Japoński Kościół Prawosławny

W 1872 r. sie­dzi­ba Kasat­ki­na zosta­ła prze­nie­sio­na do Tokio, gdzie w latach 1886–1891 posta­wił on pra­wo­sław­ną kate­drę, a w 1893 r. litur­gia bizan­tyj­ska zosta­ła prze­tłu­ma­czo­na na język japoń­ski i tym samym mogła być rozu­mia­na przez miej­sco­wy lud, co przy­czy­ni­ło się znacz­nie do liczeb­ne­go wzro­stu pra­wo­sław­ne­go chrze­ści­jań­stwa. Na język japoń­ski prze­tłu­ma­czo­no rów­nież Nowy Testa­ment.

Od począt­ku Kasat­kin zadbał o przy­go­to­wa­nie miej­sco­we­go, pra­wo­sław­ne­go kle­ru. W 1873 r. zało­żył on semi­na­rium i już wkrót­ce wyświę­co­no pierw­sze­go kapła­na Japoń­czy­ka, obrząd­ku bizan­tyj­skie­go. Do koń­ca 1890 r. misja w Japo­nii pod­le­ga­ła rosyj­skiej Die­ce­zji na Kam­czat­ce, ale w tym wła­śnie roku archi­man­dry­ta Miko­lai Kasat­kin został kon­se­kro­wa­ny na bisku­pa Tokio i całej Japo­nii.

Wiel­ką pró­bą prze­trwa­nia dla mło­de­go Kościo­ła w Japo­nii były cza­sy woj­ny rosyj­sko-japoń­skiej w latach 1904–1905 oraz rewo­lu­cji bol­sze­wic­kiej z roku 1917, bo z tymi wyda­rze­nia­mi było zwią­za­nych bar­dzo wie­le innych pro­ble­mów natu­ry poli­tycz­nej i kościel­nej. Spo­wo­do­wa­ło to pewien kry­zys i spa­dek wier­nych Kościo­ła, aż w koń­cu w 1947 r. Japoń­ski Kościół Pra­wo­sław­ny wszedł w peł­nię wspól­no­ty z Pra­wo­sław­nym Kościo­łem w Ame­ry­ce, któ­ry też natych­miast wysłał do Japo­nii bisku­pa.

W 1970 r. Patriar­chat Moskiew­ski przy­znał Pra­wo­sław­ne­mu Kościo­ło­wi w Ame­ry­ce auto­ke­fa­lię, tym samym regu­lu­jąc sytu­ację Japoń­skie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go. Odtąd wszy­scy wier­ni Kościo­ła w Japo­nii prze­szli pod jurys­dyk­cję Moskwy. Jesz­cze jed­nak w tym samym 1970 r. patriar­cha moskiew­ski przy­znał Japoń­skie­mu Kościo­ło­wi Pra­wo­sław­ne­mu peł­ną auto­no­mię. Zaraz też Kościół ten wyniósł na ołta­rze pierw­sze­go misjo­na­rza Japo­nii rytu bizan­tyj­skie­go, bisku­pa Miko­la­ia Kasat­ki­na, czy­niąc go świę­tym.               Pra­wo­sław­ny Kościół Japo­nii rytu bizan­tyj­skie­go posia­da jed­ne­go metro­po­li­tę  i trzy die­ce­zje w Tokio, Kio­to i w Sen­dai. Posia­da rów­nież wła­sne semi­na­rium w Tokio. Od 1972 r. na cze­le Kościo­ła sta­nął pierw­szy metro­po­li­ta pocho­dze­nia japoń­skie­go, arcy­bi­skup The­odo­sius. Od 2000 r. na cze­le Japoń­skie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go sta­nął arcy­bi­skup Daniel. Nosi on tytuł arcy­bi­sku­pa Tokio i metro­po­li­ty całej Japo­nii.

Pomi­mo tego, że Japoń­ski Kościół Pra­wo­sław­ny nie został uzna­ny przez Eku­me­nicz­ne­go Patriar­chę z Kon­stan­ty­no­po­la i przez wie­le innych Kościo­łów pra­wo­sław­nych, to jed­nak doszło do spo­tka­nia metro­po­li­ty The­odo­siu­sa z Patriar­chą Eku­me­nicz­nym Bar­tło­mie­jem I pod­czas wizy­ty tego dru­gie­go w 1995 r. w Japo­nii. W kra­ju żyje oko­ło 30 tysię­cy wier­nych nale­żą­cych do oko­ło 150 wspól­not pra­wo­sław­nych obsłu­gi­wa­nych przez ponad 30 księ­ży i pię­ciu dia­ko­nów. Wszy­scy księ­ża są Japoń­czy­ka­mi.

ks. Miro­sław Kro­pi­dłow­ski