Sympozjum biblijno-ekumeniczne

“Razem przy Sto­le Sło­wa” — pod takim hasłem w dniach 15.–16. kwiet­nia br. odby­ło się ogól­no­pol­skie sym­po­zjum biblij­no-eku­me­nicz­ne w Wyż­szym Semi­na­rium Duchow­nym Misjo­na­rzy Obla­tów Maryi Nie­po­ka­la­nej w Obrze k. Wolsz­ty­na. Oka­zją do reflek­sji, spo­tka­nia, dia­lo­gu, modli­twy i szu­ka­nia dróg pro­wa­dzą­cych do jed­no­ści sta­ła się 40. rocz­ni­ca ogło­sze­nia sobo­ro­we­go dekre­tu o eku­me­ni­zmie (Uni­ta­tis redin­te­gra­tio). Sym­po­zjum zosta­ło zor­ga­ni­zo­wa­ne przez wspól­no­tę oblac­kie­go semi­na­rium z ini­cja­ty­wy dzia­ła­ją­ce­go w nim Kle­ryc­kie­go Koła Eku­me­nicz­ne­go.

Obrzań­skie sym­po­zjum biblij­no-eku­me­nicz­ne zgro­ma­dzi­ło wie­lu wspa­nia­łych pre­le­gen­tów, a wśród nich: ks. bp. Tade­usza Piku­sa (wice­prze­wod­ni­czą­ce­go Rady Epi­sko­pa­tu Pol­ski ds. Eku­me­ni­zmu), ks. prof. Leonar­da Gór­kę (Insty­tut Eku­me­nicz­ny KUL), ks. prof. Wal­de­ma­ra Chro­stow­skie­go (UKSW War­sza­wa), o. dr. Woj­cie­cha Popie­lew­skie­go OMI (UAM Poznań, rek­tor i wykła­dow­ca Pisma Świę­te­go WSD w Obrze), o. dr. Maria­na Pucha­łę OMI (wykła­dow­ca teo­lo­gii fun­da­men­tal­nej WSD w Obrze), ks. dr. Pio­tra Nikol­skie­go (Kościół Pra­wo­sław­ny), ks. bp. Zdzi­sła­wa Tran­dę (Kościół Ewan­ge­lic­ko-Refor­mo­wa­ny). Świa­do­mi tego, że dzie­ło jed­no­cze­nia chrze­ści­jan jest w rękach Bożych, do Nie­go kie­ro­wa­li­śmy wspól­ną modli­twę pod­czas codzien­nej Eucha­ry­stii i  nabo­żeństw eku­me­nicz­nych, jak rów­nież pozna­wa­li­śmy kul­tu­rę i zwy­cza­je innych wspól­not. Wska­zy­wa­no rów­nież na pro­ble­my dia­lo­gu mię­dzy­re­li­gij­ne­go z juda­izmem (refe­rat ks. prof. Wal­de­ma­ra Chro­stow­skie­go Biblia chrze­ści­jań­ska a Biblia żydow­ska) i wyznaw­ca­mi isla­mu (poru­sza­ją­ce świa­dec­two prof. Micha­ela Abdal­la z Syryj­skie­go Kościo­ła Orto­dok­syj­ne­go).

“Wezwa­nie do dia­lo­gu i bycia razem nie jest tyl­ko jakimś dodat­kiem do życia chrze­ści­jań­skie­go, uzu­peł­nie­niem tra­dy­cyj­ne­go dzia­ła­nia Kościo­ła. Dia­log eku­me­nicz­ny nale­ży w spo­sób orga­nicz­ny do cało­ści jego życia i dzia­ła­nia. Jest jed­nym z prio­ry­te­tów Kościo­ła i impe­ra­ty­wem chrze­ści­jań­skie­go sumie­nia. Dia­log eku­me­nicz­ny jest dro­gą Kościo­ła — stwier­dza Jan Paweł II na kar­tach ency­kli­ki Ut unum sint (nr 8,20,31)” — powie­dział o. dr Marian Pucha­ła OMI, inau­gu­ru­jąc swym refe­ra­tem sym­po­zjum. W świe­tle słów i naucza­nia Ojca Świę­te­go i Sobo­ru Waty­kań­skie­go II w mury nasze­go semi­na­rium zago­ści­li hie­rar­cho­wie róż­nych wspól­not chrze­ści­jań­skich, pro­fe­so­ro­wie róż­nych uczel­ni, kapła­ni, sio­stry zakon­ne, kle­ry­cy z róż­nych semi­na­riów i świec­cy, by wspól­nie pochy­lić się nad modli­twą, jaką Jezus przed męką kie­ro­wał do Ojca za swo­ich uczniów: aby i oni sta­no­wi­li w Nas jed­no, aby świat uwie­rzył, żeś Ty Mnie posłał. (J 17,21).

Skan­dal podzia­łu chrze­ści­jan, wyznaw­ców tego same­go Chry­stu­sa, sta­no­wi dla świa­ta zgor­sze­nie. Pro­blem jest o tyle głęb­szy, o ile sły­szy się o wza­jem­nej nie­na­wi­ści wyznaw­ców Boga, któ­ry jest Miło­ścią (1J 4,8) i któ­ry miłość bliź­nie­go, obok miło­ści Boga, czy­ni naj­więk­szym przy­ka­za­niem.

Z ludz­kie­go punk­tu widze­nia peł­na komu­nia, jed­ność, jest nie­moż­li­wa, ale wspie­ra nas na tej dro­dze Jezus Chry­stus. Pomi­mo tak wie­lu róż­nic, jest wie­le spraw, któ­re nas łączy. Oczy­wi­ście dia­log eku­me­nicz­ny nie jest pro­wa­dzo­ny na modłę usta­leń poli­tycz­nych, gdzie stro­ny w imię uzy­ska­nia zado­wa­la­ją­ce­go kon­sen­su­su, są w sta­nie zre­zy­gno­wać ze swo­ich sta­no­wisk. Tak abso­lut­nie nie jest. Dąże­nie do eku­me­nii to przede wszyst­kim dąże­nie w praw­dzie do pojed­na­nia, do przy­wró­ce­nia jed­no­ści. Trze­ba trwać przy Chry­stu­sie, gdyż On jest Praw­dą. Podział chrze­ści­jań­stwa to rezul­tat przede wszyst­kim grze­chu ludz­kie­go. Okres pas­chal­ny jest więc rów­nież szcze­gól­nym wezwa­niem, aby na wzór Chry­stu­sa, któ­re­go wszy­scy uzna­je­my za Pana, zmar­twych­wsta­wać z naszych uprze­dzeń i wzra­stać ku miło­ści, któ­rej On jest źró­dłem. Chrze­ści­ja­nin to czło­wiek miło­ści, to świa­dek Chry­stu­so­we­go Zmar­twych­wsta­nia, a trud­no mówić o świa­dec­twie wte­dy, gdy człon­ko­wie jed­nej rodzi­ny, któ­rzy mają jed­ne­go Ojca, są ze sobą poróż­nie­ni. O eku­me­ni­zmie moż­na deba­to­wać dużo, pro­wa­dzić dys­pu­ty teo­lo­gicz­ne, ale póki my sami nie zacznie­my budo­wać cywi­li­za­cji miło­ści, sza­cun­ku i praw­dy mię­dzy nami samy­mi, eku­me­nizm będzie pustą lite­rą, tyl­ko czy będzie­my mogli wte­dy w spo­ko­ju czy­tać modli­twę Jezu­sa: Ojcze Świę­ty, zacho­waj ich w Two­im imie­niu, któ­re Mi dałeś, aby tak jak My sta­no­wi­li jed­no. (J 17, 11)?