Zmierzch brytyjskich opactw

Mni­si do Bry­ta­nii przy­szli razem z chrze­ści­jań­stwem. Teraz gro­zi im, że nim prze­trwa jed­no poko­le­nie zosta­ną po nich jedy­nie opusz­czo­ne opac­twa. Wspól­no­ty zakon­ne male­ją. Star­sza gene­ra­cja umie­ra, a nowych powo­łań jest nie­wie­le.

Obec­nie w Walii i Anglii jest 1345 zakon­ni­ków, przy czym więk­szość z nich prze­kro­czy­ła 60. rok życia. Podob­nie jest też we wspól­no­tach żeń­skich. Kato­lic­kich zakon­nic jest 1150. Z roku na rok male­je też licz­ba wstą­pień do zako­nów. W 1982 roku głos powo­ła­nia usły­sza­ło 107 męż­czyzn i 100 kobiet, w 2000 już tyl­ko 20 męż­czyzn i 22 kobie­ty wybra­ły życie zakon­ne, w 2004 roku było 12 powo­łań wśród męż­czyzn i 7 wśród kobiet.

Lek­ki wzrost zano­to­wa­no w ubie­głym roku – roku śmier­ci papie­ża Jana Paw­ła II – kie­dy to zako­nom męskim przy­by­ło 18 nowi­cju­szy a żeń­skim 12 nowi­cju­szek. Przy czym do zako­nów naj­czę­ściej nie wstę­pu­ją już ludzie mło­dzi lecz raczej w wie­ku śred­nim. Wśród 12 nowi­cju­szek z roku 2003 trzy były w wie­ku mię­dzy 31 a 35 lat, pięć mię­dzy 41 a 50 i czte­ry, któ­re prze­kro­czy­ły 50 lat. Z racji wie­ku swo­ich człon­ków wie­le wspól­not, zara­bia­ją­cych na wyro­bach we wła­snych manu­fak­tu­rach ma kło­po­ty z utrzy­ma­niem się. Stąd też wzra­sta ilość opactw prze­zna­czo­nych do sprze­da­ży. Mniej­sze wspól­no­ty prze­nio­są się do mniej­szych domów. Taki los cze­ka 24 bene­dyk­tyn­ki z neo­go­tyc­kie­go opac­twa Stan­bro­ok.

Opac­two zosta­ło wysta­wio­ne na sprze­daż za kwo­tę 6 milio­nów fun­tów. Zakon­ni­ce, u któ­rych prze­cięt­na wie­ko wyno­si 65 lat a kil­ka poru­sza się na wóz­kach inwa­lidz­kich, prze­nio­są się do mniej­sze­go domu w York­shi­re. Opat inne­go bene­dyk­tyń­skie­go opac­twa w Glo­uce­ster­shi­re, któ­re mie­ści się w XVI-wiecz­nym domu pod­cho­dzi do prze­mian bar­dziej filo­zo­ficz­nie i uwa­ża, że trze­ba prze­cze­kać cięż­kie cza­sy. Powo­ła­nia – jego zda­niem – przy­cho­dzą fala­mi. Po II woj­nie świa­to­wej do klasz­to­rów wstę­po­wa­ło wie­lu ludzi pora­żo­nych okru­cień­stwem świa­ta.

Teraz jest odpływ, ale za jakiś czas może nastą­pić przy­pływ. Praw­do­po­dob­nie nie nale­ży spo­dzie­wać się, że znów do klasz­to­rów będą wstę­po­wać mło­dzi. Zna­ne są przy­pad­ki osób w śred­nim wie­ku, któ­rym uda­ło się odnieść suk­ces, a mimo to decy­du­ją się schro­nić w murach klasz­to­ru, aby w ciszy i modli­twie odna­leźć Boga i sie­bie.