Parafia katedralna TAC w USA przyjęta do Ordynariatu

W nie­dzie­lę 16 wrze­śnia, Kate­dra Wcie­le­nia w Orlan­do na Flo­ry­dzie, cen­tral­na para­fia Kościo­ła Angli­kań­skie­go w Ame­ry­ce, czy­li ame­ry­kań­skiej gałę­zi Tra­dy­cyj­nej Wspól­no­ty Angli­kań­skiej (TAC), zosta­ła przy­ję­ta do Ordy­na­ria­tu Kate­dry Św. Pio­tra – kato­lic­kiej quasi-die­ce­zji per­so­nal­nej dla wier­nych tra­dy­cji angli­kań­skiej na obsza­rze USA i Kana­dy.

Para­fia w Orlan­do zaj­mu­je szcze­gól­ne miej­sce w histo­rii Angli­kań­skich Kościo­łów Kon­ty­nu­ują­cych, któ­re wyod­ręb­ni­ły się z Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go w USA (nale­żą­ce­go do Wspól­no­ty Angli­kań­skiej – głów­ne­go nur­tu angli­ka­ni­zmu). Jej począt­ki datu­ją się na poło­wę lat sie­dem­dzie­sią­tych, kie­dy gru­pa kil­ku­na­stu epi­sko­pa­lian w Orlan­do odłą­czy­ła się od swe­go dotych­cza­so­we­go Kościo­ła w pro­te­ście prze­ciw zmia­nie tra­dy­cyj­ne­go naucza­nia, w tym mię­dzy inny­mi dopusz­cze­niu kobiet do peł­nie­nia posłu­gi kapłań­skiej. W 1977 roku para­fia z Orlan­do była jed­nym z sygna­ta­riu­szy Dekla­ra­cji z St. Louis – przyj­mo­wa­nej za począ­tek tra­dy­cyj­ne­go ruchu angli­kań­skie­go w zor­ga­ni­zo­wa­nej for­mie. Póź­niej para­fia weszła w skład Kościo­ła Angli­kań­skie­go w Ame­ry­ce, będą­ce­go czę­ścią skła­do­wą ogól­no­świa­to­wej Tra­dy­cyj­nej Wspól­no­ty Angli­kań­skiej.

Wier­ni w Orlan­do przez lata spo­ty­ka­li się na nabo­żeń­stwach nie­dziel­nych w wynaj­mo­wa­nych pomiesz­cze­niach, w tym m.in. kapli­cach w domach pogrze­bo­wych. Jed­nak z cza­sem, dzię­ki olbrzy­miej deter­mi­na­cji i ofiar­no­ści, naby­li grunt i zbu­do­wa­li wła­sny kościół, a potem tak­że szko­łę. Jako że był to pierw­szy budy­nek kościel­ny wznie­sio­ny od zera przez tra­dy­cyj­nych angli­ka­nów w USA, urósł wśród wier­nych tego nur­tu do ran­gi sym­bo­lu. Kie­dy miej­sco­wy pro­boszcz, ks. Louis Cam­pe­se, został bisku­pem TAC, kościół zyskał mia­no kate­dry. Przez lata wzro­sła też wie­lo­krot­nie licz­ba wier­nych. Jed­nak w ostat­nich latach część z nich ode­szła z para­fii, nie akcep­tu­jąc dzia­łań na rzecz peł­nej jed­no­ści z Kościo­łem Kato­lic­kim.

Obec­nie, po bli­sko czter­dzie­sto­let­niej epo­pei, któ­rą bp Cam­pe­se porów­nał do dro­gi Ludu Boże­go przez pusty­nię, i kil­ku­let­nich bez­po­śred­nich przy­go­to­wa­niach, Para­fia zosta­ła przy­ję­ta do Ame­ry­kań­skie­go Ordy­na­ria­tu Per­so­nal­ne­go dla wier­nych wywo­dzą­cych się z tra­dy­cji angli­kań­skiej.

KOMENTARZ

Ordy­na­riat Kate­dry Św. Pio­tra funk­cjo­nu­je nie­co ponad pół roku, co skła­nia do kil­ku wstęp­nych obser­wa­cji:

1. Ordy­na­riat w USA i Kana­dzie łączy gru­py wywo­dzą­ce się z nie­zwy­kle zróż­ni­co­wa­ne­go spek­trum wspól­not angli­kań­skich – od byłych para­fii Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go lub die­ce­zji, któ­re w cało­ści się od nie­go odłą­czy­ły, poprzez para­fie z wie­lu tra­dy­cyj­nych deno­mi­na­cji angli­kań­skich, a na gru­pach wywo­dzą­cych się z nur­tu epi­sko­pal­no-cha­ry­zma­tycz­ne­go, a nawet angli­kań­sko-lute­rań­skie­go skoń­czyw­szy.

2. Kolej­ne gru­py i para­fie są przyj­mo­wa­ne naj­czę­ściej w pobli­żu daty wyświę­ce­nia ich dusz­pa­ste­rzy na księ­ży kato­lic­kich, po dłuż­szym okre­sie for­ma­cji przy­go­to­waw­czej i pod warun­kiem wcze­śniej­sze­go roz­strzy­gnię­cia wszel­kich kwe­stii wła­sno­ścio­wych. Roz­łam w nur­cie angli­kań­skim w USA zaoowo­co­wał bowiem lawi­ną gor­szą­cych spo­rów sądo­wych o budyn­ki kościel­ne pomię­dzy Kościo­łem Epi­sko­pal­nym a para­fia­mi, któ­re z nie­go wystą­pi­ły. Ordy­na­riat sta­ra się tego unik­nąć, a kwe­stie wła­sno­ścio­we z die­ce­zja­mi epi­sko­pal­ny­mi są jak dotąd roz­wią­zy­wa­ne przez obie stro­ny wzor­co­wo i w duchu chrze­ści­jań­skim – zwy­kle na zasa­dzie umo­wy dzier­ża­wy budyn­ków para­fial­nych od Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go z moż­li­wo­ścią ich wyku­pu po kil­ku latach. W razie jakich­kol­wiek wąt­pli­wo­ści, przy­ję­cie danej para­fii do Ordy­na­ria­tu jest odra­cza­ne.

3. Dobiegł koń­ca cykl for­ma­cyj­ny dla pierw­szej gru­py kil­ku­dzie­się­ciu księ­ży angli­kań­skich przy­go­to­wu­ją­cych się do posłu­gi kapłań­skiej w ramach Ordy­na­ria­tu. Wyświę­co­no pierw­szych 22 z nich, a na jesie­ni mają być wyświę­ce­ni pozo­sta­li. Od listo­pa­da rusza przy­go­to­wa­nie kolej­nej gru­py kan­dy­da­tów. Tak­że w tym zakre­sie, obo­wią­zu­ją dość ostre kry­te­ria. Ordy­na­riat odrzu­cił kil­ka­dzie­siąt próśb o dopusz­cze­nie do świę­ceń od księ­ży angli­kań­skich – głów­nie tych, któ­rzy w prze­szło­ści byli kato­li­ka­mi bądź żyją w nie­unor­mo­wa­nych związ­kach mał­żeń­skich, bądź też zosta­li ordy­no­wa­ni po krót­ko­trwa­łych kur­sach zamiast peł­nej for­ma­cji semi­na­ryj­nej. Decy­zje odmow­ne podej­mo­wa­no nawet wte­dy, gdy mogło to wpły­nąć na decy­zję zwią­za­nej z danym dusz­pa­ste­rzem para­fii. I tu Ordy­na­riat zda­je się uczyć na wcze­śniej popeł­nia­nych błę­dach. W prze­szło­ści ok. 20% księ­ży angli­kań­skich w Wiel­kiej Bry­ta­nii i USA, któ­rzy zosta­li wyświę­ce­ni na kapła­nów kato­lic­kich, wra­ca­ło z cza­sem do angli­ka­ni­zmu. Nie ma wąt­pli­wo­ści, że i w przy­pad­ku księ­ży z Ordy­na­ria­tów będą takie przy­pad­ki, ale ostrzej­sze kry­te­ria począt­ko­we mogą ogra­ni­czyć ich licz­bę.

4. Z cie­ka­wo­stek war­to wspo­mnieć, że ze wzglę­du na znacz­ną roz­le­głość geo­gra­ficz­ną Ordy­na­ria­tu, któ­ry pre­ten­du­je do mia­na naj­więk­szej tery­to­rial­nie jed­nost­ki orga­ni­za­cyj­nej Kościo­ła Kato­lic­kie­go, for­ma­cja kan­dy­da­tów do świę­ceń jest pro­wa­dzo­na na odle­głość, przy uży­ciu nowo­cze­sne­go kom­pu­te­ro­we­go sys­te­mu do obsłu­gi tele­kon­fe­ren­cji – dzię­ki temu w coty­go­dnio­wych sesjach for­ma­cyj­nych mógł uczest­ni­czyć nawet jeden z kape­la­nów angli­kań­skich sta­cjo­nu­ją­cych w Afga­ni­sta­nie.

5. Gene­ral­nie, pierw­sze pół roku zda­je się wyraź­nie wska­zy­wać, że Ordy­na­riat w USA jest budo­wa­ny nie tyle z myślą o osią­gnię­ciu natych­mia­sto­wych i spek­ta­ku­lar­nych suk­ce­sów, ale raczej two­rze­niu solid­nych fun­da­men­tów i orga­nicz­nym roz­wo­ju struk­tu­ry kościel­nej, któ­ra jest pomy­śla­na na dzie­się­cio­le­cia.