W Kanadzie dekanat zamiast ordynariatu

W ostat­ni week­end Sto­li­ca Apo­stol­ska utwo­rzy­ła w Kana­dzie Deka­nat Św. Jana Chrzci­cie­la dla wier­nych wywo­dzą­cych się z tra­dy­cji angli­kań­skiej. Zre­zy­gno­wa­no na razie z pla­nów powo­ła­nia odręb­ne­go (czwar­te­go) ordy­na­ria­tu, pod­po­rząd­ko­wu­jąc deka­nat ame­ry­kań­skie­mu Ordy­na­ria­to­wi Kate­dry Św. Pio­tra.

W Kana­dzie, licz­ba wspól­not i wier­nych angli­kań­skich zain­te­re­so­wa­nych przy­wró­ce­niem peł­nej jed­no­ści z Kościo­łem Kato­lic­kim oka­za­ła się jak dotąd znacz­nie niż­sza niż w Sta­nach Zjed­no­czo­nych; ich licz­bę sza­cu­je się łącz­nie na kil­ka­set osób, sku­pio­nych w oko­ło dzie­się­ciu wspól­no­tach. Są to głów­nie gru­py wywo­dzą­ce się z Angli­kań­skie­go Kato­lic­kie­go Kościo­ła Kana­dy (ACCC), będą­ce­go czę­ścią Tra­dy­cyj­nej Wspól­no­ty Angli­kań­skiej (TAC). Z głów­nej deno­mi­na­cji angli­kań­skiej, Angli­kań­skie­go Kościo­ła Kana­dy (ACC), w struk­tu­ry ordy­na­ria­tu włą­czy­ła się jak dotąd tyl­ko jed­na duża para­fia – Św. Jana Chrzci­cie­la w Cal­ga­ry. Od cza­su przy­wró­ce­nia jed­no­ści z Kościo­łem Kato­lic­kim notu­je ona jed­nak szyb­ki wzrost licz­by wier­nych, co z pew­no­ścią przy­czy­ni­ło się do tego, że to jej pro­boszcz, ks. Lee Keny­on, a nie żaden z byłych bisku­pów ACCC (jak powszech­nie ocze­ki­wa­no), został mia­no­wa­ny pierw­szym dzie­ka­nem.

Nowy dzie­kan dla Kana­dy jest Angli­kiem i w 2005 roku ukoń­czył wyso­ko­ko­ściel­ne semi­na­rium w Mir­field, o któ­rym swe­go cza­su żar­to­wa­no, że w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku kształ­ci wię­cej kapła­nów kato­lic­kich niż angli­kań­skich (w latach dzie­więć­dzie­sią­tych na kato­li­cyzm kon­wer­to­wał nawet jego ówcze­sny rek­tor, ks. Denys Lloyd). W czerw­cu 2012 roku, Lee Keny­on przy­jął świę­ce­nia w Koście­le Kato­lic­kim. Ks. Keny­on jest żona­ty i ma trój­kę małych dzie­ci.

Aktu­al­nie w zor­ga­ni­zo­wa­nym przez ame­ry­kań­ski ordy­na­riat sys­te­mie for­ma­cji semi­na­ryj­nej na odle­głość, do przy­ję­cia świę­ceń w Koście­le Kato­lic­kim przy­go­to­wu­je się dru­ga fala kan­dy­da­tów, w tym oko­ło 20 Kana­dyj­czy­ków (i bli­sko 50 Ame­ry­ka­nów). Ich świę­ce­nia prze­wi­dzia­ne są w oko­li­cy przy­szło­rocz­nych Świąt Wiel­kiej Nocy. Jeże­li w przy­szło­ści liczeb­ność deka­na­tu wzro­śnie, to nie wyklu­cza się jego prze­kształ­ce­nia w odręb­ny ordy­na­riat.

Kon­sty­tu­cja Angli­ca­no­rum coeti­bus w zasa­dzie nie prze­wi­du­je two­rze­nia ordy­na­ria­tów obej­mu­ją­cych tery­to­rium wię­cej niż jed­nej kon­fe­ren­cji epi­sko­pa­tu. Jed­nak tak­że ordy­na­riat angiel­ski w prak­ty­ce obej­mu­je nie­wiel­kie gru­py w Szko­cji (któ­ra ma wła­sną kon­fe­ren­cję epi­sko­pa­tu), a nawet zaczy­na two­rzyć przy­czół­ki w Euro­pie kon­ty­nen­tal­nej. Z kolei do ordy­na­ria­tu austra­lij­skie­go pra­gnie się przy­łą­czyć gru­pa tra­dy­cyj­nych angli­ka­nów z Japo­nii. Jed­nak w przy­pad­ku USA i Kana­dy po raz pierw­szy ofi­cjal­nie usank­cjo­no­wa­no taką sytu­ację. Świad­czy to o tym, że posta­no­wie­nia tej kon­sty­tu­cji są sto­so­wa­ne dość ela­stycz­nie.

Innym przy­kła­dem tej ela­stycz­no­ści jest wyświę­ce­nie dla ordy­na­ria­tu pierw­sze­go byłe­go lute­ra­ni­na (wywo­dzą­ce­go się z głów­ne­go ame­ry­kań­skie­go Kościo­ła tego nur­tu – ELCA). W tym przy­pad­ku za wystar­cza­ją­cą prze­słan­kę uzna­no to, że duchow­ny – mimo że nie był angli­ka­ni­nem – miał rów­no­le­gle licen­cję na peł­nie­nie posłu­gi w para­fiach epi­sko­pal­nych (co jest moż­li­we dzię­ki współ­pra­cy eku­me­nicz­nej mię­dzy ELCA a TEC).