Pierwsza Indianka ogłoszona świętą

W cza­sie dzi­siej­szej mszy kano­ni­za­cyj­nej na Pla­cu Św. Pio­tra, papież Bene­dykt XVI ogło­sił sied­mio­ro nowych świę­tych Kościo­ła kato­lic­kie­go. Wśród nich zna­la­zła się Kate­ri Teka­kwi­tha, pół­noc­no­ame­ry­kań­ska Indian­ka z ple­mie­nia Mohaw­ków, któ­re zamiesz­ki­wa­ło tere­ny na pogra­ni­czu ame­ry­kań­sko-kana­dyj­skim.

Uro­dzi­ła się w 1656 roku, w miej­scu, gdzie dziś znaj­du­je się dziel­ni­ca Nowe­go Jor­ku. Była cór­ką wodza. W wie­ku dwu­dzie­stu lat przy­ję­ła chrzest z rąk fran­cu­skie­go misjo­na­rza jezu­ity. Na chrzcie otrzy­ma­ła imię Kate­ri (Kata­rzy­na). Z powo­du swej wia­ry była prze­śla­do­wa­na, a w koń­cu zosta­ła zmu­szo­na do opusz­cze­nia rodzin­nej wio­ski. Zamiesz­ka­ła w misji kato­lic­kiej. Poświę­ci­ła się peł­nie­niu dzieł miło­sier­dzia na rzecz Indian. Podej­mo­wa­ła licz­ne wyrze­cze­nia i umar­twie­nia na rzecz nawró­ce­nia współ­ple­mień­ców. Zło­ży­ła ślub czy­sto­ści i wraz z inny­mi nawró­co­ny­mi Indian­ka­mi zawią­za­ła wspól­no­tę quasi-zakon­ną (prze­ło­że­ni misji uwa­ża­li, że zbyt krót­ko są one chrze­ści­jan­ka­mi, by mogły for­mal­nie wstą­pić do zako­nu). Zmar­ła w 1680 roku, w opi­nii świę­to­ści, a jej grób stał się szyb­ko miej­scem piel­grzy­mek i licz­nych cudow­nych uzdro­wień. Wśród nawró­co­nych na chrze­ści­jań­stwo Indian jest zna­na jako Lilia Mohaw­ków (lilia to tra­dy­cyj­ny sym­bol dzie­wic­twa).

Za cud wyma­ga­ny do kano­ni­za­cji uzna­no ule­cze­nie indiań­skie­go chłop­ca z ple­mie­nia Lum­mi, któ­re­mu leka­rze nie dawa­li żad­nych szans na wyzdro­wie­nie z wynisz­cza­ją­ce­go orga­nizm zaka­że­nia bak­te­ryj­ne­go.

W kon­tek­ście cza­sów, w jakich żyła nowo ogło­szo­na świę­ta, nale­ży pod­kre­ślić, że w prze­ci­wień­stwie do innych potęg kolo­ni­zu­ją­cych Ame­ry­kę Pół­noc­ną (takich jak Anglia czy Nider­lan­dy), Fran­cja sta­ra­ła się z regu­ły o zacho­wa­nie przy­ja­znych sto­sun­ków z India­na­mi, a licz­ni misjo­na­rze, głów­nie jezu­ici, podej­mo­wa­li pró­by dotar­cia do nich z Dobrą Nowi­ną. Wie­lu spo­śród pierw­szych misjo­na­rzy i kon­wer­ty­tów zosta­ło okrut­nie zamę­czo­nych, ale z cza­sem ewan­ge­li­za­cja zaczę­ła przy­no­sić trwa­łe owo­ce. Cie­ka­wost­ką jest to, że wśród pierw­szych pół­noc­no­ame­ry­kań­skich Indian nawró­co­nych na chrze­ści­jań­stwo zde­cy­do­wa­nie domi­no­wa­ły kobie­ty. War­to rów­nież nad­mie­nić, że kult Kate­ri Teka­kwi­tha połą­czył zarów­no Indian jak i fran­cu­skich kolo­ni­stów. Osta­tecz­nie, fran­cu­skie wysił­ki ewan­ge­li­za­cyj­ne zosta­ły gwał­tow­nie prze­rwa­ne po prze­gra­nej przez Fran­cję woj­nie z Anglią i nie­mal cał­ko­wi­tej utra­cie wpły­wów w Ame­ry­ce Pół­noc­nej.

W cza­sie wędró­wek do wio­sek indiań­skich przez gęste lasy wokół misji, Teka­kwi­tha mia­ła zwy­czaj zawie­sza­nia krzy­ży na drze­wach, któ­re póź­niej trak­to­wa­ła jako sta­cje modli­tew­ne. Zain­spi­ro­wa­ło to fran­cisz­ka­nów do zbu­do­wa­nia sank­tu­arium w Indian River, w sta­nie Michi­gan (bli­sko gra­ni­cy kana­dyj­skiej), gdzie w środ­ku lasu umie­ści­li mię­dzy inny­mi naj­więk­szy na świe­cie wol­no­sto­ją­cy kru­cy­fiks. Choć zwią­za­ne ści­śle z nową świę­tą, sank­tu­arium nie nosi jej imie­nia, bo zosta­ło wznie­sio­ne na dłu­go przed jej for­mal­ną beaty­fi­ka­cją przez papie­ża Jana Paw­ła II w 1980 roku.