Nawrócenie “wampirycznej” pisarki

Boha­te­ro­wie sta­rych ksią­żek odzwier­cie­dla­ją dłu­gie, ducho­we nie­po­ko­je pisar­ki. Ale Chry­stus – jak napi­sa­ła w posło­wiu do książ­ki – „jest osta­tecz­nym nad­przy­ro­dzo­nym boha­te­rem, naj­więk­szym nie­śmier­tel­ni­kiem ze wszyst­kich”. Powieść o Chry­stu­sie nie jest wyłacz­nie fabu­la­ry­zo­wa­nym roz­wi­nię­ciem Nowe­go Testa­men­tu.

Rice korzy­sta­ła też z apo­kry­ficz­nych opo­wie­ści, usta­leń bibli­stów jak też z wizji przed­sta­wio­nych w “Quo Vadis” , “The Gospel Accor­ding to the Son” oraz ksią­żek Tima LaHaye i Jerry’ego Jenkins’a. Jaki to przy­nio­sło efekt na razie będą mogli się prze­ko­nać wyłącz­nie ci, któ­rzy zna­ją język angiel­ski.

Anne Rice powró­ci­ła na łono Kościo­ła Rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w 1998 r. Jako osiem­na­sto­lat­ka dozna­ła utra­ty wia­ry. Jak sama wyzna­ła, było to w 1960 roku przed Sobo­rem Waty­kań­skim II, a utra­tę wia­ry tłu­ma­czy tym, że była źle uczo­na. Pojed­na­nie z kato­li­cy­zmem nie jest cał­ko­wi­te, gdyż pisar­ka nie zga­dza się z naucza­niem Kościo­ła w kwe­stii homo­sek­su­al­no­ści.