Problem z prymatem i nacjonalizmami

W roz­mo­wie z jezu­ic­kim cza­so­pi­smem Civil­tà Cat­to­li­ca hono­ro­wy zwierzch­nik pra­wo­sła­wia przy­po­mniał, że histo­rycz­ne spo­tka­nie bł. Paw­ła VI i patriar­chy Ate­na­go­ra­sa w 1964 roku w Jero­zo­li­mie ozna­cza­ło nowy począ­tek w rela­cjach rzym­sko­ka­to­lic­ko-pra­wo­sław­nych po dłu­gim okre­sie roz­dzie­le­nia — Mimo naszej wspól­nej histo­rii Pisma i Tra­dy­cji, nasze sio­strza­ne Kościo­ły zary­zy­ko­wa­ły szko­dę poprzez izo­la­cję i poczu­cie samo­wy­star­czal­no­ści. Patrząc na ostat­nie 50 lat może­my być wdzięcz­ni Bogu za to, co osią­gnię­to poprzez dia­log miło­ści i dia­log praw­dy — zazna­czył patriar­cha.

Odno­sząc się do auto­ry­te­tu w Koście­le, jed­nej z głów­nych trud­no­ści teo­lo­gicz­nych mię­dzy pra­wo­sła­wiem a rzym­skim kato­li­cy­zmem, patriar­cha Bar­tło­miej pod­kre­ślił, że zarów­no po stro­nie rzym­sko­ka­to­lic­kiej, jak i pra­wo­sław­nej ist­nie­ją trud­no­ści i uprze­dze­nia zwią­za­ne z pry­ma­tem. — Kie­dy­kol­wiek dys­ku­to­wa­na jest kwe­stia pry­ma­tu wśród pra­wo­sław­nych ludzie od razu myślą o auto­ry­te­cie papie­skim, szcze­gól­nie w świe­tle śre­dnio­wiecz­nych nad­użyć, a gdy roz­ma­wia się o kole­gial­no­ści wśród rzym­skich kato­li­ków powsta­je natych­miast oba­wa o osła­bie­nie czy pomi­nię­cie auto­ry­te­tu papie­ża.

Według patriar­chy syno­dal­ność wyma­ga lide­ra, pro­to­sa. Bez nie­go nie moż­na zro­zu­mieć syno­dal­no­ści, bo wła­śnie ten pierw­szy posia­da cha­ry­zmat służ­by (dia­ko­nii) wobec jed­no­ści Kościo­łów. — I wła­śnie dla­te­go napraw­dę odczu­li­śmy, że nasz brat Fran­ci­szek uka­zał nad­zwy­czaj­ne przy­wódz­two — jego wia­ry­god­ność, spon­ta­nicz­ność i cie­pło. Z tego też powo­du byłem pierw­szym patriar­chą Kon­stan­ty­no­po­la, któ­ry brał udział w intro­ni­za­cji nowe­go Bisku­pa Rzy­mu — powie­dział Bar­tło­miej.

Pra­wo­sław­ny hie­rar­cha odniósł się rów­nież obszer­nie do wyzwań współ­cze­sne­go świa­ta zarów­no w aspek­cie moral­nym, jak i spo­łecz­nym. Zapy­ta­ny, co pra­wo­sła­wie ma do zaofe­ro­wa­nia współ­cze­sne­mu czło­wie­ko­wi patriar­cha odpo­wie­dział, że pra­wo­sła­wie naucza auten­tycz­nej ducho­wo­ści i asce­tycz­nej moral­no­ści, od któ­rych odciął się Zachód.

W roz­mo­wie poru­szo­no rów­nież temat wewnątrz­pra­wo­sław­nej jed­no­ści i zapla­no­wa­ny na marzec 2016 roku pan­pra­wo­sław­ny sobór. Mówiąc o wyzwa­niach i pro­ble­mach ist­nie­ją­cych i poja­wia­ją­cych się w rodzi­nie pra­wo­sław­nej hie­rar­cha wyra­ził żal, że w wie­lu pra­wo­sław­nych Cer­kwiach i krę­gach odpo­wie­dzią na wyzwa­nia  współ­cze­sno­ści jest izo­la­cja. — Obser­wu­ję ponad­to eska­la­cję nacjo­na­li­stycz­nej i trium­fa­li­stycz­nej posta­wy w Cer­kwiach, któ­re redu­ku­ją eucha­ry­stycz­ną i eku­me­nicz­ną natu­rę Kościo­ła. Sobór Kon­stan­ty­no­po­li­tań­ski z 1872 roku potę­pił file­tyzm — przy­po­mniał patriar­cha. — Jed­nak ta poku­sa oka­zu­je się być cią­głą poku­są w nie­któ­rych naszych Kościo­łach — dodał.

» Ekumenizm.pl: Zły adres — papież Fran­ci­szek w Kon­stan­ty­no­po­lu