Niedziela świętych Ojców w Kościele Wschodnim

Całe życie czło­wie­ka powin­no prze­bie­gać w obco­wa­niu z Bogiem, ponie­waż czło­wiek został stwo­rzo­ny przez Nie­go i na Jego podo­bień­stwo. Pan nasz, jak Ojciec, kocha swo­je stwo­rze­nie. Czło­wiek zaś powi­nien odwdzię­czyć się Jemu taką samą miło­ścią.

Bóg w prze­ci­wień­stwie do czło­wie­ka jest nie­zmien­ny w swo­jej miło­ści: Jeśli my nie docho­wu­je­my wia­ry, On pozo­sta­je wier­ny, albo­wiem same­go sie­bie zaprzeć się nie może (2 Tm 2, 13). Kie­dy czło­wiek błą­dził na swo­ich życio­wych dro­gach i odcho­dził od Boga, Bóg mimo to kochał go i poma­gał mu obiet­ni­ca­mi o przy­szłym Zba­wi­cie­lu. Czło­wiek nie zdą­żył jesz­cze do koń­ca poczuć zło grze­chu i odej­ścia od Stwór­cy i Jego Ojcow­skiej miło­ści, kie­dy Bóg daje obiet­ni­cę, żepo­tom­stwo kobie­ty zdep­cze gło­wę żmii (Rdz 3, 15). Ludzie żyli wie­rząc w tę obiet­ni­cę.

Pan nasz wie­lo­krot­nie powta­rzał ludziom Swo­je obiet­ni­ce będą­ce świa­dec­twem Jego nie­skoń­czo­nej miło­ści i dobro­ci. Świat pogrą­żo­ny w grze­chu ocze­ki­wał Zba­wi­cie­la. Wia­rę w ocze­ki­wa­ne Pan umac­niał poprzez Swo­ich świę­tych wybrań­ców w każ­dym naro­dzie, poprzez pro­roc­twa, cuda i zna­ki.

Wstę­pu­jąc w dni poprze­dza­ją­ce Naro­dze­nie Chry­stu­sa Świę­ta Cer­kiew przy­go­to­wu­je wier­nych, aby god­nie przy­ję­li Chry­stu­sa – Zba­wi­cie­la. Tak jak w cza­sach sta­ro­te­sta­men­to­wych Pan umac­niał sła­bą wia­rę ludzi, tak obec­nie Cer­kiew, jak kocha­ją­ca Mat­ka, umac­nia nas wpro­wa­dza­jąc w dni Naro­dze­nia, w tajem­ni­cę wcie­le­nia Syna Boże­go.

W minio­ną nie­dzie­lę Cer­kiew wspo­mi­na­ła pamięć świę­tych pra­oj­ców. Obec­nie przy­wo­łu­je pamięć świę­tych ojców. Sły­sze­li­śmy z ust apo­sto­ła Paw­ła, jak rów­nież w Ewan­ge­lii Mate­usza, imio­na świę­tych pra­oj­ców i ojców począw­szy od Abra­ha­ma do Naro­dze­nia Chry­stu­sa, sły­sze­li­śmy o ich życiu i wie­rze. Okres ten obej­mu­je prze­szło dwa tysią­ce lat. W tym cza­sie ludzie z poko­le­nia na poko­le­nie prze­ka­zy­wa­li Boże przy­rze­cze­nie o wcie­le­niu Syna Boże­go, umac­nia­jąc tym samym wia­rę i nadzie­ję w przyj­ście Chry­stu­sa.

Świę­ta Ewan­ge­lia wymie­nia imio­na tych, któ­rzy żyli w wie­rze i sta­li się pra­oj­ca­mi Chry­stu­sa. Św. ewan­ge­li­sta Mate­usz mówi, że od Abra­ha­ma do Dawi­da minę­ło 14 poko­leń, od Dawi­da do upro­wa­dze­nia do Babi­lo­nu minę­ło 14 poko­leń i od upro­wa­dze­nia do Naro­dze­nia Chry­stu­sa rów­nież 14 poko­leń. Wszyst­kie te poko­le­nia żyły wia­rą w Tego, któ­ry przy­bę­dzie. My wie­rzy­my we wcie­lo­ne­go Chry­stu­sa Boga. Tam­te poko­le­nia żyły wia­rą, błą­dzi­ły w ciem­no­ściach nie­wie­dzy, zaś my żyje­my w cza­sach Boże­go bło­go­sła­wień­stwa i praw­dy, żyje­my w świa­tło­ści Chry­stu­so­wej. Oni żyli nadzie­ją na przy­szłość i ta nadzie­ja ich wyba­wi­ła. My zna­my praw­dę, Bożą miłość, posia­da­my sakra­men­ty. Jak­że wiel­kie dary posia­da­my w porów­na­niu do naszych przod­ków!

Wpa­tru­jąc się w histo­rię poprze­dza­ją­cą Naro­dze­nie Chry­stu­sa i widząc ogrom­ną wia­rę ludzi, któ­rzy nie zna­li Chry­stu­sa, a wie­rzy­li w Nie­go i w Nim pokła­da­li swo­je nadzie­je, dzię­kuj­my Bogu, że ofia­ro­wał się dla nas, Swo­im wcie­le­niem zjed­no­czył nas z Ojcem Nie­bie­skim wię­za­mi świę­to­ści, zjed­no­czył nie­bo i zie­mię, wyba­wił nas od nie­wo­li sza­ta­na.

Wstę­pu­jąc w świę­te dni wspo­mi­na­nia Naro­dze­nia Chry­stu­sa pro­śmy Pana, aby pokrze­pił nas i umoc­nił naszą wia­rę, aby roz­ja­śnił nasz umysł i ser­ce świa­tło­ścią praw­dy, aby­śmy doj­rze­wa­li na mia­rę doj­rza­ło­ści Chry­stu­sa. Amen.

ks. Piotr Kiry­luk