Psalm 4 — Modlitwa wieczorna

Z natu­ry, jako stwo­rze­ni na Boży obraz i podo­bień­stwo szu­ka­my dobra i szczę­ścia w naszym życiu. Szu­ka­my go, gdyż je nie­gdyś utra­ci­li­śmy, żyje­my w kra­inie wygna­nia, podró­żu­je­my — niczym Ody­se­usz — do naszej nie­biań­skiej ojczy­zny, naszej ducho­wej Ita­ki. Zatem jakoś w głę­bi nasze­go ser­ca i pamię­ci prze­cho­wu­je­my owo wspo­mnie­nie pier­wot­ne­go szczę­ścia, har­mo­nii i poko­ju.

A był stan pojed­na­nia z Bogiem, z naszy­mi brać­mi i sio­stra­mi, ale i har­mo­nii w nas samych. Cokol­wiek myśli­my o zna­cze­niu biblij­nej opo­wie­ści o grze­chu, wszy­scy utra­ci­li­śmy ów stan pier­wot­nej nie­po­ka­la­no­ści. Stąd teraz dosię­ga nas ból, głód i zmę­cze­nie.

W obec­nym sta­nie naszej podró­ży poja­wia się wie­le nęcą­cych gło­sów obie­cu­ją­cych nam “szczę­ście”, gwa­ran­tu­ją­cych praw­dzi­wość tej, lub innej dro­gi powro­tu to raju, do har­mo­nii, do jed­no­ści i poko­ju. Musi­my być więc uważ­ni, aby nie skie­ro­wać nasze­go okrę­tu za namo­wą wróżb i gło­sa­mi owych wiesz­czów. “Któż nam uka­że praw­dzi­wą dro­gę”? Tyl­ko ten, któ­ry sam nią jest. Jego Obli­cze zosta­ło wznie­sio­ne nad nami. To Jezus z Naza­re­tu.

Roz­po­zna­nie Jezu­sa jako Boże­go Posłań­ca, jako Ster­ni­ka naszej łodzi, to wla­nie w nasze ser­ca rado­ści więk­szej od mate­rial­nych zysków. Roz­po­zna­nie, Jezu­sa jako Ster­ni­ka, to zawie­rze­nie Jemu, nasze­go życia i dobro­by­tu, nawet jeśli warun­ki w cza­sie podró­ży nie są kom­for­to­we, nawet gdy bra­ku­je chle­ba i wody… On nas nakar­mi, nasy­ci, uchro­ni przez żarem słoń­ca.

Napeł­nio­ny tym doświad­cze­niem bli­sko­ści Boga w Chry­stu­sie, teraz mogę zło­żyć moja gło­wę na łożu. A kie­dy zasnę, moje ser­ce będzie koły­sa­ne tą pie­śnią ufno­ści. Amen.