Bp M. Ludwik Jabłoński nowym biskupem naczelnym Kościoła Starokatolickiego Mariawitów

Przez ostat­nie 10 lat biskup M. Ludwik Jabłoń­ski peł­nił funk­cję pro­bosz­cza para­fii maria­wic­kiej p.w. św. Fran­cisz­ka z Asy­żu w Łodzi, a tak­że admi­ni­stro­wał para­fia­mi w Pabia­ni­cach i Piąt­ku. Dwa lata temu bp Jabłoń­ski obcho­dził 10-lecie sakry bisku­piej. Nowy biskup naczel­ny zna­ny jest z sil­ne­go zaan­ga­żo­wa­nia eku­me­nicz­ne­go – jest współ­prze­wod­ni­czą­cym Komi­sji Mie­sza­nej ds. Dia­lo­gu mię­dzy Kościo­łem rzym­sko­ka­to­lic­kim a Kościo­łem Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów oraz prze­wod­ni­czą­cym Oddzia­łu Łódz­kie­go Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej.

W aglo­me­ra­cji łódz­kiej, zamiesz­ki­wa­nej przez spo­rą licz­bę maria­wi­tów, bp Jabłoń­ski aktyw­nie uczest­ni­czył w ini­cja­ty­wach spo­łecz­nych, m.in. w łódz­kich Dniach Tole­ran­cji, a tak­że współ­pra­co­wał z media­mi, w tym z Eku­me­nicz­ną Agen­cją Infor­ma­cyj­ną.

Bp M. Wło­dzi­mierz powró­ci do Łodzi, w któ­rej peł­nił funk­cję pro­bosz­cza i bisku­pa die­ce­zjal­ne­go w latach od 1983 do 1997, kie­dy to został wybra­ny na bisku­pa naczel­ne­go Kościo­ła po śmier­ci bp. M. Tymo­te­usza Kowal­skie­go.

Kapi­tu­ła, skła­da­ją­ca się z wszyst­kich bisku­pów oraz kapła­nów Kościo­ła, jest cia­łem kole­gial­nym wład­nym podej­mo­wać waż­niej­sze decy­zje w Koście­le. Naj­wyż­szą wła­dzą jest Synod, jed­nak ten obra­do­wał po raz ostat­ni w 1935 roku. Kapi­tu­ła zaję­ła się rów­nież omó­wie­niem obcho­dów 100. rocz­ni­cy wyzna­nio­wej nie­za­leż­no­ści maria­wi­ty­zmu oraz zde­cy­do­wa­ła o powo­ła­niu Komi­sji Pra­wa Wewnętrz­ne­go, któ­ra opra­cu­je nowe nor­my praw­ne Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów. Wybra­no rów­nież człon­ków Rady Kościo­ła, któ­ra mię­dzy posie­dze­nia­mi Kapi­tu­ły kie­ru­je bie­żą­cy­mi spra­wa­mi Kościo­ła. W jej skład, oprócz bisku­pów, wcho­dzą obec­nie kapła­ni: M. Jan Opa­la, M. Grze­gorz Dróżdż, M. Ber­nard Kubic­ki, M. Robert Żaglew­ski oraz M. Karol Babi.

Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów posia­da 30 tys. wier­nych zgro­ma­dzo­nych w trzech die­ce­zjach oraz zagra­nicz­nej pro­win­cji fran­cu­skiej. Maria­wi­tyzm naro­dził się na tere­nie Kró­le­stwa Pol­skie­go w XIX wie­ku. Jego celem była odno­wa życia zakon­ne­go i ducho­we­go kle­ru zapo­cząt­ko­wa­na przez św. M. Fran­cisz­kę Kozłow­ską, któ­ra w 1893 roku otrzy­ma­ła obja­wie­nia nazy­wa­ne Dzie­łem Wiel­kie­go Miło­sier­dzia. Obja­wie­nia M. Fran­cisz­ki były pierw­szy­mi obja­wie­nia­mi, doty­czą­cy­mi Miło­sier­dzia Boże­go.

Maria­wi­ci dzia­ła­ją­cy począt­ko­wo w ramach Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go zosta­li z nie­go eks­ko­mu­ni­ko­wa­ni w 1906 r. W 1935 w maria­wi­ty­zmie doszło do bole­sne­go roz­ła­mu, w wyni­ku któ­re­go wyod­ręb­ni­ły się dwa ruchy maria­wic­kie: Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów z sie­dzi­bą w Płoc­ku oraz nie­speł­na dwu­ty­sięcz­ny Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów z sie­dzi­bą w Feli­cja­no­wie k. Płoc­ka. Cecha­mi cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi maria­wi­ty­zmu jest kult Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu i szcze­gól­na cześć dla Mat­ki Bożej Nie­usta­ją­cej Pomo­cy. Kościół ten jest człon­kiem Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej oraz Świa­to­wej Rady Kościo­łów.

:: Roz­mo­wa EAI Ekumenizm.pl z bp. M. Ludwi­kiem Jabłoń­skim

:: Wię­cej o maria­wi­ty­zmie