Ślub katolika z mariawitką

W nie­dłu­gim cza­sie zamie­rzam pobrać się z moja narze­czo­ną. Obo­je jeste­śmy innych wyznań (kato­lik i maria­wit­ka). Cere­mo­nia zaślu­bin odbę­dzie sie w Koście­le Maria­wic­kim. Czy jest mi potrzeb­na zgo­da Kościo­ła w posta­ci dys­pen­sy lub inne­go doku­men­tu?

Do godzi­we­go — z punk­tu widze­nia rzym­sko­ka­to­lic­kie­go — zawar­cia mał­żeń­stwa przez stro­nę rzym­sko­ka­to­lic­ką w Koście­le Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów wyma­ga­na jest zgo­da bisku­pa na zawar­cie mał­żeń­stwa z oso­bą o innej przy­na­leż­no­ści kościel­nej oraz dys­pen­sa od obo­wiąz­ku zacho­wa­nia przez stro­nę rzym­sko­ka­to­lic­ką for­my kano­nicz­nej. O zgo­dę i dys­pen­sę wystę­pu­je stro­na rzym­sko­ka­to­lic­ka za pośred­nic­twem swo­je­go pro­bosz­cza.

Do wyda­nia zgo­dy na mał­żeń­stwo osób o róż­nej przy­na­leż­no­sci kościel­nej pra­wo kano­nicz­ne wyma­ga “słusz­nej i rozum­nej przy­czy­ny”. Przy­czy­ny te mogą być zwy­czaj­ne, obiek­tyw­ne, tra­dy­cyj­nie uwzględ­nia­ne w nauce pra­wa kościel­ne­go, a nade wszyst­ko takie, któ­re sygna­li­zu­je Motu Pro­prio De epi­sco­po­rum mune­ri­bus tzn. dobro ducho­we wier­nych. W sto­sun­ku do dys­pen­sy od obo­wiąz­ku zacho­wa­nia fomy kano­nicz­nej, kan. 1127 mówi o “powa­znych trud­no­ściach” w jej zacho­wa­niu. Wśród przy­kła­do­wych powo­dów takiej dys­pen­sy Dyrek­to­rium Eku­me­nicz­ne poda­je tro­skę o zacho­wa­nie har­mo­nii rodzin­nej, uzy­ska­nie zgo­dy rodzi­ców na mał­żeń­stwo, uzna­nie szcze­gól­ne­go zaan­ga­żo­wa­nia reli­gij­ne­go stro­ny nie­ka­to­lic­kiej bądź jej więź pokre­wień­stwa z sza­fa­rzem inne­go Kościo­ła.

Przed wysta­pie­niem do bisku­pa o zgo­dę i dys­pen­sę pro­boszcz stro­ny rzym­sko­ka­to­lic­kiej ma obo­wią­zek prze­pro­wa­dzić czyn­no­ści zwią­za­ne z przy­go­to­wa­niem (kan. 1063–1070) do zawar­cia mał­żeń­stwa przy­naj­mniej ze stro­ną kato­lic­ką (jeśli stro­na nie­ka­to­lic­ka nie wyra­zi­ła woli przy­by­cia). Jako waru­nek uzy­ska­nia zezwo­le­nia i dys­pe­sy stro­na rzym­ska­ka­to­lic­ka zobo­wią­za­na jest do oświad­cze­nia, iż jest ona goto­wa prze­zwy­cię­żyć nie­bez­pie­czeń­stwo porzu­ce­nia wia­ry i szcze­rze przy­rze­ka uczy­nić, co tyl­ko moż­li­we, aby wszyst­kie dzie­ci zosta­ły ochrzczo­ne i wycho­wa­ne w Koście­le kato­lic­kim (kan. 1125). Dru­gą stro­nę nale­ży poin­for­mo­wać o tych przy­rze­cze­niach i zobo­wią­za­niach. Rów­no­cze­śnie trze­ba stwier­dzić, że stro­na nie-rzym­sko­ka­to­lic­ka może odczu­wać podob­ne zobo­wią­za­nie ze wzglę­du na swe wła­sne zaan­ga­żo­wa­nie chrze­ści­jań­skie. Nale­ży więc zauwa­żyć, że w pra­wie kano­nicz­nym nie wyma­ga się od tego dru­gie­go part­ne­ra żad­nej, pisem­nej czy ust­nej, obiet­ni­cy.

Następ­nie pro­boszcz wyda­je stro­nie rzym­sko­ka­to­lic­kiej odpo­wied­nie doku­men­ty doty­czą­ce chrztu, bierz­mo­wa­nia, sta­nu wol­ne­go, uczest­nic­twa w kur­sie przed­mał­żeń­skim wraz z odpi­sem dys­pen­sy od for­my kano­nicz­nej zawar­cia mał­żeń­stwa, któ­re przed­sta­wia w Koście­le, w któ­rym będzie zawie­rać zwią­zek mał­żeń­ski.

Jeśli udzie­lo­na zosta­ła dys­pen­sa od for­my kano­nicz­nej, ksiądz rzym­sko­ka­to­lic­ki, o ile tyl­ko został zapro­szo­ny, może być obec­ny i uczest­ni­czyć w cele­bra­cji zawar­cia mał­żeń­stwa w Koście­le nie-rzym­sko­ka­to­lic­kim. Za zgo­dą i na zapro­sze­nie cele­bran­sa ksiądz rzym­sko­ka­lic­ki może odmó­wić dodat­ko­we i odpo­wied­nio dosto­so­wa­ne modli­twy, odczy­tać Pismo św., powie­dzieć krót­kie sło­wa zachę­ty i pobło­go­sła­wić zwią­zek, wspól­nie z duchow­nym inne­go Koscio­ła, któ­ry prze­wod­ni­czy uro­czy­sto­ści i odbie­ra przy­się­gę mał­żeń­ską.

Piotr Timus