Niedziela Canate * V. Niedziela Wielkanocna

Gdy­by­ście byli mnie pozna­li i Ojca mego byście zna­li; odtąd go zna­cie i widzie­li­ście go. Rzekł mu Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a wystar­czy nam. Odpo­wie­dział mu Jezus: Tak dłu­go jestem z wami i nie pozna­łeś mnie, Fili­pie? Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca? Czy nie wie­rzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? Sło­wa, któ­re do was mówię, nie od sie­bie mówię, ale Ojciec, któ­ry jest we mnie, wyko­nu­je dzie­ła swo­je. Wierz­cie mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie; a jeśli­by tak nie było, to dla samych uczyn­ków wierz­cie. Zapraw­dę, zapraw­dę, powia­dam wam: Kto wie­rzy we mnie, ten tak­że doko­ny­wać będzie uczyn­ków, któ­re Ja czy­nię, i więk­sze nad te czy­nić będzie; bo Ja idę do Ojca. I o cokol­wiek pro­sić będzie­cie w imie­niu moim, to uczy­nię, aby Ojciec był uwiel­bio­ny w Synu. Jeśli o co pro­sić będzie­cie w imie­niu moim, speł­nię to. Jan 14,1–14

***

Kwe­stia zaufa­nia, wia­ry i dowo­du od lat męczy teo­lo­gów i wier­nych.

Filip mówi do Jezu­sa: „Pokaż nam Ojca, a będzie­my prze­ko­na­ni.” Tomasz, sta­wia nie­co bar­dziej prak­tycz­ne pyta­nie: „Panie pokaż nam dro­gę bo jej nie zna­my”. Para­fra­zu­jąc: daj nam pra­wo, tak jak dał je nam kie­dyś Moj­żesz, żeby­śmy wie­dzie­li co nale­ży, a cze­go nie nale­ży robić. Daj nam wytycz­ne, para­gra­fy, żeby­śmy nie zeszli z dro­gi, tyl­ko mogli ści­śle, wier­nie, nie­zwru­sze­nie trzy­mać się two­ich wtycz­nych. Będzie­my nowym kapłań­stwem, czy­stym, pięk­nym i nie­ska­la­nym, zawsze wier­nym. Daj nam coś kon­kret­ne­go, cze­go może­my się trzy­mać, coś nama­cal­ne­go.

Jezus mówi im pro­ste i w pierw­szej chwi­li nie­zro­zu­mia­łe sło­wa: „Ja jestem dro­gą, praw­dą i życiem”. No tak, ale to mało. My potrze­bu­je­my dys­cy­pli­ny, prze­pi­sów, dogma­tów, kon­fe­sji i struk­tur kościel­nych. Jezus na to mówi: „Ja jestem dro­gą i praw­dą i życiem”.

Dziś po raz kolej­ny mamy nawią­za­nie do zmar­twych­wsta­nia. Od tamej nie­dzie­li, nasze życie nie może już nigdy być takie same. To co ludz­kie, to co nam daje siłę mamy odrzu­cić, bo ono było bez­sil­ne wobec feno­me­nu puste­go Gro­bu. Jak mówi Psalm 31 prze­pi­sa­ny na dzi­siaj „Ty, O Boże, jesteś moją ska­łą i for­te­cą.”

Bóg, a nie nasze wyobra­że­nia o nim, mają być naszą dro­gą, naszym zamr­twy­chw­sta­niem, naszą praw­dą i naszym życiem.

„Słu­chaj Izre­alu. Pierw­sze Przy­ka­za­nie jest takie: Miłuj Boga swe­go, z całe­go ser­ca swe­go, z całej duszy swo­jej, z całej siły swo­jej. A dru­gie jest mu podob­ne. Miłuj bliź­nie­go swe­go tak, jak sie­bie same­go. Nie ma przy­ka­zań więk­szych niż te. Na nich opie­ra się całe pra­wo i pro­ro­cy.”

W czwar­tą nie­dzie­lę po Wiel­ka­no­cy, gdy osłabł już nasz entu­zjazm i dopa­da nas świat, i chce­my cze­goś pew­ne­go, nama­cal­ne­go i trwa­łe­go, Jezus zno­wu kie­ru­je nasze oczy na pusty grób.

„Ja jestem dro­gą i praw­dą i życiem”.

Oby te sło­wa były dro­gą dla nasze­go życia.

Amen.