Pobożność ludowa, jako determinant konsolidacji tożsamości wyznaniowej

Gdy­by zapy­tać przy­pad­ko­wo napo­tka­ne­go ewan­ge­li­ka, z czym koja­rzy mu się typo­wo pol­ski kato­li­cyzm, ist­nie­je duże praw­do­po­do­bień­stwo, iż usły­szy­my, że ze szcze­gól­nym rodza­jem poboż­no­ści maryj­nej. Sko­ja­rze­niom tym sprzy­ja maj – okres poświę­co­ny Mat­ce Bożej — mie­siąc nabo­żeństw odpra­wia­nych w kościo­łach, czy przy przy­droż­nych kaplicz­kach. Nabo­żeń­stwa te są wyra­zem poboż­no­ści ludo­wej, któ­re chciał­bym uczy­nić przed­mio­tem reflek­sji niniej­sze­go tek­stu.

Poboż­ność ludo­wa może być defi­nio­wa­na na wie­le spo­so­bów, jed­nak naj­bar­dziej inte­re­su­ją­cy wyda­je się ten, któ­ry łączy w sobie ele­men­ty pro­we­nien­cji antro­po­lo­gicz­nej i ekle­zjo­lo­gicz­nej. Tyl­ko taka eklek­tycz­na budo­wa defi­ni­cji umoż­li­wia spoj­rze­nie na pro­blem poboż­no­ści ludo­wej w kon­tek­ście kon­fe­sjo­na­li­zmu, czy­li zło­żo­ne­go pro­ce­su budo­wy i kon­so­li­da­cji toż­sa­mo­ści wyzna­nio­wej, pole­ga­ją­cej na uwy­dat­nia­niu i roz­wi­ja­niu cha­rak­te­ry­stycz­nych wyznacz­ni­ków danej deno­mi­na­cji – to w tej prze­strze­ni umiej­sca­wia się apo­lo­gia wia­ry, czy wła­śnie poboż­ność ludo­wa, któ­ra nie tyl­ko nada­je emo­cjo­nal­ny, łatwiej przy­swa­jal­ny kształt praw­dom wia­ry poprzez roz­bu­do­wa­ny i nasy­co­ny zdu­mie­wa­ją­cą sym­bo­li­ką rytu­alizm, ale nie­jed­no­krot­nie wykra­cza poza nie, balan­su­jąc na gra­ni­cy mię­dzy orto­dok­sją a hete­ro­dok­sją…

Wię­cej na stro­nach Maga­zy­nu Teo­lo­gicz­ne­go Sem­per Refor­man­da. Zapra­sza­my do zapo­zna­nia się z tek­stem Arka­diu­sza Klim­cza­ka Poboż­ność ludo­wa, jako deter­mi­nant kon­so­li­da­cji toż­sa­mo­ści wyzna­nio­wej