Promotor ekumenizmu i dialogu z Żydami nie żyje

Bene­dykt XVI prze­słał depe­sze kon­do­len­cyj­ne na ręce kard. Wal­te­ra Kaspe­ra, prze­wod­ni­czą­ce­go Papie­skiej Rady ds. Popie­ra­nia Jed­no­ści Chrze­ści­jan i kard. Adria­nu­sa Simo­ni­sa, arcy­bi­sku­pa Utrech­tu. Ojciec Świę­ty przy­po­mniał zasłu­gi senio­ra Kole­gium Kar­dy­nal­skie­go dla Kościo­ła, a zwłasz­cza dla dzie­ła jed­no­ści chrze­ści­jan i dia­lo­gu mię­dzy­wy­zna­nio­we­go, “któ­re­go był pło­mien­nym pro­pa­ga­to­rem od począt­ków swe­go kapłań­stwa, szcze­gól­nie zaś po II Waty­kań­skim Sobo­rze Powszech­nym”. Zapew­nił o swych modli­twach za zmar­łe­go i dzięk­czy­nie­niu Bogu za wszyst­ko, co uczy­nił on dla Kościo­ła. “Przy­czy­nił się do roz­wo­ju i zin­ten­sy­fi­ko­wa­nia dia­lo­gu mię­dzy wszyst­ki­mi Kościo­ła­mi i wspól­no­ta­mi kościel­ny­mi” — pod­kre­ślił Papież w depe­szy do kard. Kaspe­ra.

W tele­gra­mie do kard. Simo­ni­sa, któ­ry jest następ­cą kard. Wil­le­brand­sa w Utrech­cie, Bene­dykt XVI wyra­ził ubo­le­wa­nie i żal z powo­du odej­ścia tego wybit­ne­go przed­sta­wi­cie­la Kościo­ła w tym kra­ju. Zapew­nił, że łączy się w bólu z rodzi­ną zmar­łe­go i z całą tam­tej­szą wspól­no­tą kato­lic­ką. “Pro­szę Pana, aby przy­jął w poko­ju swe­go Kró­le­stwa tego wier­ne­go słu­gę Jego sło­wa i bra­ter­stwa mię­dzy wszyst­kim chrze­ści­ja­na­mi” — napi­sał Ojciec Świę­ty.

- Jego zasłu­gi dla eku­me­ni­zmu i dia­lo­gu z Żyda­mi były fun­da­men­tal­ne. On pchnął te spra­wy naprzód — pod­kre­śla kard. Edward I. Cas­si­dy, któ­ry zastą­pił kard. Wil­le­brand­sa na sta­no­wi­sku prze­wod­ni­czą­ce­go Sekre­ta­ria­tu ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan. — On w swo­ich dzia­ła­niach był nie­zwy­kle holen­der­ski. Nie odpusz­czał, gdy był prze­ko­na­ny, że jest coś waż­ne­go do zro­bie­nia — dodał kard. Cas­si­dy.

Podob­nie entu­zja­stycz­nie wspo­mi­na kard. Wil­le­brand­sa rabin David Rosen, prze­wod­ni­czą­cy Inter­na­tio­nal Jewish Com­mit­tee for Inter­re­li­gio­us Rela­tions. — On był przez wie­le lat kapi­ta­nem żydow­sko-chrze­ści­jań­skie­go okrę­tu — mówił rabin i doda­wał, że “pod typo­wo holen­der­skim obli­czem krył się czło­wiek o nie­spo­ty­ka­nych emo­cjach i wiel­kiej głę­bi inte­lek­tu­al­nej”.

Johan­nes Wil­le­brands uro­dził się 4 wrze­śnia 1907 r. w mie­ście Boven­kar­spel na tere­nie die­ce­zji Haar­lem jako naj­star­szy z dzie­wię­cior­ga dzie­ci. Jego ojciec był przed­się­bior­cą, a jeden z jego bra­ci został rów­nież księ­dzem, misjo­na­rzem w Suri­na­mie. Świę­ce­nia kapłań­skie przy­jął 26 maja 1934 r. w War­mon­dzie, po czym kształ­cił się do 1937 r. W latach 1937–40 pra­co­wał dusz­pa­ster­sko w swej rodzi­mej die­ce­zji, a w latach 1945–60 był rek­to­rem swe­go daw­ne­go semi­na­rium w War­mon­dzie. W tym też cza­sie inte­re­so­wał się spra­wa­mi jed­no­ści chrze­ści­jan.

28 czerw­ca 1960 został sekre­ta­rzem usta­no­wio­ne­go kil­ka tygo­dni wcze­śniej przez bł. Jana XXIII Sekre­ta­ria­tu ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan. Uczest­ni­czył w pra­cach Sobo­ru Waty­kań­skie­go II jako eks­pert. 4 czerw­ca 1964 r. Paweł VI mia­no­wał go bisku­pem i oso­bi­ście udzie­lił mu sakry 28 tegoż mie­sią­ca w Bazy­li­ce św. Pio­tra. Po śmier­ci pierw­sze­go prze­wod­ni­czą­ce­go Sekre­ta­ria­tu ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan kard. Augu­sti­na Bea, bp Wil­le­brands został 12 kwiet­nia 1969 jego następ­cą. Peł­nił tę funk­cję przez 20 lat.

Na kon­sy­sto­rzu 28 kwiet­nia 1969 r. Paweł VI powo­łał go w skład Kole­gium Kar­dy­nal­skie­go. Nowy kar­dy­nał wie­lo­krot­nie brał udział w posie­dze­niach Syno­du Bisku­pów, a tak­że repre­zen­to­wał papie­ży na waż­nych wyda­rze­niach kościel­nych w róż­nych kra­jach.

W latach 1975–83 był dodat­ko­wo arcy­bi­sku­pem Utrech­tu, z czym łączy się god­ność pry­ma­sa Holan­dii, a do 1982 r. tak­że bisku­pem polo­wym swe­go kra­ju. Ze sta­no­wi­ska prze­wod­ni­czą­ce­go Papie­skiej Rady ds. Popie­ra­nia Jed­no­ści Chrze­ści­jan (w któ­rą prze­kształ­cił się daw­ny Sekre­ta­riat ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan w 1988 r.) ustą­pił 12 grud­nia 1989 r.

:: Wię­cej o kar­dy­na­le Wil­le­brands