Nowy Leksykon Teologiczny

Lek­sy­kon do czy­ta­nia… Niby do cze­go inne­go? Nie, czy­ta się książ­ki, wier­sze moż­na czy­tać, osta­tecz­nie nawet gaze­ty. W lek­sy­ko­nach zwy­kle “spraw­dza się”. W słow­ni­kach „się spraw­dza”, w ency­klo­pe­diach… I dale­ko ode­szli­śmy już od wiel­kiej “Ency­klo­pe­dii kościel­nej” (red. ks. Nowo­dwor­ski, 1873–1933), gdzie jed­no hasło mogło wystar­czyć na cały wie­czór czy­ta­nia. Teraz w napraw­dę nowo­cze­snych (naj­le­piej nie­zbyt obszer­nych) lek­sy­ko­nach – jak w książ­ce tele­fo­nicz­nej czy w Inter­ne­cie – jedy­nie “się spraw­dza”. A co czło­wie­ko­wi zain­te­re­so­wa­ne­mu teo­lo­gią może szko­dzić bar­dziej, niż „spraw­dza­nie” słów takich, jak “Bóg”, “zba­wie­nie itp.?

Nowy lek­sy­kon teo­lo­gicz­ny, któ­ry uka­zał się w j. pol­skim sta­ra­niem Wydaw­nic­twa Ver­bi­num, oma­wia naj­waż­niej­sze poję­cia z zakre­su wia­ry i teo­lo­gii i jako taki sta­no­wi nie­za­stą­pio­ne źró­dło infor­ma­cji dla wszyst­kich zain­te­re­so­wa­nych spra­wa­mi reli­gii oraz nie­zbęd­ne kom­pen­dium wie­dzy dla stu­diu­ją­cych teo­lo­gię.

Nowy lek­sy­kon teo­lo­gicz­ny jest zak­tu­ali­zo­wa­ną wer­sją Małe­go słow­ni­ka teo­lo­gicz­ne­go (Kle­ines the­olo­gi­sches Wör­ter­buch), któ­ry cie­szył się nie­by­wa­łą popu­lar­no­ścią (pierw­sze wyda­nie w 1961; do 1988 uka­za­ło się szes­na­ście wydań; docze­kał się prze­kła­du na osiem języ­ków, w tym język pol­ski).

Nowy lek­sy­kon teo­lo­gicz­ny jest dzie­łem Her­ber­ta Vor­grim­le­ra, pro­fe­so­ra dogma­ty­ki i histo­rii dogma­tów, człon­ka gru­py robo­czej „Fra­gen des Juden­tums” przy Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Nie­miec, „pio­nie­ra całe­go poko­le­nia teo­lo­gów, któ­rzy swo­ją pra­cę trak­to­wa­li jako służ­bę Sobo­ro­wi Waty­kań­skie­mu II i pozo­sta­li mu wier­ni” (kard. Franz König).

Nowy lek­sy­kon teo­lo­gicz­ny jest cał­ko­wi­cie nowym opra­co­wa­niem Małe­go słow­ni­ka teo­lo­gicz­ne­go, uwzględ­nia­ją­cym roz­wój wie­dzy teo­lo­gicz­nej, jaki doko­nał się od zakoń­cze­nia Sobo­ru Waty­kań­skie­go II, i odzna­cza­ją­cym się wiel­ką wraż­li­wo­ścią na spra­wy eku­me­nicz­ne, a tak­że na dzie­dzi­ny moż­li­we­go dia­lo­gu mię­dzy teo­lo­gią i huma­ni­sty­ką.