Rocznica Wspólnej Deklaracji

Wczo­raj, 31 paź­dzier­ni­ka, w świę­to Refor­ma­cji, minę­ła 4. rocz­ni­ca pod­pi­sa­nia kato­lic­ko-lute­rań­skiej dekla­ra­cji na temat uspra­wie­dli­wie­nia, któ­ra stwier­dza, że osią­gnię­to con­sen­sus w tej waż­nej teo­lo­gicz­nej kwe­stii, a pozo­sta­ją­ce mię­dzy stro­ną kato­lic­ką a lute­rań­ską róż­ni­ce nie są już powo­dem do for­mu­ło­wa­nia wza­jem­nych potę­pień dok­try­nal­nych.

Wspól­na Dekla­ra­cja o uspra­wie­dli­wie­niu nie roz­wią­zu­je do koń­ca wszyst­kich trud­no­ści, ist­nie­ją­cych w kato­lic­kiej i lute­rań­skiej kon­cep­cji uspra­wie­dli­wie­nia, nie­mniej jed­nak roz­ja­śnia spo­rą ich część. Sta­no­wi pewien “con­sen­sus w pod­sta­wo­wych praw­dach nauki o uspra­wie­dli­wie­niu” (nr 5).

Tak np. Kościół kato­lic­ki utrzy­mu­je razem z lute­ra­na­mi, że dobre uczyn­ki oso­by uspra­wie­dli­wio­nej są zawsze owo­cem łaski, ale rów­no­cze­śnie są one owo­cem czło­wie­ka uspra­wie­dli­wio­ne­go i wewnętrz­nie prze­mie­nio­ne­go. “Dla­te­go moż­na stwier­dzić, że życie wiecz­ne jest zara­zem łaską i nagro­dą daną przez Boga za dobre uczyn­ki i zasłu­gi”.

Kard. E. I. Cas­si­dy, prze­wod­ni­czą­cy Papie­skiej Rady, pre­zen­tu­jąc Dekla­ra­cje, wyra­ził zado­wo­le­nie, że lute­ra­nie i kato­li­cy wyra­ża­ją wspól­ne prze­ko­na­nie, że nowe życie pocho­dzi z miło­sier­dzia Boże­go, a nie z jakiej­kol­wiek naszej zasłu­gi. Waż­ną dekla­ra­cją oby­dwu stron jest stwier­dze­nie, że “czło­wiek w odnie­sie­niu do swo­je­go zba­wie­nia jest zda­ny zupeł nie na zbaw­czą łaskę Boga. Wol­ność, któ­rą posia­da w odnie­sie­niu do ludzi i spraw tego świa­ta, nie jest wol­no­ścią doty­czą­cą jego zba­wie­nia. Ozna­cza to, że jako grzesz­nik pod­le­ga sądo­wi Boże­mu i nie jest zdol­ny zwró­cić się do Boga o ratu­nek, zasłu­żyć na swo­je uspra­wie­dli­wie­nie przed Bogiem”.

Kai

Zobacz rów­niez:

Tekst wspól­nej Dekla­ra­cji

Uchwa­ła ŚFL w spra­wie Wspól­nej Dekla­ra­cji

Odpo­wiedź Kościo­ła kato­lic­kie­go na “Wspól­ną Dekla­ra­cję”