De profundis clamavi

“Z głę­bo­kiej nędzy, w grze­chu mym Do Cie­bie wołam, Panie! Ach, w miło­sier­dziu wiel­kim Swym wysłu­chaj me bła­ga­nie! Bo jeśli chcesz nasz każ­dy błąd pod spra­wie­dli­wy wziąć Swój sąd, któż wte­dy się ostoi? Me grze­chy tyl­ko łaska Twa prze­ba­czy mi obfi­cie; darem­na jest zasłu­ga ma jak i naj­lep­sze życie. Bo czym się człek pochlu­bić chce? Wszak Cie­bie bać powi­nien się, o łaskę bła­gać każ­dy. Na litość Twą się cał­kiem zdam, Nie liczę na me czy­ny, Mą ufność tyl­ko w Tobie mam, Że mi odpu­ścisz winy, Jak mi przy­rze­ka sło­wo Twe; Toć ma pocie­cha, świa­tło me, Nadzie­ję w nim pokła­dam.” Ks. Mar­cin Luter († 1546)