Świadkowie Jehowy oceniają ekumenizm

Na ofi­cjal­nej stro­nie inter­ne­to­wej Lin­coln Tri­bu­ne poja­wił się arty­kuł, w któ­rym ano­ni­mo­wy autor pod­da­je dość szcze­gó­ło­wej oce­nie ruch eku­me­nicz­ny. Choć per­spek­ty­wa tek­stu “Ecu­me­nism and Moral Stan­ding” może wydać się zaska­ku­ją­ca (autor arty­ku­łu iden­ty­fi­ku­je się ze świad­ka­mi Jeho­wy), nie­któ­re uwa­gi wyda­ją się być traf­ne.

Apo­lo­gia jeho­wi­ty­zmu

Udo­wad­nia­nie fał­szy­wo­ści nauk Kościo­łów chrze­ści­jań­skich przez wska­zy­wa­nie na trud­no­ści dia­lo­gu mię­dzy­wy­zna­nio­we­go to dla świa­dów jeden z dowo­dów na to, że zaan­ga­żo­wa­ne stro­ny ode­szły od Ewan­ge­lii – bowiem gdy­by gło­si­ły praw­dę i jej bro­ni­ły, nie doszło­by w chrze­ści­jań­stwie do podzia­łów.

Oma­wia­jąc zagad­nie­nie eku­me­ni­zmu i refor­my w Koście­le, autor powo­łu­je się na histo­rię. Mówi o potrze­bie odno­wy Kościo­ła w XVI wie­ku, o pró­bach Lutra i papie­ża Hadria­na VI. Kon­cen­tru­je się na Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­kim, przy­wo­łu­je przy­kła­dy kolej­nych reform w oraz wska­zu­je na sytu­ację Koscio­ła w XIX wie­ku, kie­dy to – za pon­ty­fi­ka­tu Grze­go­rza XVI – pomy­sły reform były odrzu­co­ne, gdyż Kościół miał być insty­tu­cją nie wyma­ga­ją­cą odświe­że­nia.

Sobór Waty­kań­ski II przy­no­si zmia­ny. Nie­dłu­go póź­niej, Jan Paweł II dołą­cza się do wza­jem­nych prze­pro­sin pro­te­stan­tów i pra­wo­sław­nych, i w imie­niu swe­go Kościo­ła pro­si o prze­ba­cze­nie za grze­chy Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go.

Nie­obiek­tyw­ność praw­dy wła­snej

Postrze­ga­jąc sie­bie jako jedy­nych wier­nych na dro­dze wyzna­czo­nej przez Jezu­sa i Apo­sto­łów, świad­ko­wie Jeho­wy postrze­ga­ją wszyst­kie Kościo­ły jako skłó­co­ne z powo­du nie­sku­tecz­nej refor­my. Zasad­ni­czy błąd w histo­rii ich misji widzą w nie­umie­jęt­nym odna­wia­niu teo­lo­gii i egze­ge­zy, któ­re doko­ny­wa­ne są w ode­rwa­niu od źró­deł. Świad­ko­wie, rzecz jasna, twier­dzą, że trzy­ma­ja się Ewan­ge­lii w spsób naj­ja­śniej sfor­mu­ło­wa­ny, dosłow­ny, a przez to naj­pier­wot­niej­szy i w związ­ku z tym nie potrze­bu­ją reform w swo­im wyzna­niu.

Autor zachę­ca kato­li­ków, pro­te­stan­tów i pra­wo­sław­nych do pokor­nej reflek­sji. Ewan­ge­lia, któ­rej prze­sła­nie jest żywe i aktu­al­ne, odczy­ty­wa­na bywa od pra­wie dwóch tysiąc­le­ci w świe­tle poli­ty­ki danej gru­py wyzna­nio­wej. Moż­na rzec, nie pozwa­la dosię­gnąć sie­bie, odda­la od nas Jezu­sa, od jego zbaw­cze­go orę­dzia.

W świe­tle powyż­sze­go poja­wia się jed­nak pyta­nie: czy jed­nak dosłow­na inter­pre­ta­cja Biblii przez świad­ków– któ­rej towa­rzy­szy licze­nie lat sygna­li­zu­ją­cych zbli­ża­nie się koń­ca świa­ta, pod­trzy­my­wa­nie wia­ry w raj barw­ną sza­tą gra­ficz­ną jeho­wic­kich cza­so­pism oraz wyraź­ne powo­ły­wa­nie się na kre­acjo­nizm w dys­ku­sji o pocho­dze­niu świa­ta i czło­wie­ka, nie są dowo­da­mi na to, że świad­ko­wie rów­nież czy­ta­ją Ewan­ge­lię w świe­tle ide­olo­gii?

Autor ma rację, że inter­pe­re­ta­cja Biblii przez omyl­nych i nie umie­ją­cych pod­jąć auto­kry­ty­ki ludzi bywa błęd­na, spro­wa­dza chrzści­jan na manow­ce wia­ry, wzy­wa do refor­my myśle­nia i egze­ge­zy. Autor nie zauwa­ża, że jego wła­sna wspól­no­ta w rady­kal­ny spo­sób prak­ty­ku­je potę­pia­ny przez sie­bie eks­klu­zy­wizm.