Niedziela przedpostna

Miłość jest cier­pli­wa, miłość jest dobro­tli­wa, nie zazdro­ści, miłość nie jest cheł­pli­wa, nie nady­ma się, nie postę­pu­je nie­przy­stoj­nie, nie szu­ka swe­go, nie uno­si się, nie myśli nic złe­go, nie radu­je się z nie­spra­wie­dli­wo­ści, ale się radu­je z praw­dy; wszyst­ko zakry­wa, wszyst­kie­mu wie­rzy, wszyst­kie­go się spo­dzie­wa, wszyst­ko zno­si. Miłość nigdy nie usta­je; bo jeśli są pro­roc­twa, prze­mi­ną; jeśli języ­ki, usta­ną, jeśli wie­dza, wni­wecz się obró­ci. Bo cząst­ko­wa jest nasza wie­dza i cząst­ko­we nasze pro­ro­ko­wa­nie; lecz gdy nasta­nie dosko­na­łość, to, co cząst­ko­we, prze­mi­nie. Gdy byłem dzie­cię­ciem, mówi­łem jak dzie­cię, myśla­łem jak dzie­cię, rozu­mo­wa­łem jak dzie­cię; lecz gdy na męża wyro­słem, zanie­cha­łem tego, co dzie­cię­ce. Teraz bowiem widzi­my jak­by przez zwier­cia­dło i niby w zagad­ce, ale wów­czas twa­rzą w twarz. Teraz pozna­nie moje jest cząst­ko­we, ale wów­czas poznam tak, jak jestem pozna­ny. Teraz więc pozo­sta­je wia­ra, nadzie­ja, miłość, te trzy; lecz z nich naj­więk­sza jest miłość. (1 Kor 13,1–13)