Święty profesor UW

Dzi­siaj, 6 grud­nia, Pol­ski Auto­ke­fa­licz­ny Kościół Pra­wo­sław­ny czci pamięć św. Grze­go­rza Per­a­dze, pro­fe­so­ra Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go. Dziś rów­nież mija 65 lat od jego męczeń­skiej śmier­ci w Oświę­ci­miu.

Uro­dził się 13 wrze­śnia 1899 r. w sto­li­cy Gru­zji — Tbi­li­si. Jego ojciec był duchow­nym. W 1918 r. Grze­gorz ukoń­czył miej­sco­we semi­na­rium duchow­ne i pod­jął stu­dia na Wydzia­le Filo­lo­gicz­nym Uni­wer­sy­te­tu w Tbi­li­si. Naukę prze­rwa­ło powo­ła­nie do woj­ska.

W 1921 r. Sobór Gru­ziń­skiej Cer­kwi Pra­wo­sław­nej skie­ro­wał go na stu­dia teo­lo­gicz­ne do Ber­li­na. Następ­nie stu­dio­wał i pro­wa­dził pra­cę nauko­wą głów­nie doty­czą­cą gru­ziń­skie­go mona­sty­cy­zmu. W 1927 r. otrzy­mał tytuł dok­to­ra filo­zo­fii. Dwa lata póź­niej, będąc jesz­cze oso­bą świec­ką, Per­a­dze zało­żył w Pary­żu gru­ziń­ską para­fię. W 1931 r. zło­żył ślu­by zakon­ne, otrzy­mał świę­ce­nia kapłań­skie i został jej pierw­szym pro­bosz­czem.

W 1933 r. św. Grze­gorz został pro­fe­so­rem patro­lo­gii na Sek­cji Teo­lo­gii Pra­wo­sław­nej Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go wykła­dał patro­lo­gię. Rów­no­le­gle z dzia­łal­no­ścią dydak­tycz­ną oddał się pra­cy nauko­wej.

5 maja 1942 r. św. Grze­go­rza aresz­to­wa­li Niem­cy. Praw­do­po­dob­nie przy­czy­ną była pomoc oka­zy­wa­na przez świę­te­go lud­no­ści żydow­skiej i współ­pra­ca z pol­skim pod­zie­miem. Prze­słu­chi­wa­ne­go, ponie­wie­ra­ne­go i bite­go duchow­ne­go w poło­wie listo­pa­da prze­wie­zio­no do obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go w Oświę­ci­miu. Po osiem­na­stu dniach poby­tu 6 grud­nia 1942 r. poniósł śmierć. Zgod­nie z prze­ka­zem naocz­ne­go świad­ka kapłan dobro­wol­nie zgło­sił się na śmierć za innych więź­niów. Posta­wio­no go boso na śnie­gu, szczu­to psa­mi, pola­no ben­zy­ną i pod­pa­lo­no. Cia­ła świę­te­go nigdy nie odna­le­zio­no.

W 1995 r. Grze­gorz został kano­ni­zo­wa­ny przez Gru­ziń­ską Cer­kiew Pra­wo­sław­na. Dużą czcią darzą go też wyznaw­cy pra­wo­sła­wia w Pol­sce. Na iko­nach świę­ty jest męż­czy­zną w śred­nim wie­ku, ubra­nym w man­tię archi­man­dry­ty z kło­bu­kiem na gło­wie i krzy­żem na pier­si. Ma krót­ką, przy­strzy­żo­ną, czar­ną bro­dę i wąsy, pra­wą rękę unie­sio­ną w modli­tew­nym geście, w lewej iko­nę Boga­ro­dzi­cy z Dzie­ciąt­kiem.

Zdj. cerkiew.pl