Doktorat z historii zgierskiego mariawityzmu

15 listo­pa­da 2011 roku na Chrze­ści­jań­skiej Aka­de­mii Teo­lo­gicz­nej w War­sza­wie odby­ła się obro­na roz­pra­wy dok­tor­skiej Grze­go­rza Leśnie­wi­cza “Praw­ne, eko­no­micz­ne oraz histo­rycz­ne uwa­run­ko­wa­nia dzia­łal­no­ści maria­wic­kich i sta­ro­ka­to­lic­kich para­fii na tere­nie Zgie­rza.” Pra­ca pisa­na była pod kie­run­kiem bpa prof. dra hab. Wik­to­ra Wyso­czań­skie­go — kie­row­ni­ka sek­cji sta­ro­ka­to­lic­kiej ChAT, recen­zen­ta­mi opra­co­wa­nia nauko­we­go byli: prof. dr hab. Tade­usz J. Zie­liń­ski (ChAT) i prof. dr hab. Michał Pie­trzak (UW).

Wyda­rze­nie to na pozór typo­we dla dzia­łal­no­ści nauko­wej każ­dej uczel­ni wyż­szej, jest jed­nak waż­ne do zazna­cze­nia ze wzglę­du na dużą war­tość mery­to­rycz­ną zapre­zen­to­wa­nej pra­cy, wyjąt­ko­wość pro­ble­ma­ty­ki oraz dużą rzad­kość prac nauko­wych zwią­za­nych tema­tycz­nie z maria­wi­ty­zmem. Pra­ca dra Grze­go­rza Leśnie­wi­cza jest szcze­gó­ło­wą ana­li­zą kon­flik­tu jaki nastał w para­fii maria­wic­kiej pw. Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu w Zgie­rzu, koło Łodzi.

W 1923 roku pro­boszcz tam­tej­szej para­fii kapł. Józef Maria Waw­rzy­niec Pągow­ski, wraz z pię­cio­ma inny­mi duchow­ny­mi maria­wic­ki­mi i licz­ną gru­pą wier­nych zażą­dał zło­że­nia urzę­du bisku­pa naczel­ne­go Kościo­ła Maria­wic­kie­go przez abpa Jana Marię Micha­ła Kowal­skie­go. Nie wszy­scy człon­ko­wie para­fii popar­li jed­nak Pągow­skie­go, co spo­wo­do­wa­ło sil­ny podział spo­łecz­no­ści na zwo­len­ni­ków i prze­ciw­ni­ków kapła­na. Prak­tycz­nie przez cały rok 1923 (w póź­niej­szych latach rów­nież) w Zgie­rzu trwa­ły “bra­to­bój­cze” wal­ki o prze­ję­cie kościo­ła, co spra­wia­ło, że świą­ty­nia raz znaj­do­wa­ła się w rękach Pągow­skie­go, a raz w rękach Kowal­skie­go.

Sytu­ację utrud­nia­ła kwe­stia wła­sno­ści budyn­ków para­fial­nych, któ­re praw­nie zapi­sa­ne były na nazwi­sko roz­ła­mo­we­go kapła­na, dla­te­go też pań­stwo nie mogło inter­we­nio­wać w tym kon­flik­cie i opo­wie­dzieć się za stro­ną wier­nych Kowal­skie­mu maria­wi­tów. Od same­go począt­ku Pągow­ski pro­wa­dził sta­ra­nia o prze­kształ­ce­nie swo­jej para­fii w nie­za­leż­ny Kościół Pol­sko-kato­lic­ki, w tym celu nawią­zy­wał kon­tak­ty z inny­mi dzia­ła­ją­cy­mi w tym cza­sie nie­za­leż­ny­mi księż­mi kato­lic­ki­mi: ks. Paw­łem Kamiń­skim w Kato­wi­cach i ks. Aloj­zym Ptasz­kiem z Kra­ko­wa. Uda­ło się nawet zwo­łać w paź­dzier­ni­ku 1926 roku Synod Ogól­no­pol­ski tego Kościo­ła, któ­ry wybrał Pągow­skie­go na bisku­pa, z cza­sem jed­nak pomysł wspól­ne­go Kościo­ła roz­padł się, a pań­stwo nigdy nie zatwier­dzi­ło nie­za­leż­nej wspól­no­ty kato­lic­kiej. Pągow­ski zmarł w 1948 roku, a w 1950 roku budyn­ki, któ­re sta­no­wi­ły jego wła­sność zosta­ły prze­ję­te przez jed­nost­kę woj­sko­wą na cel rzym­sko­ka­to­lic­kie­go kościo­ła gar­ni­zo­no­we­go.

Grze­gorz Leśnie­wicz uro­dził się w 1968 roku w Łodzi. Ukoń­czył Wydział Pra­wa i Admi­ni­stra­cji Uni­wer­sy­te­tu Jagiel­loń­skie­go oraz stu­dia pody­plo­mo­we na Wydzia­le Pra­wa Uni­wer­sy­te­tu Łódz­kie­go. Odbył stu­dia dok­to­ranc­kie na Chrze­ści­jań­skiej Aka­de­mii Teo­lo­gicz­nej w War­sza­wie. W latach 1994–1998 był rad­nym Rady Mia­sta Zgie­rza, a w latach 1998–2006 rad­nym powia­tu zgier­skie­go, w tym cza­sie był rów­nież człon­kiem zarzą­du powia­tu zgier­skie­go, w latach 2001–2002 i 2005–2006 był sta­ro­stą powia­tu zgier­skie­go, a w latach 2003–2005 prze­wod­ni­czą­cym Rady tego powia­tu. Obec­nie jest bez­par­tyj­nym wice­pre­zy­den­tem mia­sta Zgie­rza (od stycz­nia 2011).