Nowa Reformacja biskupa Sponga

Biskup ate­ista

Bp John S. Spong jest chy­ba naj­bar­dziej kon­tro­wer­syj­nym bisku­pem Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go. Otwar­cie przy­zna­je się od do ate­izmu, odrzu­ca Boskość Chry­stu­sa oraz ist­nie­nie nie­zmien­nych, trwa­łych, obiek­tyw­nych norm moral­nych. Zda­niem bp. Spon­ga chrze­ści­jań­stwo współ­cze­sne potrze­bu­je rady­kal­nej, ponow­nej refor­ma­cji. Powin­na ona obej­mo­wać nawet naj­głęb­sze i naj­bar­dziej pod­sta­wo­we arty­ku­ły wia­ry. Biskup — odwo­łu­jąc się do przy­kła­du Mar­ci­na Lutra, któ­ry wywie­sił w Wit­ten­ber­dze swo­ich 95 tez — wła­sne tezy refor­ma­cyj­ne (w licz­bie 12) umie­ścił na swo­jej stro­nie inter­ne­to­wej.

12 tez bp Spon­ga

1. Teizm, jako dro­ga defi­nio­wa­nie Boga, jest mar­twy. Dla­te­go więk­szość teo­lo­gicz­nych wypo­wie­dzi o Bogu jest nie­zro­zu­mia­łych. Nowa dro­ga mówie­nia o Bogu musi być dopie­ro wypra­co­wa­na.

2. Jeśli o Bogu nie moż­na nadal mówić w teistycz­nych ter­mi­nach, sta­je się bez­sen­sow­nym rozu­mie­nie Chry­stu­sa, jako wcie­le­nia teistycz­nej Bosko­ści. A zatem chry­sto­lo­gia poprzed­nich wie­ków — zban­kru­to­wa­ła.

3. Biblij­na opo­wieść o dosko­na­łym i zakoń­czo­nym stwo­rze­niu, z któ­rej czło­wiek upa­da w grzech — jest przed-dar­wiń­ską mito­lo­gią, w cza­sach po Dar­wi­nie jest zaś non­sen­sem.

4. Dzie­wi­cze naro­dze­nie, rozu­mia­ne w spo­sób lite­ral­nie bio­lo­gicz­ne, wyja­śnia­ją­ce Boskość Chry­stu­sa, jak ją tra­dy­cyj­nie rozu­mia­no, jest nie­moż­li­we.

5. Histo­rie cudów z Nowe­go Testa­men­tu nie mogą być nadal w post-new­to­now­skim świe­cie inter­pre­to­wa­ne, jako wyda­rze­nia ponadna­tu­ral­ne doko­na­ne przez wcie­lo­ne bóstwo.

6. Rozu­mie­nie krzy­ża jako ofia­ry za grze­chy świa­ta jest ideą bar­ba­rzyń­ską opie­ra­ją­cą się na pry­mi­tyw­nej kon­cep­cji Boga, i dla­te­go musi zostać odrzu­co­ne.

7. Zmar­twych­wsta­nie jest dzia­ła­niem Boga. Jezus został pod­nie­sio­ny do zna­cze­nia Boga. Dla­te­go zmar­twych­wsta­nie nie może ozna­czać fizy­kal­nej reani­ma­cji doko­nu­ją­cej się na zewnątrz ludz­kiej histo­rii.

8. Opo­wieść o Wnie­bo­wstą­pie­niu zakła­da ist­nie­nie trzy­stop­nio­we­go wszech­świa­ta i stąd jest nie­prze­kła­dal­na na kon­cep­cję wszech­świa­ta w epo­ce post-koper­ni­kań­skiej.

9. Nie ist­nie­ją zewnętrz­ne, obiek­tyw­ne, obja­wio­ne zasa­dy spi­sa­ne w piśmie lub na kamien­nych tabli­cach, któ­re rzą­dzi­ły­by naszym etycz­nym zacho­wa­niem przez wszyst­kie wie­ki.

10. Modli­twa nie może być proś­bą kie­ro­wa­ną do teistycz­ne­go bóstwa o inter­wen­cję w ludz­ką histo­rię w jakiś szcze­gól­ny spo­sób.

11. Nadzie­ja na życie po śmier­ci musi zostać oddzie­lo­na na zawsze od  myśli o nagro­dzie i karze. Kościół musi zre­zy­gno­wać ze swo­je­go zaufa­nia do wycho­waw­czej roli kary.

12. Każ­da isto­ta ludz­ka nie­sie w sobie obraz Boży i musi być sza­no­wa­na dla­te­go, że jest. Dla­te­go każ­da pró­ba zewnętrz­ne­go przy­po­sy­wa­nia jed­nost­ki, czy będzie się ona opie­rać na rasie, naro­do­wo­ści, płci czy orien­ta­cji sek­su­al­nej może być uży­ta, jako pod­sta­wa do odrzu­ce­nia czy dys­kry­mi­na­cji.