Teologia a nauka w myśli św. Alberta Wielkiego

Papież Bene­dykt XVI wygło­sił pod­czas audien­cji gene­ral­nej 25 mar­ca kolej­ną kate­che­zę poświę­co­ną śre­dnio­wiecz­nym teo­lo­gom. Tym razem mówił o św. Alber­cie Wiel­kim (Magnus).

Albert uro­dził się na począt­ku XIII wie­ku w miej­sco­wo­ści Lau­in­gen. Po doświad­cze­niu mistycz­nym, jakie miał w swo­jej mło­do­ści, wstą­pił do zako­nu domi­ni­ka­nów. Dostrze­ga­jąc w nim wiel­ki inte­lekt współ­bra­cia wysła­li go do Pary­ża, gdzie uzy­skał tytuł dok­to­ra teo­lo­gii. W tym też okre­sie wśród jego uczniów zna­lazł się Tomasz z Akwi­nu.

Karie­ra uni­wer­sy­tec­ka zosta­ła prze­rwa­na powie­rze­niem Alber­to­wi funk­cji pro­win­cja­ła Zako­nu Domi­ni­ka­nów w Niem­czech. Jed­nak po czte­rech latach z god­no­ści tej zre­zy­gno­wał, aby bez resz­ty poświę­cić się nauce.

Papież Bene­dykt XVI zwró­cił szcze­gól­ną uwa­gę na pogląd Alber­ta, gło­szą­cy, iż nie ma sprzecz­no­ści pomię­dzy usta­le­nia­mi nauk przy­rod­ni­czych a teo­lo­gią. Pro­blem, któ­ry już w śre­dnio­wie­czu zaj­mo­wał umy­sły naukow­ców pozo­sta­je aktu­al­nym tak­że i dzi­siaj. Aby zobra­zo­wać rela­cję, jaka zacho­dzi pomię­dzy nauka­mi przy­rod­ni­czy­mi a teo­lo­gią Albert porów­ny­wał świat do księ­gi napi­sa­nej przez Boga, któ­ra może być czy­ta­na przez każ­dą naukę na jej wła­sny spo­sób.

Albert Wiel­ki sta­rał się tak­że poko­nać prze­paść jaka dzie­li­ła teo­lo­gię z filo­zo­fią Ary­sto­te­le­sa. W począt­kach XIII wie­ku chrze­ści­jań­stwo pod­cho­dzi­ło z dużą nie­uf­no­ścią do dzieł Sta­gi­ry­ty. Wią­za­ło się to z adap­ta­cją Ary­sto­te­le­sa przez arab­skich myśli­cie­li, któ­rych sys­te­my filo­zo­ficz­ne były w otwar­tej sprzecz­no­ści ze świa­to­po­glą­dem chrze­ści­jań­skim. Albert Wiel­ki wraz ze współ­cze­snym mu Alek­san­drem z Hales przy­czy­nił się do reka­pi­tu­la­cji Ary­sto­te­le­sa w oczach chrze­ści­jań­skich myśli­cie­li.

Zgod­nie z myślą Alber­ta Wiel­kie­go filo­zo­fia i teo­lo­gia wspól­nie mają za zada­nie umoż­li­wić ludziom odkry­cie ich praw­dzi­we­go powo­ła­nia do praw­dy i szczę­ścia, któ­re osta­tecz­nie zosta­nie speł­nio­ne w życiu wiecz­nym.

Albert został beaty­fi­ko­wa­ny w 1622, kano­ni­zo­wa­ny i ogło­szo­ny dok­to­rem Kościo­ła w 1931 przez papie­ża Piu­sa XI.