Afrykański Episkopalny Kościół Metodystyczny

Już sama nazwa tej wspól­no­ty wska­zu­je, że kie­ru­je się ona do Afry­kań­czy­ków (kon­kret­niej Afro­ame­ry­ka­nów); nawią­zu­je do tra­dy­cji meto­dy­stycz­nej i apro­bu­je epi­sko­pal­ny ustrój kościel­ny.

AMEC powstał, bowiem gru­pa afry­kań­skich wier­nych fila­del­fij­skie­go zbo­ru św. Grze­go­rza Epi­sko­pal­ne­go Kościo­ła Meto­dy­stycz­ne­go nie potra­fi­ła wytrzy­mać prze­śla­do­wań raso­wych jakim pod­da­wa­li ich bia­li meto­dy­ści. W 1787 roku bia­li zaka­za­li czar­nym modlić się wraz z nimi i stwo­rzy­li spe­cjal­nie dla nich gale­rię w koście­le. Wów­czas gru­pa Afry­kań­czy­ków pod przy­wódz­twem Richar­da Alle­na zde­cy­do­wa­ła się na powo­ła­nie oddziel­nej czar­nej kon­gre­ga­cji meto­dy­stycz­nej. Bia­li meto­dy­ßci nie pogo­dzi­li sięz tym i przez wie­le lat zwal­cza­li jej zało­Ňy­cie­la (byłe­go nie­wol­ni­ka) w fila­del­fij­skich sĆdach. Dopie­ro po wie­lu latach uzna­ły one pra­wo do ist­nie­nia pierw­sze­go zbo­ru afro­ame­ry­kań­skie­go.

W 1816 roku ks. Allen zwo­łał do Fila­del­fii przy­wód­ców innych grup czar­nych meto­dy­stów i zor­ga­ni­zo­wał nową wesley­ań­ską deno­mi­na­cję: Afry­kań­ski Epi­sko­pal­ny Kościół Meto­dy­stycz­ny. Gru­pa ta dok­try­nal­nie nie­mal niczym nie róż­ni­ła się od pozo­sta­łych meto­dy­stów z Epi­sko­pal­ne­go Kościo­ła Meto­dy­stycz­ne­go. Przyj­mo­wa­ła iden­tycz­ny ustrój kościel­ny, dogma­ty­kę a nawet zwy­cza­je litur­gicz­ne. Jedy­ną róż­ni­cą było to, że cał­ko­wi­cie odrzu­ca­ła moż­li­wość segre­ga­cji raso­wej.

PoczĆt­ko­wo nowy Kościół dzia­łał głów­nie na środ­ko­wym zacho­dzie i pół­noc­nym wscho­dzie USA. Naj­więk­sze zbo­ry ist­nia­ły w Fila­del­fii, Bosto­nie, Nowym Jor­ku, Pit­ts­bur­gu, Bal­ti­mo­re, Detro­it czy Waszyng­to­nie. W latach 50. XIX wie­ku AMEC dotarł tak­że do Kana­dy oraz wybrze­ży Pacy­fi­ku.

Naj­istot­niej­szym momen­tem we wcze­snej fazie roz­wo­ju czar­ne­go meto­dy­zmu była Woj­na Domo­wa. Dzię­ki zgo­dzie dowód­ców wojsk Unii czar­ni kazno­dzie­je mogli wyru­szyć do wyzwa­la­nych nie­wol­ni­ków i pozy­ski­wać ich dla swo­je­go wyzna­nia. Tytuł słyn­ne­go kaza­nia The­ophi­lu­sa G. Ste­war­da “Szu­kam moich bra­ci” stał się mot­tem wiel­kiej akcji ewan­ge­li­za­cyj­nej wßród nie­wol­ni­ków z Połu­dnia. To w dużej mie­rze dzię­ki niej już w latach 80. XIX wie­ku licz­ba wier­nych Afry­kań­skie­go Epi­sko­pal­ne­go Kościo­ła Meto­dy­stycz­ne­go osią­gnę­ła 400 tysię­cy.

W 1891 roku biskup Hen­ry M. Tur­ner powo­łał pierw­sze kon­gre­ga­cje AMEC w Afry­ce: w Libe­rii i Sier­ra Leone, a w 1896 na tere­nach obec­nej Repu­bli­ki Po?udniowej Afry­ki.

Obec­nie wspól­no­ty czar­ne­go meto­dy­zmu ist­nie­ją tak­że na Kara­ibach, w Euro­pie, a nawet w Ame­ry­ce Połu­dnio­wej. Kościół liczy sobie 2 milio­ny wier­nych, 8 tysię­cy duchow­nych i 20 bisku­pów.

Od momen­tu swo­je­go powsta­nia wier­ni AMEC wzy­wa­li do pra­cy nad znie­sie­niem rasi­zmu. Z cza­sem dołą­czy­li do swo­jej misji szcze­gól­nie moc­ny nacisk na ujaw­nia­nie roli czar­nych w for­mo­wa­niu chrze­ści­jań­stwa. Już w 1895 roku biskup Ben­ja­min T. Tan­ner prze­ko­ny­wał, że król Salo­mon był czar­ny, a teo­lo­dzy i mala­rze, któ­rzy przed­sta­wia­ją go jako bia­łe­go są w błę­dzie. W XX wie­ku teo­lo­dzy i hie­rar­cho­wie wyzna­nia James H. Cone, Cecil W. Cone czy Jacqu­eli­ne Grant sku­pi­li się na kry­ty­ce euro­cen­te­ry­zmu w teo­lo­gii chrze­ści­jań­skiej oraz na wal­ce z sek­si­zmem i pozo­sta­ło­ścia­mi rasi­zmu w poli­ty­ce Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

W pro­gra­mo­wym doku­men­cie “The Doctri­ne and Disci­pli­ne of the Afri­can Metho­dist Epi­sco­pal Church” hie­rar­cho­wie wyzna­nia dekla­ru­ją, że celem tej wspól­no­ty chrze­ści­jań­skiej jest nie tyl­ko gło­sze­nie Ewan­ge­lii Jezu­sa Chry­stu­sa, ale tak­że pod­no­sze­nie upa­dłych poprzez kon­ty­nu­owa­nie pro­gra­mu XVIII wiecz­nych twór­ców Kościo­ła. Doko­nu­je się ono poprzez: gło­sze­nie Ewan­ge­lii, kar­mie­nie głod­nych, odzie­wa­nie nagich, przyj­mo­wa­nie bez­dom­nych, ofia­ro­wy­wa­nie pra­cy bez­ro­bot­nym czy zaspo­ka­ja­nie potrzeb więź­niów, cho­rych oraz dzia­ła­nie na rzecz roz­wo­ju eko­no­micz­ne­go.