Święto Epifanii — Objawienia Pańskiego

A oni mu rze­kli: W Betle­je­mie Judz­kim; bo tak napi­sał pro­rok: I ty, Betle­je­mie, zie­mio judz­ka, wca­le nie jesteś naj­mniej­sze mię­dzy ksią­żę­cy­mi mia­sta­mi judz­ki­mi, z cie­bie bowiem wyj­dzie wódz, któ­ry paść będzie lud mój izra­el­ski. Wów­czas Herod przy­wo­łał pota­jem­nie mędr­ców, dokład­nie dowie­dział się od nich o cza­sie poja­wie­nia się gwiaz­dy. I posłał ich do Betle­jem i rzekł: Idź­cie, dokład­nie się dowiedz­cie o dzie­cię­ciu, a gdy je znaj­dzie­cie, donie­ście mi, abym i ja poszedł oddać mu pokłon. Oni zaś, wysłu­chaw­szy kró­la, ode­szli. A oto gwiaz­da, któ­rą ujrze­li na Wscho­dzie, wska­zy­wa­ła im dro­gę, a doszedł­szy do miej­sca, gdzie było dzie­cię, zatrzy­ma­ła się. A ujrzaw­szy gwiaz­dę, nie­zmier­nie się ura­do­wa­li. I wszedł­szy do domu, ujrze­li dzie­cię z Marią, mat­ką jego, i upadł­szy, odda­li mu pokłon, potem otwo­rzyw­szy swo­je skar­by, zło­ży­li mu w darze zło­to, kadzi­dło i mir­rę. A ostrze­że­ni we śnie, by nie wra­ca­li do Hero­da, inną dro­gą powró­ci­li do zie­mi swo­jej. Mt 2,1–12