O drodze pieśni kościelnej ku językowi ojczystemu

Litur­gicz­ne śpie­wy wier­nych w języ­kach ojczy­stych do obrząd­ku kościel­ne­go prze­ni­ka­ły bar­dzo stop­nio­wo jed­nak bez więk­szych pro­ble­mów. Rów­nież tere­ny Pol­ski nie odbie­ga­ły w tym wzglę­dzie od euro­pej­skich sche­ma­tów. Naj­lep­szy dowód, iż już oko­ło XIV wie­ku rytu­ał pro­ce­sji rezu­rek­cyj­nej w Płoc­ku dopusz­czał śpie­wa­nie w języ­ku pol­skim pew­nych frag­men­tów obrzę­do­wych. Wpla­ta­ne były one oczy­wi­ście pomię­dzy łaciń­skie śpie­wy duchow­nych. Bez wąt­pie­nia w wie­ku XV cele­brans into­no­wał przed kaza­niem lub w jego trak­cie pol­skie pie­śni, któ­re po chwi­li przej­mo­wa­ne były przez masy wier­nych. W ten wła­śnie spo­sób, od spo­lsz­cze­nia Kyrie, Glo­ria i Sanc­tus, moż­na postrze­gać roz­po­czę­tą rewo­lu­cję w kwe­stii pie­śni litur­gicz­nych. Zapra­sza­my naszych Czy­tel­ni­ków do lek­tu­ry arty­ku­łu Arka­diu­sza Klim­cza­ka “O dro­dze pie­śni kościel­nej ku języ­ko­wi ojczy­ste­mu”, na stro­nach Maga­zy­nu Eku­me­nicz­ne­go Sem­per Refor­man­da.