Problem dużej wagi

Zda­niem rzecz­nicz­ki pra­so­wej rzym­sko­ka­to­lic­kiej Archi­die­ce­zji Waszyng­to­nu to napię­ty har­mo­no­gram i życie w celi­ba­cie powo­du­je, że księ­ża rzym­sko­ka­to­lic­cy odży­wia­ją się nie­zdro­wo i tyją. W wypad­ku celi­ba­ta­riu­szy nie­do­pil­no­wa­nie die­ty ze stro­ny żony może być jakimś wytłu­ma­cze­niem. Nad­wa­ga i oty­łość jed­nak doty­ka w tym samym stop­niu i innych chrze­ści­jań­skich duchow­nych, któ­rzy nie żyją samot­nie.

Według ks. Janet May­kus, któ­ra dzia­ła w orga­ni­za­cji wpro­wa­dza­ją­cej pro­jekt pro­fi­lak­ty­ki zdro­wot­nej dla duchow­nych przy­czy­ny nad­wa­gi i oty­ło­ści leżą w niskim pre­sti­żu zawo­du duchow­ne­go. Duchow­ny nie cie­szy się powa­ża­niem spo­łecz­nym, jest nisko opła­ca­ny i czę­sto wpa­da w depre­sje.

Dla Kościo­łów nad­wa­ga księ­ży ma nega­tyw­ne skut­ki finan­so­we. Oso­by oty­łe bar­dziej­po­dat­ne są na cho­ro­by, w związ­ku z czym ich pra­co­daw­cy muszą pła­cić więk­sze skład­ki na ubez­pie­cze­nie zdro­wot­ne. Kosz­ty te wzro­sły z 6% w 2005 roku do 6,7% w roku 2006.

Nic dziw­ne­go, ze Kościo­ły zaczę­ły się trosz­czyć o zdro­wie i kon­dy­cję duchow­nych. Przy czym w prze­ko­na­niu do tro­ski nie tyl­ko o duszę, ale też o cia­ło i umysł przy­wo­łu­je się cyta­ty biblij­ne. Przy­po­mi­na się chrze­ści­jań­skich misty­ków, takich jak żyją­ca w jede­na­stym wie­ku Mech­tyl­da z Mag­de­bur­ga. Zda­niem Janet May­kus efek­ty już widać. Nie­któ­re para­fie zaczy­na­ją roz­ma­wiać o powią­za­niach mię­dzy zdro­wiem fizycz­nym a życiem duchowym;a inne zaczy­na­ją to nawet prak­ty­ko­wać. Wszak cia­ło jest świą­ty­nią Ducha Świę­te­go, jak powie­dział świę­ty Paweł, a to obec­nie zna­czy, że ma być nie tyl­ko przy­ozdo­bio­ne w sza­ty, ale szczu­płe i w dobrej kon­dy­cji.