Krakowscy mariawici gościnnie u luteran

Tym samym usu­nię­te zosta­ły kło­po­ty z nie­wy­god­nym dostę­pem do dotych­cza­so­wej kapli­cy. Zapra­sza­my w każ­dą nie­dzie­lę wszyst­kich maria­wi­tów i przy­ja­ciół maria­wi­ty­zmu.

Komen­tarz

Eku­me­nicz­ne rela­cje mię­dzy maria­wi­ta­mi a lute­ra­na­mi są bar­dzo dobre. Od lat cha­rak­te­ry­zo­wa­ły je nie­uda­wa­na ser­decz­ność, wykra­cza­ją­ca poza ofi­cjal­ne komu­ni­ka­ty i uści­ski dło­ni. Była to i jest eku­me­nia prak­tycz­nej pomo­cy, mimo ist­nie­ją­cych róż­nic. Gdy w ewan­ge­lic­ko-refor­mo­wa­nym koście­le w War­sza­wie wpro­wa­dza­ny był w urząd bisku­pa Kościo­ła ks. Karol Kotu­la, ówcze­sny biskup naczel­ny Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów, bpM. Roman Próchniewski,w peł­nym orna­cie brał czyn­ny udział w tej uro­czy­sto­ści, dając tym samym świa­dec­two chrze­ści­jań­skiej jed­no­ści, tej, któ­ra już mię­dzy nami ist­nie­je i tej, o któ­rą się wciąż modli­my.

Przez kil­ka­dzie­siąt lat płoc­cy lute­ra­nie odpra­wia­li w kate­drze Miło­sier­dzia i Miło­ści, naj­waż­niej­szym sank­tu­arium maria­wi­tów, tuż nad gro­bem Zało­ży­ciel­ki, bł. Marii Fran­cisz­ki, nabo­żeń­stwa. Odpra­wia­ne były one przy wysta­wio­nym Naj­święt­szym Sakra­men­cie, któ­ry dla maria­wi­tów jest tym, co mają naj­cen­niej­sze­go.

W przy­pad­ku ducho­wej potrze­by maria­wi­ci nie odma­wia­li rów­nież lute­ra­nom przyj­mo­wa­nia Eucha­ry­stii, co oso­bi­ście bar­dzo sobie cenię i co mogłem wraz z redak­cyj­nym kole­gą po raz kolej­ny doświad­czyć pod­czas tego­rocz­nej paster­ki. Fakt, że teraz maria­wi­ci korzy­stać będą z lute­rań­skie­go kościo­ła w Kra­ko­wie napa­wa ogrom­ną rado­ścią i wdzięcz­no­ścią Trój­je­dy­ne­mu za ten cudow­ny przed­smak jed­no­ści. Lute­ra­nie i maria­wi­ci mogą i powin­ni wspól­nie wołać: Niech Cię, Panie,cała zie­mia ado­ru­je!

Dariusz Bruncz