sied­miu repre­zen­tan­tów Ame­ry­ki Łaciń­skiej w Komi­sji Wia­ry i Porząd­ku w Świa­to­wej Radzie Kościo­łów spo­tka­ło się w dniach 1–5 lip­ca w Sao Leopol­do, na połu­dniu Bra­zy­lii, aby prze­ana­li­zo­wać doku­ment doty­czą­cy ekle­zjo­lo­gii, a któ­ry zosta­nie prze­dys­ku­to­wa­ny pod­czas mię­dzy­na­ro­do­we­go spo­tka­nia w dniach od 28 lip­ca — 6 sierp­nia w sto­li­cy Male­zji, w Kuala Lum­pur.

W spo­tka­niu uczest­ni­czy­ło rów­nież dwóch przed­sta­wi­cie­li Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go. Kościół rzym­ski, nie będąc człon­kiem Świa­to­wej Rady Kościo­łów, nale­ży ofi­cjal­nie do Komi­sji Wia­ry i Porząd­ku, któ­ra liczy 120 człon­ków.

„Jest bar­dzo waż­ne ofi­cjal­ne uczest­nic­two Kościo­ła kato­lic­kie­go w Wie­rze i w Porząd­ku”- stwier­dził pastor Adol­fo Ham z Pre­zbi­te­riań­skie­go Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kuby, czło­nek Komi­sji i dyrek­tor Wyż­sze­go Insty­tu­tu Stu­diów Biblij­nych i Teo­lo­gicz­nych w Hawa­nie. „We wszyst­kich zapo­cząt­ko­wa­nych eku­me­nicz­nych dia­lo­gach cen­tral­nym tema­tem jest ekle­zjo­lo­gia. Nie moż­na myśleć o widzial­nej jed­no­ści chrze­ści­jan bez jed­no­ści Kościo­ła”- rzekł Jor­ge Scam­pi­ni, pro­fe­sor Teo­lo­gii Sys­te­ma­tycz­nej na Fakul­te­cie Teo­lo­gii Uni­wer­sy­te­tu Kato­lic­kie­go w Buenos Aires i dyrek­tor Ośrod­ka Stu­diów z Filo­zo­fii i z Teo­lo­gii.

Według Scam­pi­ni Kościół kato­lic­ki posia­da ekle­zjo­lo­gię „mak­sy­ma­li­stycz­ną”. To dla­te­go takie tema­ty jak sakra­men­ty, urząd mini­ste­rial­ny, pierw­szeń­stwo Kościo­ła powin­ny być przed­mio­tem dia­lo­gu. Kato­lic­ka for­ma­cja „wyma­ga wię­cej ele­men­tów sta­no­wią­cych Kościół, ani­że­li ma to miej­sce w ekle­zjo­lo­gii Kościo­łów refor­mo­wa­nych”. Kościół kato­lic­ki jest prze­ko­na­ny, że to wła­śnie to sta­no­wi Kościół Chry­stu­sa. Według Scam­pi­nie­go kato­li­cy mogą w dwo­ja­ki spo­sób dać swo­ją kon­try­bu­cję w ist­nie­ją­cym dia­lo­gu: na pierw­szym miej­scu w chrze­ści­jań­skim, roz­drob­nio­nym świe­cie mogą podzie­lić się swo­im doświad­cze­niem jako wspól­no­ty lokal­nych Kościo­łów; na dru­gim miej­scu, mogą pomóc zro­zu­mieć zna­cze­nie bycia Kościo­łem poprzez wie­ki, z pew­ny­mi mecha­ni­zma­mi inter­pre­ta­cji Pism i pod­sta­wo­wej tra­dy­cji Kościo­ła, ale i z odpo­wie­dzią na sytu­acje nowe i aktu­al­ne.

Według Scam­pi­nie­go trze­ba zabrać się za dwie rze­czy: uczy­nić widzial­ną uni­wer­sal­ność Kościo­ła i jak zacho­wać jed­ność Kościo­ła w róż­no­rod­nych kon­tek­stach, któ­re przed­sta­wia­ją nowe wyzwa­nia, wyma­ga­jąc z ich powo­du natych­mia­sto­wych odpo­wie­dzi. „W dotych­cza­so­wej histo­rii było to powo­dem podzia­łów”- powie­dział Scam­pi­ni. Wska­zał też, że jed­ność Kościo­ła rozu­mie się jako wymia­na darów, pro­ces mają­cy miej­sce poprzez Ducha Świę­te­go i dla­te­go „ludzie nie mogą okre­ślić jaki będzie punkt koń­co­wy, ani też któ­ra z róż­nych kościel­nych tra­dy­cji zosta­nie zmie­nio­na”.

Scam­pi­ni uwa­ża, że wiel­kim „dla wszyst­kich wyzwa­niem” są rela­cje z Kościo­ła­mi zie­lo­no­świąt­ko­wy­mi. Nie cho­dzi­ło mu wca­le o zie­lo­no­świąt­ko­we mani­fe­sta­cje jako o odno­wę histo­rycz­ną, ale o fakt jego przed­sta­wia­nia się „jako samo­wy­star­czal­ne­go ruchu, któ­ry two­rzy nowe struk­tu­ry, co jest wła­śnie przy­czy­ną coraz więk­szej frag­men­ta­cji chrze­ści­jań­stwa”.

Pastor Clau­dia Tron z Ewan­ge­lic­kie­go Kościo­ła Wal­den­sów z Entre Ríos, Argen­ty­na, któ­ra rów­nież jest człon­kiem dele­ga­cji uda­ją­cej się do Kuala Lum­pur, stwier­dzi­ła, że cho­ciaż feno­men róż­no­rod­no­ści ist­nie­je na pię­ciu kon­ty­nen­tach, to „nasze uwa­gi, nasze doświad­cze­nia” są kon­try­bu­cją Ame­ry­ki Łaciń­skiej do deba­ty na temat ekle­zjo­lo­gii, któ­rą orga­ni­zu­je Komi­sja Wia­ry i Porząd­ku. Pastor Tron przy­zna­ła, że tego typu tema­ty nie są wie­lo­krot­nie czę­ścią codzien­nych trosk lokal­nych wspól­not chrze­ści­jań­skich, ale stwier­dzi­ła z opty­mi­zmem, że jest moż­li­we zain­te­re­so­wa­nie ich nimi tak, jak to ma np. miej­sce w przej­mo­wa­niu się życiem, eko­sys­te­mem, więc cho­dzi­ło­by o tro­skę nie tyl­ko glo­bal­ną, ale rów­nież lokal­ną, któ­ra coraz czę­ściej poja­wia się w dys­ku­sjach wewnątrz­ko­ściel­nych.