Ziemia Obiecana w dialogu żydowsko-chrześcijańskim?

Angel Kre­iman, wiel­ki Rabin Chi­le w latach 1970–1990, do nie­daw­na zastęp­ca pre­zy­den­ta mię­dzy­na­ro­do­wej Świa­to­wej Rady Syna­gog, były czło­nek rady wyko­naw­czej Mię­dzy­na­ro­do­we­go Współ­bra­ter­stwa Żydow­sko-Chrze­ści­jań­skie­go, a obec­nie głów­ny rabin Izra­el­skiej Kon­gre­ga­cji Repu­bli­ki Argen­tyń­skiej, uwa­ża, że zaczął się nowy etap we wza­jem­nych rela­cjach pomię­dzy Żyda­mi i chrze­ści­ja­na­mi. Nie­daw­no uczest­ni­czył on w Rzy­mie w spo­tka­niu zor­ga­ni­zo­wa­nym z oka­zji czter­dzie­stej rocz­ni­cy opu­bli­ko­wa­nia dekla­ra­cji II Sobo­ru Waty­kań­skie­go “Nostra Aeta­te”, na któ­rym był obec­ny papież Bene­dykt XVI.

Rabin przy­po­mniał sym­bo­licz­ne zna­cze­nie licz­by 40. Przez tyle wła­śnie lat naród żydow­ski prze­by­wał na pusty­ni po wyj­ściu z nie­wo­li egip­skiej i przed wej­ściem do Zie­mi Obie­ca­nej. “Czter­dzie­ści lat po ‘Nostra Aeta­te’ wcho­dzi­my do zie­mi świę­tej, w któ­rej dla bisku­pów i księ­ży kato­lic­kich żydo­stwo Jezu­sa, jego apo­sto­łów, oraz żydow­skie życie pierw­szych chrze­ści­jan są teo­lo­gicz­nym fun­da­men­te” — oświad­czył rabin Kre­iman.

Od 1994 r. stoi on na cze­le fun­da­cji do spraw mię­dzy­re­li­gij­ne­go dia­lo­gu i wza­jem­nych sto­sun­ków żydow­sko-chrze­ści­jań­skich, któ­ra nosi imię jego żony Susy, zamor­do­wa­nej pod­czas zama­chu w lip­cu 1994 r. w Buenos Aires. Zama­chow­cy znisz­czy­li wte­dy żydow­skie biu­ro zaj­mu­ją­ce się wal­ką z bez­ro­bo­ciem, na cze­le któ­re­go sta­ła żona rabi­na.

Według Kre­ima­na, któ­ry dzi­siaj jest głów­nym rabi­nem Izra­el­skie­go Zgro­ma­dze­nia Repu­bli­ki Argen­tyń­skiej, pomoc, któ­rą Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki ofia­ru­je juda­izmo­wi, nie jest taką, jaką jeden kraj ofia­ru­je dru­gie­mu, czy­li opar­tą na sile mate­rial­nej. Pomoc, któ­rą chrze­ści­ja­nie dają juda­izmo­wi jest ducho­wą siłą.

Rabin uwa­ża, że chrze­ści­ja­nie zro­zu­mie­li, iż dia­log z juda­izmem nie jest wybo­rem, ale wręcz obo­wiąz­kiem. Trze­ba lepiej poznać róż­ni­ce, aby móc się bar­dziej sza­no­wać i wza­jem­nie kochać taki­mi, jaki­mi jeste­śmy, stwier­dził.

Ocze­ku­je on jed­nak więk­sze­go zaan­ga­żo­wa­nia w dia­log teo­lo­gicz­ny mię­dzy chrze­ści­jań­stwem i juda­izmem. Rów­nież Żydzi i bar­dziej tra­dy­cyj­ni rabi­ni powin­ni zro­zu­mieć, że Kościół nie jest ich wro­giem, ale ich naj­lep­szym sojusz­ni­kiem. Nie wystar­czy przy tym jedy­nie mówić, że Żydzi i chrze­ści­ja­nie są przy­ja­ciół­mi, że Żydzi nie są win­ni bogo­bój­stwa, ale trze­ba wyraź­nie pod­kre­ślać, że juda­izm i chrze­ści­jań­stwo są pod­sta­wą wal­ki prze­ciw neo­po­gań­stwu nasze­go cza­su, któ­ry wyra­ża się w tero­ry­zmie, seku­la­ry­zmie, mate­ria­li­zmie, czy rasi­zmie.