Międzyreligijna modlitwa dziękczynna

Msza św. dzięk­czyn­na za posłu­gę bp Wła­dy­sław Mizioł­ka i za jego otwar­cie na dia­log z wyznaw­ca­mi isla­mu zosta­nie odpra­wio­na w czwar­tą rocz­ni­cę jego śmier­ci w koście­le św. Alek­san­dra. W litur­gii w koście­le św. Alek­san­dra 12 maja 2004 udział zapo­wie­dzie­li wspó­bi­sku­pa Wła­dy­sła­wa człon­ko­wie Rady Wspól­nej Kato­li­ków i Muzuł­ma­nów: Emir Popław­ski, Prze­wod­ni­cza­cy Gmi­ny Muzuł­mań­skiej w War­sza­wie oraz ze stro­ny kato­lic­kiej Rady Zdzi­sław Bie­lec­ki, współ­prze­wod­ni­czą­cy Rady i Jan Tysz­kie­wicz, wybit­ny znaw­ca histo­rii muzuł­ma­nów — Tata­rów w Rze­czy­po­spo­li­tej.

Bp Wła­dy­sław Mizio­łek był człon­kiem Zarzą­du Głów­ne­go Rady Wspól­nej Kato­li­ków i Muzuł­ma­nów, desy­gno­wa­nym do dia­lo­gu z wyznaw­ca­mi isla­mu przez Pry­ma­sa Pol­ski kard. Józe­fa Glem­pa w sierp­niu 1997 r.

Człon­ko­wie Rady Wspól­nej Kato­li­ków i Muzuł­ma­nów darzy­li zmar­łe­go bisku­pa sza­cun­kiem i przy­jaź­nią Śp. bp Wła­dy­sław Mizio­łek wyszedł naprze­ciw proś­bie ini­cja­to­rów powo­ła­nia Rady i został jej opie­ku­nem ze stra­ony Koscio­ła Kato­lic­kie­go. Pod­jął wyzwa­nie cza­su aby chrze­ści­ja­nie i muzuł­ma­nie zapo­mnie­li o tym, co ich dzie­li i wspól­nie dzia­ła­li na rzecz roz­wią­zy­wa­nia wyzwań przed jaki­mi stoi ludz­kość, zacho­wu­jąc odręb­ność i suwe­ren­ność swo­jej wia­ry.

Bp Mizio­łek zmarł 12 maja 2000 r. w wie­ku 86 lat na cho­ro­bę nowo­two­ro­wą. Był zasłu­żo­nym eku­me­ni­stą. Przez 10 lat peł­nił funk­cję prze­wod­ni­czą­ce­go Komi­sji Epi­sko­pa­tu ds. Eku­me­ni­zmu, był też człon­kiem Komi­sji ds. Dia­lo­gu Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski i Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej. Uro­dził się 16 grud­nia 1914 r. w rodzi­nie chłop­skiej.

Świę­ce­nia kapłań­skie przy­jął w 1940 r. z rąk abp. Sta­ni­sła­wa Gal­la, a bisku­pie 25 mar­ca 1969 r. na Jasnej Górze z rąk kard. Ste­fa­na Wyszyń­skie­go. Przez 12 lat był rek­to­rem Wyż­sze­go Metro­po­li­tal­ne­go Semi­na­rium Duchow­ne­go w War­sza­wie, jed­no­cze­śnie od 1962 r. stał na cze­le Ośrod­ka ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan przy war­szaw­skiej Kurii Metro­po­li­tal­nej. Od 1969 do 1992 r. peł­nił funk­cję bisku­pa pomoc­ni­cze­go i wika­riu­sza gene­ral­ne­go arcy­bi­sku­pa war­szaw­skie­go. W tym okre­sie był rów­nież pro­bosz­czem para­fii św. Alek­san­dra w War­sza­wie, a tak­że prze­wod­ni­czą­cym Wydzia­łu Dusz­pa­ster­skie­go tutej­szej kurii. Był człon­kiem waty­kań­skie­go Sekre­ta­ria­tu ds. Jed­no­ści Chrze­ści­jan. Po śmier­ci kard. Ste­fa­na Wyszyń­skie­go peł­nił funk­cję wika­riu­sza kapi­tul­ne­go archi­die­ce­zji war­szaw­skiej.

Od 1982 r. prze­wod­ni­czył Pry­ma­sow­skie­mu Komi­te­tu Pomo­cy Oso­bom Pozba­wio­nym Wol­no­ści i Ich Rodzi­nom. Jego dewi­zą było “Mini­stra­re” (Słu­żyć).