Psalm 28: Do Ciebie wołam, Panie

Czło­wiek wąt­pi w to, cze­go nie rozu­mie. I wte­dy, kie­dy zosta­je w nim jedy­nie odro­bi­na zaufa­nia ku temu, któ­re­mu wie­rzy, modli się jak psal­mi­sta: „Do Cie­bie (…) wołam, Ska­ło moja, nie bądź wobec mnie głu­chy, bym wobec Twe­go mil­cze­nia nie stał się jak ci, któ­rzy zstę­pu­ją do gro­bu.”

Obok umie­ra­nia – jest śmierć naj­tra­gicz­niej­sza: wra­że­nie, że wszyst­ko umar­ło, że nie ma już życia. Na to uczu­cie Daw­ca życia odpo­wia­da życiem lep­szym, niż to, któ­re­go czło­wiek się spo­dzie­wa. I daje je jak naj­mi­ło­sier­niej­szy ojciec.

Zstę­pu­je do Otchła­ni, w kutej jego dziec­ko czu­je się pozo­sta­wio­ne i daje mu śpie­wać z rado­ścią o nowym życiu. Julian of Nor­witch pisa­ła: “sły­szę, jak Jezus mówi memu ser­ca – the­re is evil, but all shall be well” (jest zło, ale wszyst­ko będzie dobrze). Ma się ocho­tę powtó­rzyć za tą mądrą kobie­tą „Jezu­sie, mój Ojcze, Jezu Mat­ko moja – zmi­łuj się nade mną”