Adwent w tradycji luterańskiej i mariawickiej

Kościo­ły tra­dy­cji zachod­niej roz­po­czy­na­ją adwent. Jak obcho­dzą ten czas dwa Kościo­ły mniej­szo­ścio­we — Kościół ewan­ge­lic­ko-augs­bur­ski i Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów?

Adwent pocho­dzi od łaciń­skie­go sło­wa adven­tus i ozna­cza ‘przyj­ście’. W sta­ro­żyt­no­ści adwent ozna­czał wstą­pie­nie wład­cy na tron lub przy­by­cie bóstwa do świą­ty­ni. Chrze­ści­ja­nie uży­wa­ją ter­mi­nu adwent zarów­no do opi­sa­nia przyj­ścia Chry­stu­sa na zie­mię poprzez naro­dze­nie z Marii Pan­ny oraz na okre­śle­nie powtór­ne­go przyj­ścia Chry­stu­sa w chwa­le (paru­zja).

Litur­gicz­ny okres adwen­tu zwią­za­ny jest naj­praw­do­po­dob­niej ze sta­ro­ko­ściel­ną prak­ty­ką chrzciel­ną – przy­go­to­wa­nie kate­chu­me­nów do chrztu roz­po­czy­na­ło się 11 listo­pa­da i koń­czy­ło się 6 stycz­nia (Świę­to Epi­fa­nii), kie­dy doko­ny­wa­no aktu chrztu.Początkowo adwent trwał sześć tygo­dni, lecz póź­niej licz­bę nie­dziel skró­co­no do czte­rech – dziś sym­bo­li­zu­ją je czte­ry świe­ce na wień­cu adwen­to­wym. W róż­nych czę­ściach świa­ta akcen­to­wa­ne są inne aspek­ty adwen­tu – radość z powtór­ne­go przyj­ścia Chry­stu­sa lub poku­ta i nawró­ce­nie.

Lute­ra­nie

W litur­gii Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go myśl adwen­to­wa obec­na jest pod­czas nabo­żeń­stwa z Sakra­men­tem Komu­nii Świę­tej. Przed modli­twą Ojcze Nasz ksiądz zma­wia kolek­tę, któ­rą koń­czy sło­wa­mi: “Na Jego [Chry­stu­sa] powtór­ne przyj­ście cze­ka­my i wraz z całym Kościo­łem woła­my: Przyjdź rychło, Panie.” Zbór odpo­wia­da: „Przyjdź, Panie Jezu”. Rów­nież w modli­twie po Sło­wach Usta­no­wie­nia pod­kre­śla­ny jest adwent: „Wspo­mi­na­jąc zbaw­czą śmierć i mękę nasze­go Pana Jezu­sa Chry­stu­sa, Jego Zmar­twych­wsta­nie i Wnie­bo­wstą­pie­nie ocze­ku­je­my na Jego przyj­ście w chwa­le.” Tek­sty tych modlitw pod­kre­śla­ją, że Kościół, szcze­gól­nie zaś pod­czas Dzięk­czy­nie­nia (Eucha­ry­stii), z utę­sk­nie­niem wypa­tru­je swo­je­go Pana aż przyj­dzie w chwa­le. W cza­sie adwen­tu odpra­wia­ne są w para­fiach lute­rań­skich Tygo­dnio­we Nabo­żeń­stwa Adwen­to­we. Nakry­cia ołta­rzo­we mają fio­le­to­wy kolor. Pod­czas litur­gii wstęp­nej po Kyrie zamiast „Chwa­ła na wyso­ko­ściach Bogu”, ksiądz into­nu­je hymn Bene­dic­tus: „Bło­go­sła­wio­ny niech będzie Pan, iż nawie­dził i odku­pił lud swój”, nato­miast Zbór odpo­wia­da: „Pro­stuj­my swo­je dro­gi, Adwen­tu nad­szedł czas, Bóg daje pokój bło­gi, Bóg Chry­stus wzy­wa nas i mówi: ‘idę już.’ Przyjdź, Panie, przyjdź woła­my. Otwar­te już serc bra­my, w nich dary swo­je złóż.”

Waż­ną czę­ścią adwen­to­we­go ocze­ki­wa­nia jest zapa­la­nie świe­ce. W kościo­łach ewan­ge­lic­kich umiesz­czo­ne są wień­ce adwen­to­we ze świe­ca­mi — co tydzień zapa­la­na jest kolej­na świe­ca i tak do 23 grud­nia. Zapa­la­nie świec ma w Pol­sce rów­nież cha­rak­ter eku­me­nicz­ny. Kościół lute­rań­ski wraz z Kościo­łem rzym­sko­ka­to­lic­kim i pra­wo­sław­nym zaan­ga­żo­wa­ny jest w Wigi­lij­ną Akcję Pomo­cy Dzie­ciom.

Maria­wi­ci

Adwent w Koście­le Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów otwie­ra rok kościel­ny (litur­gicz­ny bowiem roz­po­czy­na się Świę­ta­mi Wiel­ka­noc­ny­mi). Przy­go­to­wa­niu do Świąt Boże­go Naro­dze­nia, słu­żą ćwi­cze­nia ducho­we – post, jał­muż­na i reko­lek­cje.

Post w Koście­le maria­wic­kim nie pole­ga na wstrzy­my­wa­niu się od pokar­mów mię­snych, ale raczej na wyrze­cze­niu się określ­nej przy­jem­no­ści. Nale­ży pamię­tać, że umar­twie­nie to nie może być szko­dli­we dla zdro­wia lub uciąż­li­we dla oto­cze­nia (sprze­ci­wia się temu przy­ka­za­nie miło­ści). Rów­nież podej­mu­jąc post pokar­mo­wy, będąc w gości­nie spo­ży­wa się wszyst­ko to, co gospo­darz poda na sto­le. Jał­muż­na prak­ty­ko­wa­na jest przez zbiór­ki odzie­ży, masko­tek, czy kup­no świec wigi­lij­nych (dochód z nich prze­zna­czo­ny jest na kolo­nie cha­ry­ta­tyw­ne orga­ni­zo­wa­ne przy Świą­ty­ni Miło­sier­dzia i Miło­ści w Płoc­ku). Reko­lek­cje nato­miast są cza­sem głęb­sze­go zasta­no­wie­nia się nad kon­dy­cją swo­jej ducho­wo­ści. Dzię­ki przy­stą­pie­niu do Sakra­men­tu Poku­ty i Eucha­ry­stii może­my lepiej przy­go­to­wać się ducho­wo do świąt Boże­go Naro­dze­nia.

Szcze­gól­ną prak­ty­ką poboż­no­ścio­wą jest uczest­nic­two we Mszy św. Rorat­niej (od pierw­szych słów intro­itu – Rora­te coeli). Poświę­co­na jest ona kon­tem­pla­cji tajem­ni­cy Zwia­sto­wa­nia NMP. Pod­czas litur­gii rorat­niej pło­nie świe­ca, nazy­wa­na rorat­ką. Sym­bo­li­zu­je świe­ca ta wycze­ki­wa­nie na przyj­ście Zba­wi­cie­la. Adwent koń­czy się 24 grud­nia przed zacho­dem Słoń­ca.

: : Ekumenizm.pl: Roz­wa­ża­nie na począ­tek adwen­tu