Psalm 18 — Modlitwa Dawida i Miriam

To para­dok­sal­ne, bo oba te tek­sty są zupeł­nie inne. Odno­szą się do innych zda­rzeń, innych osób, ale gdzieś w głę­bi sły­szę, odbie­ram tę samą ducho­wość — ducho­wość ludzi cał­ko­wi­cie zda­nych na Pana.

Król Dawid po swo­im trium­fie nad Sau­lem ogła­sza otwar­cie jedy­nym Zbaw­cą, jedy­nym , jedy­nym Opar­ciem jest Bóg — Jah­we. Nie ma niko­go poza Nim. Nikt nie ma takiej powa­gi, jak jedy­ny Bóg Izra­ela.

“Pan jest moją opo­ką, twier­dzą i wyba­wie­niem. Mój Bóg jest ska­łą, na któ­rej się schronię,moją tar­czą i mocą moje­go zba­wie­nia­mo­ją warow­nią” (Ps. 18, 3)

I oto wie­ki póź­niej — podob­ne w tre­ści sło­wa wypo­wia­da Miriam — z rodu Dawi­da — Mat­ka Pana. Ona nie trium­fu­je, ale w poko­rze przyj­mu­je swój los — los ostat­niej, odrzu­co­nej począt­ko­wo przez męża, obwi­nia­nej o cudzo­łó­stwo, a przy­naj­mniej o nie­za­cho­wa­nie czy­sto­ści przed­mał­żeń­skiej dziew­czy­ny. Los kobie­ty, któ­rą w małym mia­stecz­ku — będą osą­dzać, odrzu­cać, obma­wiać. Ona jed­na (nawet Józef na począt­ku ma wąt­pli­wo­ści) wie, że nie­słusz­nie! To wszyst­ko jed­nak nie ma zna­cze­nia, bo oto otrzy­ma­ła wezwa­nie od Pana, a On jest jej Opo­ką.

I tu wła­śnie sły­szę treść Psal­mu 18. Tyl­ko Pan jest Opo­ką, na Nim moż­na się oprzeć. On wypro­wa­dza z ciem­no­ści, z nie­po­wo­dzeń, z oskar­żeń. On — i tu te dwa tek­sty — kan­tyk Miriam i sło­wa psal­mu sie zbie­ga­ją — “wyba­wia lud uni­żo­ny, poni­ża zaś patrzą­cych wynio­śle” (Ps. 18, 28).

Miriam i Dawid — dwo­je ludzi, któ­rzy poszli na całość za Panem, powie­rzy­li Mu się cał­ko­wi­cie. Nie zwa­rza­li na Pra­wo, na zasa­dy, na nor­my, na to, co powie­dzą ludzie, ale szli za Panem w poko­rze, z rado­ścią powta­rza­jąc “Pan moją Opo­ką”. Nic, co mam nie jest moje, nic nie pocho­dzi ode mnie,  wszyst­ko “cudem jest w oczach  moich”, bo pocho­dzi od Pana.