Kobiety winne, że nie ma biskupek?

W Koście­le Anglii trwa burz­li­wa dys­ku­sja po tym, jak Synod nie przy­jął uchwa­ły o dopusz­cze­niu kobiet do posłu­gi bisku­piej. Eli­ty, zarów­no kościel­ne (na cze­le z ustę­pu­ją­cym i nowo wybra­nym Arcy­bi­sku­pem Can­ter­bu­ry) jak i świec­kie (media i poli­ty­cy), któ­re moc­no zabie­ga­ły o przy­ję­cie uchwa­ły, przy­ję­ły wynik gło­so­wa­nia z kon­ster­na­cją.

Wczo­raj opu­bli­ko­wa­no szcze­gó­ło­we wyka­zy gło­su­ją­cych i oka­za­ło się, że nie­mal poło­wę gło­su­ją­cych prze­ciw uchwa­le sta­no­wi­ły kobie­ty.
W Izbie Świec­kich, w któ­rej uchwa­ła upa­dła, wśród 74 gło­sów “prze­ciw” aż 33 odda­ły kobie­ty. Pod­wa­ża to nar­ra­cję, że to strze­gą­cy swej wła­dzy i przy­wi­le­jów męż­czyź­ni unie­moż­li­wi­li kobie­tom rów­ny dostęp do urzę­du bisku­pie­go. Po ujaw­nie­niu tych danych, zwo­len­ni­cy bisku­pek przy­stą­pi­li do dość bez­par­do­no­we­go ata­ku na gło­su­ją­ce prze­ciw uchwa­le kobie­ty.

To nie­by­wa­łe, że kobie­ty, któ­re popie­ra­ją wąt­pli­wą ideę męskie­go przy­wódz­twa, igno­ru­ją jed­no­cze­śnie głos sto­ją­cych na cze­le Kościo­ła męż­czyzn bisku­pów – stwier­dzi­ła Chri­sti­na Rees, jed­na z wio­dą­cych posta­ci nur­tu rewi­zjo­ni­stycz­ne­go (dążą­ce­go do zmian w Koście­le), a zara­zem człon­ki­ni Rady Arcy­bi­sku­piej. – Nie wiem, jak potra­fią uza­sad­nić to, że w ogó­le uczest­ni­czą w Synodzie.Pojawiły się też zarzu­ty, że w wybo­rach dele­ga­tów na Synod śro­do­wi­ska tra­dy­cjo­na­li­stycz­ne wysta­wia­ły kobie­ty, żeby zwieść gło­su­ją­cych, a nawet, że nie­któ­re kan­dy­dat­ki celo­wo dość mgli­ście zapew­nia­ły, że są zwo­len­ni­ka­mi posłu­gi kobiet, nie pre­cy­zu­jąc, że nie obej­mu­je to posłu­gi bisku­piej. “Przy­wódz­two w Koście­le doty­czy odpo­wie­dzial­no­ści za kie­ru­nek roz­wo­ju ducho­we­go i wią­że się z naucza­niem Sło­wa Boże­go, a uczest­nic­two w gło­so­wa­niu trud­no uznać za naucza­nie Sło­wa Boże­go” – odpie­ra zarzu­ty Susie Leafe, jed­na z bar­dziej zna­nych prze­ciw­ni­czek uchwa­ły, repre­zen­tu­ją­ca nurt ewan­ge­licz­ny.

Jed­no­cze­śnie trwa­ją też kon­sul­ta­cje doty­czą­ce dal­szych dzia­łań. Zgod­nie z kano­na­mi Kościo­ła Anglii, kwe­stia bisku­pek powin­na zostać odło­żo­na “ad acta” na co naj­mniej pięć lat. Jed­nak według donie­sień medial­nych Rada Arcy­bi­sku­pia ma pod­jąć dys­ku­sję nad tym, jak obejść ist­nie­ją­ce pro­ce­du­ry. Naj­więk­szy nie­po­kój budzą jed­nak gło­sy, by pomi­nąć demo­kra­tycz­ny wer­dykt Syno­du i zwró­cić się o zała­twie­nie tej kwe­stii do par­la­men­tu — któ­ry może oczy­wi­ście wymu­sić wpro­wa­dze­nie bisku­pek w Koście­le Anglii, gdyż jest to nadal Kościół pań­stwo­wy.
War­to nad­mie­nić, że swe­go cza­su ten ostat­ni mecha­nizm zasto­so­wa­no w Szwe­cji. Kie­dy w 1957 roku Zgro­ma­dze­nie Kościo­ła Szwe­cji odrzu­ci­ło ordy­na­cję kobiet, par­la­ment naj­pierw sam przy­jął usta­wę w tej spra­wie, a następ­nie roz­pi­sał nowe wybo­ry do Zgro­ma­dze­nia, któ­re odby­ły się w atmos­fe­rze naci­sków i gróźb wobec Kościo­ła. Stra­te­gia się powio­dła i w 1958 roku ordy­na­cja kobiet zosta­ła osta­tecz­nie zatwier­dzo­na, a pierw­sze pastor­ki pod­ję­ły posłu­gę w 1960 roku.