Sophie Scholl — uznanie ekumenicznego jury na Berlinale

Opie­ra­jąc się na sce­na­riu­szu, któ­ry we wspa­nia­ły spo­sób uwzględ­nia nowe źró­dła histo­rycz­ne, film poka­zu­je ze skru­pu­lat­ną este­ty­ką i kon­se­kwent­ną stra­te­gią nar­ra­cyj­ną ostat­nie sześć dni życia Sophie Scholl – stwier­dzi­ło eku­me­nicz­ne jury przy ber­liń­skim festi­wa­lu fil­mo­wym (Ber­li­na­le), przy­zna­jąc pierw­sze wyróż­nie­nie pro­duk­cji “Sophie Scholl – ostat­nie dni” w reży­se­rii Mar­ca Rothe­mun­da.

Człon­ko­wie 6‑osobowego jury wyróż­ni­li film, ponie­waż “dzia­ła­nie mło­dej stu­dent­ki Scholl zosta­ło poka­za­ne jako zako­rze­nio­ne w chrze­ści­jań­stwie, goto­we­go do dia­lo­gu i cywil­nej odwa­gi.”

Sophie Scholl (1921–1943), stu­dent­ka bio­lo­gii i filo­zo­fii, orga­ni­zo­wa­ła ze swo­im bra­tem sze­reg anty­na­zi­stow­skich akcji pro­pa­gan­do­wych w Mona­chium, a tak­że innych mia­stach, w ramach stu­denc­kiej gru­py opo­ru Bia­ła Róża (Weis­se Rose). Spi­sek został wykry­ty przez gesta­po i człon­ko­wie Bia­łej Róży (Sophie, jej brat Hans i Chri­stoph Probst) zosta­li ska­za­ni po trzy­dnio­wym pro­ce­sie na śmierć.

Jury wyróż­ni­ło ponad­to izra­el­ski film doku­men­tal­ny “Rat­zi­ti Lihiy­ot Gibor”, opo­wia­da­ją­cy o sze­ściu izra­el­skich rezer­wi­stach, któ­rzy odmó­wi­li służ­by na oku­po­wa­nych obsza­rach Pale­sty­ny.