Ekumeniczne obłóczyny w Krakowie

3 lip­ca 2011 w lute­rań­skim koście­le św. Mar­ci­na w Kra­ko­wie odby­ła się nie­co­dzien­na uro­czy­stość. Dwaj nowi kan­dy­da­ci zosta­li przy­ję­ci do Eku­me­nicz­ne­go Zgro­ma­dze­nia Maria­wi­tów. Jesz­cze jed­no Zgro­ma­dze­nie, ktoś mógł­by zapy­tać po co? Kim są skąd się wzię­li i jakie mają cele?

Eku­me­nicz­ne Zgro­ma­dze­nie Maria­wi­tów zwią­za­ne jest z nie­wiel­ką gru­pą, dla któ­rej waż­ne było odro­dze­nie pier­wot­ne­go ducha Maria­wi­ty­zmu. Pierw­szym, któ­ry poczy­nił sta­ra­nia w tym kie­run­ku był śp. kapłan M. Wacław Urbas. Kie­dy w latach sie­dem­dzie­sią­tych oka­za­ło, że pobu­dze­nie całe­go gro­na wier­nych jest prak­tycz­nie nie­moż­li­we brat Urbas skon­cen­tro­wał się na dzia­ła­niu na mniej­szą ska­lę. Z pomo­cą kapła­na M. Poli­kar­pa Zabor­ka zaczę­ły się odby­wać regu­lar­ne spo­tka­nia w dni mie­sięcz­nej Ado­ra­cji. Dodat­ko­wo odma­wia­no w ten czas bre­wiarz i cele­bro­wa­no Mszę Św. Dzia­łal­ność ta spo­tka­ła się z żywym zain­te­re­so­wa­niem wier­nych i nie tyl­ko. To już był suk­ces. Zauwa­żo­no bowiem nie­po­ko­ją­cą ten­den­cje zani­ka­nia ducho­wo­ści zakon­nej i sta­ra­no się temu prze­ciw­sta­wić. Nie­ste­ty cięż­ka cho­ro­ba i śmierć bra­ta Wie­sła­wa ostu­dzi­ły te pozy­tyw­ne dzia­ła­nia.

W 1979 roz­po­czę­to roz­mo­wy zarów­no z ośrod­kiem w Płoc­ku, jak i w Feli­cja­no­wie, w efek­cie któ­rych osie­ro­co­na gru­pa wier­nych zdo­by­ła sta­tus nowej gałę­zi Zgro­ma­dze­nia Maria­wi­tów. Kapła­ni sta­li się ducho­wy­mi opie­ku­na­mi, brat Zabo­rek w Stocz­ku Lubel­skim, brat Rud­nic­ki w Kra­ko­wie (do dziś jest jedy­nym duchow­nym peł­nią­cym obo­wiąz­ki w obu deno­mi­na­cjach maria­wic­kich).

Kapi­tu­ła zało­ży­ciel­ska z dnia 4 i 5 XI 1979 przy­nio­sła wte­dy wie­le nie­po­ko­jów zwią­za­nych gów­nie z małą licz­bą zain­te­re­so­wa­nych. Star­si człon­ko­wie przy­po­mi­na­ją sło­wa śp. kapła­na M. Poli­kar­pa Zabor­ka „jest nas wpraw­dzie mało i nie jeste­śmy w isto­cie god­ni pod­jąć się takie­go dzie­ła, ale jeśli tego nie zro­bi­my, to będzie­my win­ni, gdy za kil­ka­dzie­siąt lat Zgro­ma­dze­nie Maria­wi­tów prze­sta­nie ist­nieć, a jeśli się zde­cy­du­je­my dzia­łać, to Opatrz­ność nam pomo­że”. Ten poboż­ny czło­wiek widział pro­ble­my przed jaki­mi sta­nąć może Kościół? Wspo­mnia­ny już pro­blem bra­ku ducha mona­stycz­ne­go mógł nieść za sobą oba­wy małej licz­by powo­łań, a na to też trze­ba było­by zna­leźć jakieś lekar­stwo?

Teraz dwaj kan­dy­da­ci zde­kla­ro­wa­li się nieść pomoc Dzie­łu Wiel­kie­go Miło­sier­dzia przyj­mu­jąc imio­na zakon­ne M. Iza­ak i M. Sera­fin. M. Iza­ak to świec­ki dusz­pa­sterz nie­wiel­kiej wspól­no­ty chrze­ści­jań­skiej w Holan­dii, M. Sera­fin to brat z Pol­skiej Auto­ke­fa­licz­nej Cer­kwi Pra­wo­sław­nej. Obaj odda­ni są idei eku­me­ni­zmu cze­go owo­cem jest pro­wa­dzo­na przez nich stro­na inter­ne­to­wa „Don’t sho­ot the Pro­phet”.

Każ­dy chrze­ści­ja­nin może zostać przy­ję­ty do Eku­me­nicz­ne­go Zgro­ma­dze­nia Maria­wi­tów. Wystar­czy zaak­cep­to­wać to co zawie­ra Dekla­ra­cja Zgro­ma­dze­nia na któ­rą skła­da­ją się mi.: „uzna­nie cen­tral­ne­go miej­sca Eucha­ry­stii w Koście­le, pra­gnie­nie naśla­do­wa­nia Maryi z Naza­re­tu, czer­pa­nie sił ze świa­ta aniel­skie­go i spo­łecz­no­ści świę­tych, ofia­ro­wa­nie wła­sne­go roz­wój ducho­we­go dla owoc­niej­szej służ­by świa­tu”. Gdy to nastą­pi, skła­da się przy­się­gę tak jak nasi obłó­cze­ni:

„Ja brat Maria Sera­fin (Maria Iza­ak) ślu­bu­ję Bogu Wszech­mo­gą­ce­mu, któ­ry jest obec­ny przede mną w tej Prze­naj­święt­szej Hostii, Bło­go­sła­wio­nej Mat­ce Marii Fran­cisz­ce, Bło­go­sła­wio­ne­mu Ojcu Fran­cisz­ko­wi, Bło­go­sła­wio­nej Mat­ce Kla­rze, Bło­go­sła­wio­ne­mu Alfon­so­wi Ligu­ryj­skie­mu i wszyst­kim Świę­tym przez rok (trzy lata) najbliższy/sze we wszyst­kich sytu­acjach i posta­no­wie­niach moje­go życia badać Wolę Bożą wzglę­dem mnie i cią­gle według naj­lep­szych moich chę­ci i umie­jęt­no­ści ją wypeł­niać, słu­żąc Dzie­łu Miło­sier­dzia Boże­go.”

Zgro­ma­dze­nie ma na celu sze­rze­nie eku­me­nicz­nej idei pojed­na­nia zarów­no mię­dzy samy­mi deno­mi­na­cja­mi maria­wic­ki­mi jak i Kościo­łem Powszech­nym.

:: Ekumenizm.pl: Eku­me­nicz­ne Zgro­ma­dze­nie Maria­wi­tów