Tezy do gościnności eucharystycznej — konsekwencje

Kon­se­kwen­cje

1. Umoż­li­wie­nie gościn­no­ści eucha­ry­stycz­nej posia­da wystar­cza­ją­ce uza­sad­nie­nie teo­lo­gicz­ne w ist­nie­ją­cych już rezul­ta­tach eku­me­nicz­nych komi­sji dia­lo­gu. Wzy­wa­my Kościo­ły, aby wresz­cie przy­ję­ły te roz­wią­za­nia i wpro­wa­dzi­ły w życie.

2. Gościn­ność eucha­ry­stycz­na jest moż­li­wa bez koniecz­no­ści osią­gnię­cia peł­ne­go poro­zu­mie­nia w rozu­mie­niu Eucha­ry­stii, urzę­du oraz Kościo­ła.

3. Dia­lo­gi eku­me­nicz­ne, doty­czą­ce Wie­cze­rzy Pań­skiej są wyzwa­niem pogłę­bie­nia teo­lo­gii i ducho­wo­ści Wie­cze­rzy Świę­tej w róż­nych Kościo­łach ku Chry­stu­so­wi, a tak­że do moc­niej­sze­go prak­ty­ko­wa­nia wspól­ne­go dzie­dzic­twa. Ma to swo­je kon­se­kwen­cje w kształ­to­wa­niu litur­gii Wie­cze­rzy Pań­skiej (tek­sty, pie­śni, sym­bo­le), jak i dla prak­tycz­ne­go obcho­dze­nia się z Eucha­ry­stią (prze­cho­wy­wa­nie darów eucha­ry­stycz­nych, kie­lich laika­tu).

4. Prze­sła­nie Wie­cze­rzy Świę­tej powin­no być tak prze­ka­za­ne w zwia­sto­wa­niu i prak­ty­ce, aby ludzie mogli je dziś zro­zu­mieć i dostrzec jego wagę w ich życiu.

5. Tam, gdzie moż­li­wa jest wspól­no­ta, powin­na być ona prak­ty­ko­wa­na. Róż­ni­ce nie muszą dzie­lić, lecz mogą nawet wzbo­ga­cać, ponie­waż żaden Kościół nie może wyra­zić peł­nię kato­lic­ko­ści.

6. Dla otrzy­ma­nia Eucha­ry­stii w gosz­czą­cych Kościo­łach nie powin­ny być sta­wia­ne inne warun­ki niż te, któ­re sta­wia się człon­kom swo­je­go Kościo­ła.

7. Pod­czas gdy dla wie­lu ludzi, któ­rzy kro­czą eku­me­nicz­ną dro­gą poprzez gra­ni­ce Kościo­łów, udział w Wie­cze­rzy Pań­skiej jest ogrom­ną potrze­bą ducho­wą, to nie­któ­rzy mają trud­no­ści z eku­me­nicz­ny­mi nabo­żeń­stwa­mi, szcze­gól­nie, jeśli mają one miej­sce w ich wła­snych kościo­łach. Sytu­acja ta poka­zu­je koniecz­ność wypra­co­wa­nia zróż­ni­co­wa­nych roz­wią­zań:

-ist­nie­ją sytu­ację, w któ­rych brak udzia­łu w Wie­cze­rzy Pań­skiej inne­go wyzna­nia było­by więk­szym ducho­wym afron­tem ani­że­li przy­stą­pie­nie do Wie­cze­rzy

-powin­no stać się regu­łą, że tam gdzie chrze­ści­ja­nie poje­dyn­czo lub jako para­fie żyją w eku­me­nicz­nej wspól­no­cie, to kościel­ni dostoj­ni­cy nie powin­ni zabra­niać gościn­no­ści przy Wie­cze­rzy Pań­skiej

-oso­by kie­ru­ją­ce para­fia­mi, księ­ża, kapła­ni, któ­rzy zgod­nie z tymi prze­słan­ka­mi zapra­sza­ją innych do wspól­no­ty Ołta­rza, powin­ni posia­dać dusz­pa­ster­ską moż­li­wość decy­do­wa­nia o udzie­le­niu gościn­no­ści

-mając na uwa­dze wzglę­dy dusz­pa­ster­skie opo­wia­da­my się za tym, aby w warun­kach prak­ty­ko­wa­nej wspól­no­ty eku­me­nicz­nej Kościo­łów wypo­wia­da­no publicz­ne zapro­sze­nie do Sto­łu Pań­skie­go, a nie tyl­ko dopusz­cze­nie lub tole­ro­wa­nie. Ogra­ni­czo­ne dopusz­cze­nie do Eucha­ry­stii, kto­ó­re prak­ty­ko­wa­ne jest już w wie­lu die­ce­zjach, jest pierw­szym kro­kiem do gościn­no­ści eucha­ry­stycz­nej.

Wspól­ne nawró­ce­nie oraz reflek­sja są eku­me­nicz­ną koniecz­no­ścią chwi­li, któ­ra umoż­li­wia ludziom doświad­cza­nie Eucha­ry­stii jako zna­ku wspól­no­ty oraz źró­dła oso­bi­ste­go życia ducho­we­go. Uwa­ża­my, że pod wzglę­dem teo­lo­gicz­nym moż­li­we, a w odnie­sie­niu do dusz­pa­ster­stwa zale­ca­ne jest prak­ty­ko­wa­nie eucha­ry­stycz­nej gościn­no­ści, aby móc dzię­ki temu z odwa­gą i kon­se­kwent­nie kro­czyć ku peł­nej wspól­no­cie kościel­nej.

tłum. Dariusz Bruncz