Ostatnia Niedziela Roku Kościelnego (Niedziela Wieczności) — Święto Chrystusa Króla

“I widzia­łem nowe nie­bo i nową zie­mię; albo­wiem pierw­sze nie­bo i pierw­sza zie­mia prze­mi­nę­ły, i morza już nie ma. I widzia­łem mia­sto świę­te, nowe Jeru­za­lem, zstę­pu­ją­ce z nie­ba od Boga, przy­go­to­wa­ne jak przy­ozdo­bio­na oblu­bie­ni­ca dla męża swe­go. I usły­sza­łem dono­śny głos z tro­nu mówią­cy: Oto przy­by­tek Boga mię­dzy ludź­mi! I będzie miesz­kał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszel­ką łzę z oczu ich, i śmier­ci już nie będzie; ani smut­ku, ani krzy­ku, ani mozo­łu już nie będzie; albo­wiem pierw­sze rze­czy prze­mi­nę­ły. I rzekł Ten, któ­ry sie­dział na tro­nie: Oto wszyst­ko nowym czy­nię. I mówi: Napisz to, gdyż sło­wa te są pew­ne i praw­dzi­we. I rzekł do mnie: Sta­ło się. Jam jest alfa i ome­ga, począ­tek i koniec. Ja pra­gną­ce­mu dam dar­mo ze źró­dła wody żywo­ta. Zwy­cięz­ca odzie­dzi­czy to wszyst­ko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem.” Obj 21,1–7

Nie ma chy­ba niko­go nale­żą­ce­go do ludów Księ­gi w któ­re­go duszy sło­wo Jeru­za­lem nie wzbu­dza­ło­by tęsk­no­ty i marze­nia. To mia­sto bia­łe na wzgó­rzu, świę­te miej­sce wyznaw­ców trzech reli­gii – nawet w swo­jej ziem­skiej for­mie przy­cią­ga, prze­mie­nia i cza­sa­mi rani i zabi­ja. Ale jesz­cze sil­niej­sze uczu­cia zdo­by­wa nowe Jeru­za­lem, Jeru­za­lem z któ­re­go znik­nie brzy­do­ta, brud i zło. To, któ­re jest ojczy­zną ducho­wą. Świę­ty Jan Teo­log dal nie tyl­ko wizję tego nowe­go mia­sta. Dał nam jego poetyc­ki opis, pieśń któ­rą moż­na wyśpie­wy­wać na cześć Jeru­za­lem. I w tej ojczyź­nie praw­dzi­wej nie tyl­ko nie będzie rze­czy pierw­szych zwią­za­nych tu nie­od­łącz­nie z naszy­mi ziem­ski­mi ojczy­zna­mi.

Nie będzie też Żyda, ani Gre­ka, poga­ni­na, ani here­ty­ka. Każ­dy z nas sta­nie tam sam po to, by zro­zu­mieć ile z ziem­skie­go życia war­te było tru­du i emo­cji, być może po to by się zawsty­dzić i na pew­no po to by wszyst­ko co w nas dobre zosta­ło wydo­by­te i zaja­śnia­ło bla­skiem zwy­cię­stwa. W tej nowej ojczyź­nie danej ludziom na wiecz­ność będzie­my mieć wresz­cie czas dla tych, dla któ­rych zabra­kło nam cza­su tutaj lub któ­rym go małost­ko­wo poską­pi­li­śmy.

Być może uda się nam spo­tkać też tych o któ­rych wie­my, że byli­by naszy­mi przy­ja­ciół­mi nawet w ziem­skim Jeru­za­lem, gdy­by nas nie dzie­li­ły epo­ki i kon­ty­nen­ty. I nie będzie­my pod­da­ny­mi czy nie­wol­ni­ka­mi, lecz dzieć­mi Boga Kró­la, Boga Zwy­cięz­cy, Tego, któ­ry pozwo­lił się zabić w Jeru­za­lem ziem­skim. Amen.