Ekumeniczny kościół bezdomnych w Glaznotach k/Ostródy

Kil­ka lat temu, nie­ży­ją­cy już Marek Kotań­ski spro­wa­dził do Mar­wał­du, koło Ostródy,ludzi bez­dom­nych. Posta­wił ich mię­dzy wspól­no­tę lokal­ną, aby tam żyli i pra­co­wa­li, ale wska­zał tak­że na czyn, tzn. na danie sta­łym miesz­kań­com cze­goś od sie­bie.

Nie­opo­dal w miej­sco­wo­ści Gla­zno­ty stał kościół z XV wie­ku w kom­plet­nej ruinie (Chry­stus też bywa bez­dom­ny). I wła­śnie ten kościół, nale­żą­cy obec­nie do meto­dy­stów, bez­dom­ni posta­no­wi­li odbu­do­wać, aby słu­żył wszyst­kim i był świą­ty­nią eku­me­nicz­ną. Pra­ce zaczę­ły się trzy lata temu i oczy­wi­ście nie było łatwo.

Wszyst­kie pra­ce trze­ba było wyko­ny­wać ręcz­nie, gdyż gro­by, jakie znaj­du­ją się tuż obok nie pozwo­li­ły, aby mógł wje­chać sprzęt cięż­ki. Rzecz jasna, że potrzeb­ne były (i nadal są!) pie­nią­dze, ale dobrych ludzi nie zabra­kło tak z Pol­ski, jak i z Nie­miec.

Dzi­siaj świą­ty­nia jest już pod dachem, ale pra­cy jest jesz­cze wie­le, aby zaby­tek wyglą­dał tak jak przed wie­ka­mi. Co naj­waż­niej­sze, już 28 sierp­nia tego roku odby­ło się nabo­żeń­stwo eku­me­nicz­ne.

Bez­dom­ni zbu­do­wa­li Bogu dom. Czy dru­gi czło­wiek, pokrzyw­dzo­ny przez los musi nam się źle koja­rzyć? Posta­raj­my się dostrze­gać w dru­gim czło­wie­ku tyl­ko czło­wie­ka, nic gor­sze­go od nas samych.