Rzymskie pytania arcybiskupa Canterbury

Wystą­pie­nie arcy­bi­sku­pa Rowa­na Wil­liam­sa na Uni­wer­sy­te­cie Gre­go­riań­skim 19 listo­pa­da br., pod­czas sesji z oka­zji set­nej rocz­ni­cy uro­dzin kar­dy­na­ła Wil­le­brand­sa, pierw­sze­go prze­wod­ni­czą­ce­go Papie­skiej Rady ds. Popie­ra­nia Jed­no­ści Chrze­ści­jan, zawie­ra­ło sze­reg istot­nych wąt­ków, któ­re war­te są przy­to­cze­nia (wobec nich spra­wa ordy­no­wa­nia kobiet poja­wia się jako egzem­pli­fi­ka­cja pew­ne­go pro­ble­mu)

Oto obszer­ny frag­ment wystą­pie­nia arcy­bi­sku­pa: „Licz­ne wspól­ne uzgod­nie­nia Kościo­łów pod­kre­śla­ją to, że jest Kościół wspól­no­tą, w któ­rej isto­ty ludz­kie sta­ją się syna­mi i cór­ka­mi Boga, pojed­na­ny­mi z Nim i ze sobą nawza­jem. Kościół cele­bru­je to poprzez sakra­men­ty chrztu św. i komu­nii św., poprzez któ­re Bóg dzia­ła na nas, prze­kształ­ca­jąc nas w ‘komu­nię’. W tym kon­tek­ście przed­sta­wia­ne są bar­dziej szcze­gó­ło­we kwe­stie doty­czą­ce m.in. ordy­no­wa­ne­go posłu­gi­wa­nia.”

Dalej stwier­dził hono­ro­wy zwierzch­nik Angli­can Com­mu­nion: „pozo­sta­je więc zasad­ni­czym pyta­nie, czy w świe­tle tak głę­bo­kie­go poro­zu­mie­nia, spra­wy któ­re wciąż nas dzie­lą mają taką samą wagę – kwe­stie wła­dzy w Koście­le, pry­ma­tu (zwłasz­cza wyjąt­ko­wej pozy­cji papie­ża) oraz rela­cji pomię­dzy Kościo­ła­mi lokal­ny­mi a Kościo­łem powszech­nym w podej­mo­wa­niu decy­zji (w spra­wach takich, jak np. ordy­no­wa­nie kobiet)? Czy są to pyta­nia teo­lo­gicz­ne w takim samym sen­sie, jak wiel­kie kwe­stie co do któ­rych ist­nie­je już jasne poro­zu­mie­nie? Jeśli nimi są, to w jaki kon­kret­nie spo­sób wpły­wa­ją one na nasze pod­sta­wo­we rozu­mie­nie zba­wie­nia i wspól­no­ty? Zaś jeśli nie, to dla­cze­go wciąż sto­ją one na dro­dze do peł­nej, widzial­nej jed­no­ści? Czy, dla przy­kła­du, może ist­nieć model jed­no­ści, jako wspól­no­ty Kościo­łów, któ­re zaj­mu­ją róż­ne sta­no­wi­ska co do spra­wo­wa­nia pry­ma­tu papie­skie­go?” „Kwe­stią pod­sta­wo­wą – powie­dział arcy­bi­skup – jest to ‘czy’ i ‘jak’ może­my wła­ści­wie okre­ślić róż­ni­ce pomię­dzy spra­wa­mi ‘pierw­sze­go rzę­du’ oraz ‘dru­gie­go rzę­du’.

Sko­ro tak wie­le trwa­łych uzgod­nień zosta­ło poczy­nio­nych w odnie­sie­niu do pro­ble­mów pierw­sze­go rzę­du, na temat toż­sa­mo­ści i misji Kościo­ła, to czy moż­na uspra­wie­dli­wić trak­to­wa­nie innych kwe­stii, jako rów­nie żywot­nych dla jego zdro­wia i inte­gral­no­ści?” Koń­cząc swe wystą­pie­nie, arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry stwier­dził: „wszyst­ko co pró­bo­wa­łem dotąd powie­dzieć spro­wa­dza się do tego, że ‘eku­me­nicz­na szklan­ka’ jest dopraw­dy w poło­wie peł­na – zaś potem zapy­tać o cha­rak­ter nie­do­koń­czo­nej mię­dzy nami spra­wy. Dla wie­lu z nas, któ­rzy nie są rzym­sko­ka­to­li­ka­mi, kwe­stia któ­rą chce­my wyło­żyć, w duchu wdzięcz­no­ści i bra­ter­stwa, doty­czy tego, czy ta nie­do­koń­czo­na spra­wa dzie­li Kościół w spo­sób fun­da­men­tal­ny, jak to gene­ral­nie widzą nasi rzym­sko­ka­to­lic­cy przy­ja­cie­le i co pod­trzy­mu­ją? A jeśli tak nie jest, to czy może­my zdo­być się na to, by trak­to­wać spra­wy wciąż nas dzie­lą­ce, w opar­ciu o takie same zało­że­nia meto­do­lo­gicz­ne i tę samą wszech­ogar­nia­ją­cą, ducho­wą i sakra­men­tal­ną wizję jak ta, któ­ra dopro­wa­dzi­ła nas razem tak dale­ko?”

:: Ekumenizm.pl: Wyświę­ca­nie kobiet nie łamie jed­no­ści