Święto Narodzenia Pańskiego

I sta­ło się w owe dni, że wyszedł dekret cesa­rza Augu­sta, aby spi­sa­no cały świat. Pierw­szy ten spis odbył się, gdy Kwi­ry­niusz był namiest­ni­kiem Syrii. Szli więc wszy­scy do spi­su, każ­dy do swe­go mia­sta. Poszedł też i Józef z Gali­lei, z mia­sta Naza­re­tu, do Judei, do mia­sta Dawi­do­we­go, zwa­ne­go Betle­jem, dla­te­go że był z domu i z rodu Dawi­da, aby był spi­sa­ny wraz z Marią, poślu­bio­ną sobie mał­żon­ką, któ­ra była brze­mien­na. I gdy tam byli, nad­szedł czas, aby poro­dzi­ła. I poro­dzi­ła syna swe­go pier­wo­rod­ne­go, i owi­nę­ła go w pie­lusz­ki, i poło­ży­ła go w żło­bie, gdyż nie było dla nich miej­sca w gospo­dzie. A byli w tej kra­inie paste­rze w polu czu­wa­ją­cy i trzy­ma­ją­cy noc­ne stra­że nad sta­dem swo­im. I anioł Pań­ski sta­nął przy nich, a chwa­ła Pań­ska zewsząd ich oświe­ci­ła; i ogar­nę­ła ich bojaźń wiel­ka. I rzekł do nich anioł: Nie bój­cie się, bo oto zwia­stu­ję wam radość wiel­ką, któ­ra będzie udzia­łem wszyst­kie­go ludu, gdyż dziś naro­dził się wam Zba­wi­ciel, któ­rym jest Chry­stus Pan, w mie­ście Dawi­do­wym. A to będzie dla was zna­kiem: Znaj­dzie­cie nie­mow­ląt­ko owi­nię­te w pie­lusz­ki i poło­żo­ne w żło­bie. I zaraz z anio­łem zja­wi­ło się mnó­stwo wojsk nie­bie­skich, chwa­lą­cych Boga i mówią­cych: Chwa­ła na wyso­ko­ściach Bogu, a na zie­mi pokój ludziom, w któ­rych ma upodo­ba­nie. A gdy anio­ło­wie ode­szli od nich do nie­ba, paste­rze rze­kli jed­ni do dru­gich: Pójdź­my zaraz aż do Betle­je­mu i oglą­daj­my to, co się sta­ło i co nam obja­wił Pan. I śpie­sząc się, przy­szli, i zna­leź­li Marię i Józe­fa oraz nie­mow­ląt­ko leżą­ce w żło­bie. A ujrzaw­szy, roz­gło­si­li to, co im powie­dzia­no o tym dzie­cię­ciu. I wszy­scy, któ­rzy sły­sze­li, dzi­wi­li się temu, co paste­rze im powie­dzie­li. Maria zaś zacho­wy­wa­ła wszyst­kie te sło­wa, roz­wa­ża­jąc je w ser­cu swo­im.